Ingmar Bergman, Η πηγή των παρθένων (The virgin spring, 1960)

Ingmar Bergman, Η πηγή των παρθένων (The virgin spring, 1960)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Έχω γράψει ότι μου αρέσουν τα έργα εκδίκησης, όπως οι «47 σαμουράι» του Kenji Mizoguchi, τον οποίο έχω δει πακέτο.

  Γιατί δεν βλέπω πακέτο και τον Μπέργκμαν, αφού έχω δηλώσει κατά καιρούς ότι τον θεωρώ κορυφαίο;

  Για δυο λόγους: αφενός έχω δει όλες (ή σχεδόν όλες) τις ταινίες του, και αφετέρου γίνονται τόσο συχνά επανεκδόσεις τους, που είμαι σίγουρος ότι θα τις ξαναδώ όλες.

  Η ταινία βασίζεται σε μια μεσαιωνική μπαλάντα του 13^ου αιώνα. Ένας πατέρας εκδικείται σκληρά τους βιαστές και δολοφόνους της κόρης του.

  Είναι μια αυστηρά θρησκευόμενη οικογένεια. Η Κάριν θα μεταφέρει στην εκκλησία κεριά που έφτιαξε ο πατέρας της. Θα τη συνοδέψει μια παρακόρη η οποία είναι έγκυος και τη ζηλεύει. Φοβάται όμως να διασχίσει το δάσος, πηγαίνει σε ένα μύλο. Η Κάριν συνεχίζει μόνη. Όταν ο μυλωνάς επιχειρεί να τη βιάσει το σκάει. Τρέχει προς το δάσος και γίνεται μάρτυρας του βιασμού και του φόνου της Κάριν.

  Ο δολοφόνοι τη γδύνουν, τα ρούχα της είναι πολύ ωραία, θα τα μοσχοπουλήσουν. Ζητούν να περάσουν τη νύχτα σε ένα σπίτι που συναντούν στο δρόμο τους, χωρίς να ξέρουν ότι είναι της Κάριν. Όταν επιχειρούν να πουλήσουν τα ρούχα στον πατέρα της, αυτός καταλαβαίνει. Και ετοιμάζει την εκδίκησή του.

  Μαζί με τα ξερά, λέει η παροιμία, καίγονται και τα χλωρά. Ο μικρός αδελφός φυσικά δεν την είχε βιάσει. Μάλιστα πετάει χώμα πάνω της, κάτι σαν τελετουργική ταφή, σαν αυτή που έκανε η Αντιγόνη για τον αδελφό της. Όμως θα τον πάρει κι αυτόν η μπάλα.

  Ο Νίτσε, ο οποίος θαύμαζε τις εγκληματικές προσωπικότητες σαν δυνατούς χαρακτήρες, έγραψε ότι συχνά δεν στέκονται στο ύψος των εγκλημάτων τους.

  Το ίδιο και ο πατέρας, δεν στέκει στο ύψος της εκδίκησής του. Ζητάει συγχώρεση από το θεό για την αυτοδικία που διέπραξε. Στο χώρο που σκότωσαν την κόρη του, και που μόλις σήκωσαν το πτώμα της ανέβρυσε νερό από κάτω (η πηγή), είπε ότι θα κτίσει εκκλησία, με τα ίδια του τα χέρια.

  Υπάρχει η προσήμανση της εκδίκησης. Αυτός που πήγε να βιάσει την παρακόρη, και που όπως κι αυτή είναι ειδωλολάτρης, δεν πιστεύει στο Θεό αλλά στο Θωρ, λέει ότι βλέπει τρεις νεκρούς να προχωρούν προς τα βόρεια. Όμως πιστεύω ότι μόνο αν ξέρεις το στόρι θα αντιληφθείς την προσήμανση.

  Όπως πάντα εξαιρετικός στο ρόλο του, ως πατέρας της Κάριν, ο Μαξ φον Σίντοφ.