Kamal Tabrizi, Sweet taste of imagination (2014)

Kamal Tabrizi, Sweet taste of imagination (2014)

  Έχω γράψει για  τρεις ταινίες του Καμάλ Ταμπριζί, τη «Μητρική αγάπη», το «Wind carpet» και το «Marmulak (Σαύρα)», μια από τις καλύτερες κωμωδίες που έχω δει. Σειρά έχει σήμερα η «Γλυκιά γεύση της φαντασίας».

  Drama την χαρακτηρίζει το IMDb, αλλά εγώ πρόσθεσα comedy, romance· γιατί η ταινία αυτή είναι ρομαντική κωμωδία. Και οι κωμωδίες μου αρέσουν, οι ρομαντικές ιδιαίτερα, αλλά μου αρέσουν ακόμη και οι black. Αυτή εδώ μου άρεσε για ένα ακόμη λόγο.

  Ήμουν για χρόνια στο οικολογικό κίνημα. Καρπός αυτής μου της στράτευσης ήταν τρία βιβλία: «Περιβάλλον, διατροφή και ποιότητα ζωής», «Οικολογία και δημοκρατία» και «Ο χορός της βροχής: οικολογικά παραμύθια και διηγήματα».

  Ο νεαρός καθηγητής είναι καθηγητής οικολογίας. Όμως δεν έχει το ακαδημαϊκό στυλ, είναι ένας παθιασμένος με τα οικολογικά προβλήματα, σαν να είναι ακτιβιστής οικολόγος και όχι πανεπιστημιακός. Πάνω σ’ αυτό του το πάθος με την οικολογία είναι που στηρίζονται τα περισσότερα κωμικά επεισόδια της ταινίας.

  Η Shirin είναι φοιτήτριά του. Υπάρχει ένα αίσθημα ανάμεσά τους, που όμως θα αργήσει να εκφραστεί απερίφραστα, από τη μεριά του καθηγητή ασφαλώς, γιατί αν ήταν από τη μεριά της Shirin, ίσως ο Ταμπριζί να είχε προβλήματα με τη λογοκρισία.

  Ένα από τα κωμικά επεισόδια: η Shirin, επηρεασμένη από τον καθηγητή της, κλείνει όλα τα φώτα του σπιτιού που ανάβουν περιττά. Όσο για τον καθηγητή, καταγγέλλει αυτούς που πλένουν τα αμάξια τους με υψηλή πίεση, καταναλώνοντας έτσι περισσότερο νερό. Η εξάντληση των πηγών και η μόλυνση του περιβάλλοντος πιστεύει ότι βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας των προτεραιοτήτων μας.

  Φτιάχνει ένα οικολογικό σπίτι, αυτοδύναμο από κάθε άποψη με ενέργεια που αντλείται από τον ήλιο (υπάρχουν και σε μας αρκετά τέτοια). Όμως μια άλλη καθηγήτρια που βλέπει τα συμφέροντά της να απειλούνται (στο όνομα κάποιου άλλου έχει μια κατασκευαστική εταιρεία) δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτα για να τον μπλοκάρει. Μέσα εμπλέκεται και η Σιρίν, που επί τέλους θα μπορέσει να εκφράσει το μέγεθος του έρωτά της. Ο πατέρας της είναι σαφής: να ακολουθήσει την καρδιά της, να απορρίψει κάθε άλλο προξενιό.

  Βλέπω τη χαμηλή βαθμολογία στο IMDb. Τελικά συνειδητοποιώ ότι αυτό που ονομάζω αμερικάνικος πολιτισμικός ιμπεριαλισμός, και που θα μπορούσε να ονομαστεί καλύτερα πολιτισμικός ιμπεριαλισμός της Δύσης, τροφοδοτείται από κάτι υπαρκτό: πολλοί δεν αρέσκονται σε ταινίες που προέρχονται από τριτοκοσμικές χώρες, από χώρες της Αφρικής και της Ασίας (η Κορέα και η Ιαπωνία αποτελούν εξαίρεση, και εν μέρει η Κίνα, και βέβαια το Bollywood). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι εταιρείες εισαγωγής να διστάζουν να επενδύσουν σ’ αυτές.

  Δεν ξέρω αν ήταν ιρανοί ή από άλλες χώρες αυτοί που την βαθμολόγησαν, εγώ της έβαλα ένα εννιάρι καθαρό.

  Στο βιογραφικό του Tabrizi στη βικιπαίδεια απουσιάζει από τη φιλμογραφία του αυτή η ταινία. Πήγα να συμπληρώσω, στάθηκε αδύνατο με αυτή την περίεργη γλώσσα που έχει η Βικιπαίδεια, όμως όχι πάντα. Πηγαίνοντας να κάνω μια διόρθωση στο δικό μου λήμμα είδα ότι η γλώσσα ήταν απλοποιημένη, σαν να έγραφα σε word. Εδώ όμως υπήρχαν αγκύλες επί αγκυλών, και η συμπλήρωσή μου έβγαινε στο πλάι και όχι κάτω από την προηγούμενη. Παραιτήθηκα από την προσπάθεια, δεν είχα διάθεση να το ψάξω περισσότερο.
    Ξέχασα τα σημαντικότερα.

  Η αφηγηματική τεχνική είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη. Οι χιουμοριστικές φαντασιώσεις της Σιρίν παρουσιάζονται σε animation, με την τεχνική του rotoscope που είδαμε στην επίσης ιρανική ταινία του Ali Soozandeh «Τα μυστικά της Τεχεράνης» (παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους). Επίσης η Σιρίν αφηγείται την ιστορία της, όχι off-stage, αλλά με το πλάνο να παγώνει όταν αυτή αφηγείται κοιτάζοντας τον φακό της κάμερας, δηλαδή τους θεατές. Και ο χρόνος βέβαια είναι κομματιασμένος, με αλλεπάλληλα flash-back.