Hong Sang-soo, H ιστορία μιας μυθιστοριογράφου (The novelist film, 2022)

Hong Sang-soo, H ιστορία μιας μυθιστοριογράφου (The novelist film, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Ο Χονγκ Σανσού είναι ύφος, όχι στόρι. Αυτό που ο Syd Field θεωρεί ως εκ των ων ουκ άνευ σε μια ταινία, το σασπένς, απουσιάζει εντελώς. Πρόκειται για μια μινιμαλιστική ταινία, όπως και η «Γυναίκα που έτρεχε», που προβλήθηκε πριν ένα χρόνο στους κινηματογράφους. Για να μην ξαναγράφω τα ίδια, θα σας δώσω το σύνδεσμο να διαβάσετε όσοι θέλετε, πατώντας εδώ. Εδώ απλά θα γράψω περιληπτικά για το ύφος.

  Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, εκτός από κάποια πλάνα στο τέλος. Η κάμερα είναι ακίνητη. Παρακολουθεί επί ώρα τα πρόσωπα που συζητούν, σε ένα θεατρικό στήσιμο, σε πλάνα μεγάλης, πολύ μεγάλης, διάρκειας.

  Τα πρόσωπα;

  Κεντρικό βέβαια η μυθιστοριογράφος. Η φίλη της η βιβλιοπώλης, η υπάλληλός της, μια ηθοποιός, ο φίλος της, ένας σκηνοθέτης, ένας ποιητής, δεν θυμάμαι αν ξέχασα κάποιον. Η μυθιστοριογράφος έχει πάθει το μπλοκάρισμα του συγγραφέα, δεν μπορεί να γράψει, έτσι θέλει να γυρίσει ταινία. Πείθει τελικά την νεαρή ηθοποιό.

  Ένα από τα θετικά της ταινίας: όλοι μιλάνε χαμογελαστά, μεταδίδοντάς σου μια εύθυμη διάθεση.

  Γιατί μιλάνε;

  Για διάφορα, καθώς είπαμε κεντρικό στόρι δεν υπάρχει.

  Επιλέγω δύο.

  Η βοηθός της βιβλιοπώλισσας σπουδάζει νοηματική. Της ζητάνε να τους πει στη νοηματική διάφορες φράσεις. Τις λέει (το trailer στο ΙΜDb) ενώ οι άλλοι προσπαθούν να μιμηθούν.  

  Κι εγώ ζήτησα σε μια βιβλιοπαρουσίαση από μια που ήξερε νοηματική να μου πει (την έγραψα κιόλας με το κινητό μου) πώς λένε στη νοηματική «? σ’ αγαπώ». (Το όνομα δεν θα σας το πω).

  Απομνημόνευσα το «σ’ αγαπώ». Το ξέρω σε τόσες γλώσσες, να μην το μάθω και στη νοηματική;

  Να σας μάθω και μια κορεάτικη λέξη: καρίσιμα. Για όσους δεν το καταλάβατε, είναι το ελληνικό χάρισμα. Έχει χάρισμα, η συγγραφέας. Το χάρισμα είναι κάτι πιο ισχυρό από το ταλέντο.

  Και οι δυο ταινίες πλησίασαν αλλά δεν έφτασαν το 7 στο ΙΜDb παρά το ότι βραβεύτηκαν και οι δυο, πράγμα που δεν με εκπλήσσει. Αυτό που με εκπλήσσει είναι πώς ο σκηνοθέτης μπόρεσε να φτιάξει τέτοιους διάλογους που στέκονται σχεδόν ξεκρέμαστοι από ένα αφηγηματικό ιστό. Και το άλλο βέβαια, το ότι δεν τους βαρέθηκα, είδα πολύ ευχάριστα την ταινία.

  Τη συγγραφέα την αναγνωρίζουν σαν τέτοια, έχουν διαβάσει τα βιβλία της.

  Μου έτυχε κι εμένα λίγες φορές.

  Αυτή που με εξέπληξε είναι η παρακάτω.

  Έχω πάει στον Ερυθρό για μια εξέταση σε ορθοπεδικό. Είμαι μπροστά στον γκισέ. Ο υπάλληλος μου λέει να του πω το όνομά μου. Του το λέω. Και τότε με φωνάζει ένας κύριος που καθόταν σε έναν πάγκο δίπλα. -Είσαι ο Μπάμπης Δερμιτζάκης που έγραψε τις «Αφηγηματικές τεχνικές»; (Το διδακτορικό μου, μόλις είχε εκδοθεί, το 2000). -Ναι, του λέω. -Είμαι για εγχείρηση, έχω φέρει μαζί μου κάποια βιβλία, ανάμεσα στα οποία και το δικό σας.

  Γιατί με εξέπληξε;

  Δεν ήταν κανένας φιλόλογος, ή κάτι σχετικό τέλος πάντων, ήταν έμπορος.