Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Η ταινία «Βουνό» είναι ένα ντοκιμαντέρ αλλιώτικο από τα άλλα. Στα
περισσότερα ντοκιμαντέρ το ποιητικό σκέλος απλά υποστηρίζει το πληροφοριακό, κάνοντάς
το τέχνη. Εδώ το ποιητικό θέτει κυριολεκτικά σε δεύτερη μοίρα το πληροφοριακό.
Η κάμερα παρακολουθεί τους ριψοκίνδυνους
ορειβάτες στα πιο διαφορετικά βουνά του κόσμου. Τις περισσότερες φορές
βρίσκεται μέσα σε ένα ελικόπτερο, όμως συχνά πατάει πάνω σε μια βουνοκορφή ή σε
μια πλαγιά. Παρακολουθούμε σκηνές που κυριολεκτικά σου κόβουν την ανάσα. Η
ομορφιά των χιονισμένων βουνοκορφών είναι κάτι το ανεπανάληπτο, ενώ οι απότομες
βουνοπλαγιές με τους ορειβάτες να σκαρφαλώνουν, δεμένοι βέβαια με σκοινιά, προκαλούν
δέος. Κάποιοι θα πέσουν, όμως τα σκοινιά τους σώζουν.
Και μια ατάκα από τον αφηγητή Willem Dafoe: «Ποτέ δεν νοιώθεις τόσο ζωντανός παρά τώρα που κάθε λεπτό θα μπορούσες να
πεθάνεις νέος». Ναι, οι τολμηροί αυτοί ορειβάτες κερδίζουν τον αμέριστο θαυμασμό
μας για το ριψοκίνδυνο του εγχειρήματος.
Έτσι τον κέρδισε και η Κάτια Μαρινάκη, φίλη
μας στην ομάδα κοινωνικής ανθρωπολογίας του αείμνηστου Σωτήρη Δημητρίου. Είναι διδάκτωρ κοινωνικής ανθρωπολογίας και έχει
κάνει πολλές επιτόπιες έρευνες, όμως τον θαυμασμό μας τον κέρδισε όταν μας
παρουσίασε ένα βράδυ φωτογραφικό υλικό από την ανάβασή τους στην χιονισμένη
κορφή του πιο ψηλού βουνού της Αλάσκας.
Υπάρχουν όμως και ατυχήματα που είναι θανατηφόρα.
Ο Dafoe σχολιάζει: Δεν
υπάρχει δόξα γι’ αυτούς που μένουν πίσω.
Φαντάζομαι, αυτό που ήθελε να εκφράσει, είναι
ότι ο πόνος των συγγενών από την απώλεια ξεπερνάει κατά πολύ την αίσθηση της
(όποιας) δόξας τους.
Η μουσική υπόκρουση από την ορχήστρα του Sydney Opera House προσφέρει όχι λιγότερο στη μαγεία
αυτής της ταινίας. Μάλιστα, από την άποψη του ρυθμού της, θα μπορούσε να
χωριστεί σε δυο μέρη, σαν τα δυο πρώτα μέρη μιας συμφωνίας. Στο πρώτο
κυριαρχούν οι γρήγοροι ρυθμοί με ανάλογη μουσική υπόκρουση, με τις «Τέσσερις εποχές» του Βιβάλντι να
κυριαρχούν, καθώς η κάμερα παρακολουθεί τους ριψοκίνδυνους ορειβάτες, σκιέρ
κ.λπ.. Στο δεύτερο αντίθετα, πιο σύντομο, ο αργός ρυθμός ενός μέρους από ένα
κονσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν που δεν αναγνώρισα, συνοδεύει την ήρεμη περιδιάβαση
της κάμερας στις γαλήνιες βουνοκορφές. Πάνε χρόνια τώρα που ασχολιόμουνα με
πάθος με την κλασική εποχή, και πολλά κομμάτια μου είναι γνωστά χωρίς να θυμάμαι
πια από ποιο μουσικό έργο είναι.
Έχετε δει ένα σωρό ταινίες μυθοπλασίας, όπως
και αρκετά ντοκιμαντέρ. Ντοκιμαντέρ όμως σαν αυτό δεν έχετε ξαναδεί, και γι’
αυτό θα σας συμβούλευα να μην το χάσετε με τίποτα.
Posts
No comments:
Post a Comment