Martin McDonagh, Three billboards outside Ebbing, Missouri (Οι τρεις πινακίδες από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι (2017)

Martin McDonagh, Three billboards outside Ebbing, Missouri (Οι τρεις πινακίδες από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι (2017)

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους.

  Δεν μου αρέσουν οι ταινίες crime, αλλά την είδα.

  Συναρπαστικό το θέμα, με τη μητέρα της οποίας βίασαν την κόρη και την έκαψαν. Η αστυνομία δεν κατάφερε να βρει τους ενόχους, είναι αγανακτισμένη που δεν έκαναν περισσότερες έρευνες, και αναρτά τρεις γιγαντοαφίσες καταγγέλλοντας την ολιγωρία της αστυνομίας.

  Πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το μητρικό φίλτρο της για να πυροδοτήσει μια τέτοια αγανακτισμένη αντίδραση, σκέφτεται κανείς. Όμως μετά έρχεται η διάψευση σε ένα εφέ έκπληξης. Πιθανότατα δεν είναι το μητρικό φίλτρο αλλά τα αισθήματα ενοχής. Δεν ήθελε να δώσει στην κόρη της το αμάξι να πάει κάπου. Αυτή, εξοργισμένη φεύγει λέγοντας: -Θα πάω με τα πόδια. Και ξέρεις κάτι; Ελπίζω να με βιάσουν στο δρόμο.  

   Μετά από αυτό το επεισόδιο που το βλέπουμε σε flash back έχει χάσει την εκτίμησή μου.

  Και η μεταστροφή του αστυνομικού, ρατσιστή και βίαιου, μου φαίνεται ελάχιστα πειστική. Δεν αλλάζει κανείς τόσο εύκολα χαρακτήρα, μόνο και μόνο επειδή διάβασε κάποιο γράμμα.

  Ο τρίτος κεντρικός ήρωας όμως κερδίζει αμέριστα την συμπάθειά μου, ο αστυνόμος. Πάσχει από καρκίνο, και οι αφίσες αυτές δεν θα τον αφήσουν ασυγκίνητο, θα ξαναρχίσει τις έρευνες.

  Πολλές φορές έχω γράψει θετικά για το ανοιχτό τέλος και για τη διάψευση αφηγηματικών αναμονών. Δεν θα είναι η περίπτωση σ’ αυτή την ταινία.

  Ακόμη, αλλά αυτό το σκέφτηκα μετά, το σενάριο πάσχει στο τέλος από άποψη αληθοφάνειας. Το DNA του ύποπτου δεν ταυτίζεται μ’ αυτό που βρέθηκε στο χώρο του βιασμού. Είναι κάποιος που έλειπε στο εξωτερικό, top secret. Θα δώσει μια νύξη ο αστυνόμος, εκεί υπάρχει πολλή άμμος. Μάλλον ήλθε από το Ιράκ. Όμως ο μεταστραφείς ρατσιστής αστυνομικός τον άκουσε ξεκάθαρα να μιλάει για βιασμό, που έγινε περίπου την ίδια περίοδο με τον άλλο. Και μπαίνουν ερωτήματα: γιατί δεν τον έπιασαν, αφού έστειλαν το DNA, δεν μπόρεσαν να το ταυτοποιήσουν με τον άλλο βιασμό, που ήταν πανομοιότυπος με αυτόν του έργου; Πόσοι βιαστές καίνε τα θύματά τους; Μήπως τελικά ο βιαστής είχε, σαν βετεράνος, υψηλή κάλυψη; Ήταν αυτό μέσα στις προθέσεις του σκηνοθέτη; Και αυτοί οι δυο πώς ξεκίνησαν στο τέλος του έργου, χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει για ποιο σκοπό πήγαιναν; Αν συνεχίσω με την πλοκή θα μπερδευτώ κι εγώ.

  Την ταινία την είδα ευχάριστα, σαν οποιαδήποτε καλή αστυνομική που βλέπω κάποιες φορές μεταμεσονύχτιες ώρες. Υπήρχαν εντυπωσιακές σκηνές, αλλά και συγκινητικές σκηνές. Και βέβαια εξαιρετικές ερμηνείες από όλους.