František Vláčil, The little shepherd boy from the valley (1984)

 

František Vláčil, The little shepherd boy from the valley (1984)

 

  Με αφορμή το «Άσπρο περιστέρι» που παίζεται από την Πέμπτη που μας πέρασε, και την «Παγίδα του διαβόλου», που θα παίζεται από αύριο στο Στούντιο.

  Πέντε χρόνια μεσολάβησαν ανάμεσα στις «Σκιές ενός ζεστού καλοκαιριού» και στο «Μικρό τσομπάνο από την κοιλάδα» και δυο ταινίες. Τις δυο αυτές ταινίες (γράφω στο τέλος της ανάρτησης ποιες είναι αυτές) τις είδα πιο πριν, έτσι τώρα είδα καπάκι τη δεύτερη ταινία.

  Στην οποία βλέπουμε και πάλι τους αντάρτες. Εδώ δεν αναφέρονται τα φιλογερμανικά τους αισθήματα, αλλά τα χριστιανικά τους. Βέβαια ο Βλάτσιλ δεν θέλει να τους δείξει ολόμαυρους, υπάρχουν ανάμεσά τους και άτομα με χριστιανική καλοσύνη. Όταν ένας απ’ αυτούς ετοιμάζεται να σκοτώσει τον τσομπανάκο που τον έχουν κτυπήσει άγρια και κείτεται στο έδαφος, ένας άλλος τον εμποδίζει.

  Ο τσομπανάκος αυτός είναι πολύ μικρός, το πολύ έξι χρονών. Πρέπει να πάει σχολείο, όμως τον πρόεδρο της κοινότητας του χωριού τον βολεύει πολύ να μην πάει και να εξακολουθεί να του βλέπει τα γελάδια. Στο τέλος της ταινίας θα αντιμετωπίσει την ειρωνεία και την περιφρόνηση. Πιο πριν τον είχαμε δει να συνδιαλλάσσεται με τους αντάρτες.

  Μικρότερος κατά έξι τουλάχιστον χρόνια από τον τσομπανάκο της προηγούμενης ταινίας, πιστεύει στις λαϊκές αφηγήσεις για μάγους και βασιλιάδες. Πηγαίνει να συναντήσει τον βασιλιά για να του ζητήσει ένα θησαυρό, με τον οποίο θα βοηθήσει τον παππού και τη μητέρα του. Του κουβαλάει τρόφιμα.

  Και τον συναντάει, μαζί με τον «γραφέα» του. Στην πραγματικότητα αυτοί είναι δυο αντάρτες.

  Οι αντάρτες θέλουν να προμηθευτούν τρόφιμα, να βρουν χρήματα, για να συνεχίσουν το δρόμο τους για την Αυστρία. Εκεί θα βρουν σίγουρο καταφύγιο, θα έχουν ξεφύγει από τον κυβερνητικό στρατό. Όμως δεν θα προλάβουν. Τη σκηνή της μάχης δεν θα τη δούμε, θα ακούσουμε μόνο τους πυροβολισμούς.

  Έγραψα σε προηγούμενη ανάρτησή μου για το πόσο επιδέξια χειρίζεται ο Βλάτσελ το σασπένς. Το είδαμε αυτό σε μια απλή σκηνή, στην μεταφορά της κοπέλας που μόλις έχει γεννήσει στο νοσοκομείο στην ταινία «Καπνός στα πατατοχώραφα». Εδώ το βλέπουμε πιο εντυπωσιακό.

  Ο μικρός βρήκε τελικά τον «θησαυρό». Τον κουβαλάει μαζί του.

  Έχουν τρομοκρατηθεί όλοι.

  Στην πραγματικότητα είναι μια νάρκη.

  Θα περάσουν αρκετά λεπτά μέχρι να την αφήσει ο μικρός σε ένα μέρος και να την περιφράξουν, μέχρι να έλθει ο πυροτεχνουργός να την απασφαλίσει.

  Συγκινητική η παρουσία ενός μικρού κοριτσιού που έχει κάποιο πρόβλημα στα πόδια και περπατάει με δεκανίκια.

  Είναι μια ταινία που βλέπεται εξίσου από μικρούς και από μεγάλους.

  H προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Σκιές ενός ζεστού καλοκαιριού» (1978). Για τις επόμενες ταινίες του «Κονσέρτο στο τέλος του καλοκαιριού» (1980) και «Το δηλητήριο του φιδιού» (1981) είχαμε αναρτήσει ήδη.