Ildikó Enyedi, Η ιστορία της γυναίκας μου (The story of my wife, 2021)

Ildikó Enyedi, Η ιστορία της γυναίκας μου (The story of my wife, 2021)

 

  Από μεθαύριο, Πέμπτη, στους κινηματογράφους.

  Έχουμε δει δυο ακόμη ταινίες της Ildikó Enyedi, τις «Ο εικοστός μου αιώνας» (1989) και «Η ψυχή και το σώμα» (2017), η προηγούμενη ταινία της, οι οποίες προβλήθηκαν στις ελληνικές αίθουσες πριν τέσσερα πέντε χρόνια. (Τελικά την είδα πακέτο, με τελευταία ταινία τον «Σίμωνα τον Μάγο»).

  Και πάλι βλέπουμε το ερωτικό δίδυμο που είδαμε στο «Η ψυχή και το σώμα», αλλά και σε άλλες ταινίες της.

  Έχω πρόβλημα όταν γράφω για τις ταινίες που παίζονται σε πρώτη προβολή ή σε επανέκδοση γιατί δεν μπορώ να κάνω σπόιλερ. Και δεν μπορείς να πεις σημαντικά πράγματα για την ταινία αν δεν κάνεις σπόιλερ.

  Πώς κατέληξε η σχέση τους στην «Ψυχή και το σώμα»;

  «Μόνο στο τέλος θα το μάθουμε, και δεν θα σας το πω, μια και η ταινία παίζεται ακόμη», αντιγράφω από την ανάρτησή μου.

  Και δεν θυμάμαι πώς.

  Ούτε και γι’ αυτή την ταινία θα σας πω.

  Είναι μια ουγγρική εκδοχή της ταινίας «Σκηνές από ένα γάμο» του Μπέργκμαν.

  Η αρχή της μου θύμισε τις «actes gratuites» του Αντρέ Ζιντ, τις πράξεις που γίνονται παρορμητικά, χωρίς κανένα λογικό κίνητρο.

  Ναι, ένας γάμος θα έκανε καλό στον καπετάνιο που υποφέρει από το στομάχι του. Έτσι του λέει ένας από το πλήρωμα.

  Μα είναι δυνατόν να παντρευτεί, όπως λέει στον φίλο του που κάθετε απέναντί του στην καφετέρια, την πρώτη γυναίκα που θα μπει μέσα;

  Παραλίγο να παντρευτεί μια γριά. Ήταν έτοιμη να διασχίσει το κατώφλι αλλά μετάνιωσε.

  Η επόμενη που μπαίνει μέσα είναι η Λεά Σεϊντού.

  Την πλησιάζει στο τραπέζι που έχει καθίσει.

  -Με συγχωρείς που σε ενοχλώ, μπορώ να σου μιλήσω;.

  -Εν τάξει, αλλά να είσαι σύντομος.

  -Σε παρακαλώ να γίνεις γυναίκα μου. Σοβαρά μιλάω.  

  Κάθισε, του κάνει με νόημα.

  -Και πότε θα παντρευτούμε; τον ρωτάει.

  -Αύριο.

  -Όχι, είναι πολύ νωρίς. Σε μια βδομάδα.

  Και παντρεύονται.

  Acte gratuite αυτός, acte gratuite και αυτή.

  Αυτές οι actes gratuites προαναγγέλλουν το παράλογο.

  Παράλογο, όμως πόσο ρομαντικό!!!

  Στη συνέχεια όμως το ρομαντικό (romance) εναλλάσσεται με τον ρεαλισμό (τα κερατώματα).

  Βάζει ντετέκτιβ να την παρακολουθεί.

  -Όχι, δεν βρήκαμε τίποτα.

  Αργότερα θα ανακαλύψει ο ίδιος.

  Το ρομαντικό-δραματικό τέλος δεν συνάδει καθόλου με τον ρεαλισμό του προηγούμενου κεφαλαίου (η ταινία χωρίζεται σε κεφάλαια).

  Η ταινία μου φάνηκε σαν ένα παζλ που δεν ταιριάζανε τα κομμάτια.

  Όμως ήταν πολύ όμορφα.

  Και παρά το ότι την έθαψαν κριτικοί και κοινό (6,2 είναι η βαθμολογία της στο ΙΜDb), παρά τις αντιρρήσεις που διατύπωσα παραπάνω, η ταινία μου άρεσε πολύ.

    Τα κοντινά πλάνα που δίνουν μια θεατρικότητα, με τη μεσαία τουλάχιστον διάρκεια, μου αρέσουν σε μια ταινία, τα βρίσκω ευχάριστα, δεν με κουράζουν.

  Για άλλη μια φορά διαπιστώνω ότι η Λεά Σεϊντού δεν είναι μόνο πολύ όμορφη αλλά και πολύ καλή ηθοποιός.