IldyKó Enyedi, On body and soul (Η ψυχή και το σώμα, 2017)

IldyKó Enyedi, On body and soul (Η ψυχή και το σώμα, 2017)

  Παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους.

  Από όλα τα κινηματογραφικά είδη μου αρέσει το drama. Φωτίζει καταστάσεις και χαρακτήρες. Είναι το αντίστοιχο της λογοτεχνίας. Όλα τα άλλα είδη είναι το αντίστοιχο της παραλογοτεχνίας. Όχι, το «Έγκλημα και τιμωρία» δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα.

  Σε όλα τα παραλογοτεχνικά είδη υπάρχει ένα ειδολογικό σπόιλερ. Στις comedies και στα romance ξέρουμε ότι στο τέλος θα έχουμε ένα γάμο. Στις adventures, ότι οι ήρωες θα υπερπηδήσουν τελικά όλες τις δυσκολίες. Στα crimes, ότι τελικά οι «καλοί» θα νικήσουν τους «κακούς». Στα horror, ότι το τέλος σχεδόν πάντα θα είναι unhappy. Μόνο στο drama δεν υπάρχει τέτοιο σπόιλερ, το τέλος μπορεί να είναι είτε happy είτε unhappy.

  Αυτές τις σκέψεις έκανα βλέποντας το «Η ψυχή και το σώμα».

  Οι δυο μοναξιασμένοι ήρωες, ένας άντρας και μια γυναίκα, βλέπουν το ίδιο όνειρο: ότι είναι δυο ερωτευμένα ελάφια, σε ένα χιονισμένο δάσος. Η γυναίκα πιθανόν κουβαλάει ψυχολογικά τραύματα που δεν τα ξέρουμε, ξέρουμε όμως ότι έχει ένα ιδιαίτερο ψυχισμό με μια καταπληκτική μνήμη, την οποία είναι αδύνατο να διαθέτει ο μέσος άνθρωπος. Ο άντρας κουβαλάει ένα σωματικό τραύμα: το ένα του χέρι είναι ανάπηρο.

  Να μην πω την υπόθεση, μπορείτε να τη διαβάσετε στον σύνδεσμο που παραθέτω πάντα με τον τίτλο, είτε IMDb είτε βικιπαίδεια.

  Κάποια στιγμή αποκαλύπτεται ότι βλέπουν το ίδιο όνειρο, επαναλαμβανόμενα, αρκετές βραδιές. Τυχαίο; Όχι.

  Και αρχίζει η προσέγγιση.

  Με έξυπνο τρόπο η σκηνοθέτις μας αποκαλύπτει τα αισθήματα της κοπέλας απέναντι στον άνδρα, γιατί ο άνδρας τα εκφράζει σχεδόν από την πρώτη στιγμή.

  Θα σμίξουν τελικά ή όχι;

  Μόνο στο τέλος θα το μάθουμε, και δεν θα σας το πω, μια και η ταινία παίζεται ακόμη.

  Έχω δει όνειρα ότι κάνω έρωτα με κάποιες κοπέλες. Για κάποιες από αυτές αναρωτιέμαι: «Μα πώς είναι δυνατόν, αφού δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. Μήπως, λέω, έχει περάσει από το δικό τους, και είδα το δικό τους όνειρο;».

  Για κάποιες άλλες, ναι, θα το ήθελα πολύ να συνέβαινε στην πραγματικότητα, και το χάρηκα που έγινε έστω και στο όνειρό μου.

  Και κάνω πάλι τη σκέψη: Μήπως κι αυτές βλέπουν το δικό μου όνειρο; Και όταν ξυπνούν, μήπως λένε σταυροκοπούμενες: «Μ’ αυτόν να πηδηχτώ; Ούτε στο όνειρό μου-που λέει ο λόγος».

  Και με πιάνει μια φοβερή θλίψη.