Herbert Ross, The owl and the pussycat (Η τροτέζα και ο πρωτάρης, 1970)

Herbert Ross, The owl and the pussycat (Η τροτέζα και ο πρωτάρης, 1970)

  Μου αρέσουν περισσότερο τα δημοτικά τραγούδια από τα ελαφρά, τα λαϊκά, και δεν ξέρω τι άλλο. Ο λόγος;

  Λέμε ότι οι δημιουργοί τους ήταν ανώνυμοι. Σωστό, αλλά ήταν πολύ καλοί μουσικοί. Και φυσικά, ανάμεσα στα τραγούδια που έγραψαν και που έφτασαν σε μας σήμερα σαν δημοτικά, σίγουρα έγραψαν και άλλα που όμως δεν σώθηκαν.

  Τι θέλω να πω μ’ αυτή την εισαγωγή.

  Ο χρόνος κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα.

  Οι καλές ταινίες παίζονται και ξαναπαίζονται στην τηλεόραση και έχουμε πολλές ευκαιρίες να τις δούμε, ενώ οι κακές θα χαθούν μέσα στην αχλή του παρελθόντος. Έτσι λοιπόν, αν δείτε ότι μια ταινία είναι παλιά, οι πιθανότητες να είναι πολύ καλή είναι συντριπτικά περισσότερες από ό,τι μια καινούρια ταινία.

  Υπάρχει και ένα δεύτερο κρησάρισμα για κάποιες ταινίες.

  Έχω ξαναγράψει ότι πάντα με ενθουσίαζαν ταινίες που αποτελούν μεταφορά θεατρικών έργων. Η λογική είναι απλή: για να αποφασίσει ένας σκηνοθέτης να γυρίσει ταινία ένα θεατρικό έργο σημαίνει ότι είναι καλό.

  Η «Τροτέζα και ο πρωτάρης» είναι παλιά ταινία, του 1970. Επίσης είναι μεταφορά από θεατρικό έργο (Δεν το έχω ξαναγράψει, να το γράψω επί τη ευκαιρία. Θεωρώ χάσιμο χρόνου να προσφέρω μια πληροφορία που αφενός είναι εν μέρει περιττή και αφετέρου μπορεί να τη βρει κανείς στο σύνδεσμο που παραθέτω, όπως π.χ. τον τίτλο του θεατρικού έργου και τον συγγραφέα του).

  Η Μπάρμπαρα Στρέηζαντ επιμένει ότι είναι μοντέλο και ηθοποιός. Κάποια στιγμή θα παραδεχθεί ότι ήταν πρώην πόρνη. Ο Georg Segal είναι συγγραφέας, ατάλαντος όπως δείχνουν τα πράγματα. Όμως είναι ιδιαίτερα καλλιεργημένος. Δουλεύει σε βιβλιοπωλείο. Η μοίρα θα τους ενώσει, μέσα από σπαρταριστά επεισόδια. Βέβαια μια τέτοια σχέση έχει προβλήματα. Ο χωρισμός, που είναι προσωρινός, θα δείξει το μέγεθος των αισθημάτων που τρέφει ο ένας για τον άλλο.

  Το μοτίβο της Σταχτοπούτας ανακαλεί συνειρμικά το «Pretty woman», έργο στο οποίο η σταχτοπούτα είναι επίσης πόρνη, το «Καλύτερα δεν γίνεται», όπου έχουμε κι εδώ τον συγγραφέα, αλλά και το μύθο του Πυγμαλίωνα, πάνω στον οποίο έχουν γραφεί κάποια θεατρικά και έχουν γυριστεί κάποιες ταινίες. Δεν γίνεται συνειδητά από τον Σήγκαλ όμως η καλλιεργημένη γλώσσα του, παρά τις διαμαρτυρίες της, εντυπωσιάζει κατά βάθος τη Στρέηζαντ. Πολλές από τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο Σήγκαλ δεν τις καταλαβαίνει, και έτσι αυτός της δίνει συνώνυμα. Στο τέλος αγοράζει λεξικό, με στόχο να μαθαίνει κάθε μέρα πέντε καινούριες λέξεις.

  Ξεκαρδιστικά επεισόδια, έξυπνοι διάλογοι και μια Μπάρμπαρα Στρέηζαντ που δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Ναι, μου άρεσε φοβερά αυτή η ταινία· τόσο πολύ, που έκανα κάτι που δεν το συνηθίζω. Μπήκα στο IMDb και έβαλα ένα εννιάρι, μήπως και ανέβει το σκέτο εφτάρι που βλέπω. Ναι, πολλοί δεν έχουν και μεγάλη αίσθηση του χιούμορ.