Ruben Östlund, The square (Το τετράγωνο, 2017)

Ruben Östlund, The square (Το τετράγωνο, 2017)

  Παίζεται και σήμερα στους κινηματογράφους, ίσως και την άλλη βδομάδα.

  Να κάνω πρώτα κάποια γενικά σχόλια.

  Κατά την άποψή μου (έχω βαρεθεί να γράφω το «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα»), οι οσκαρικές ταινίες είναι mainstream ενώ οι των Καννών είναι arthouse, ή αλλιώς σινεφίλ.

  Ο οσκαρικές ταινίες εκφράζουν την αμερικάνικη κουλτούρα, ενώ οι των Καννών την ευρωπαϊκή.

  Θα επαναλάβω μια δήλωση του Γούντι Άλεν, ότι οι ταινίες του έχουν μεγαλύτερη πέραση στην Ευρώπη από ό,τι στην Αμερική. Και επίσης ότι είναι από τους αγαπημένους μου.

  Ακόμη:

  Από μια mainstream ταινία ξέρω τι να περιμένω, ποτέ δεν απογοητεύομαι. Κάποιες φορές όμως οι arthouse με απογοητεύουν βαθύτατα. Είπαμε, γούστα είναι αυτά.

  Ο λόγος για τα σχόλια:

  Μετά από την οσκαρική «Οι τρεις πινακίδες από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» (πήρε κάμποσα βραβεία μέχρι τώρα) είδα καπάκι το «Τετράγωνο», σουηδική κωμωδία βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα.

  Για μια κωμωδία σπάνια μπορώ να γράψω πολλά πράγματα.

 Την ταινία τη διακρίνει λεπτό χιούμορ, αλλά και χοντρό· και κάποιες φορές μαύρο. Το σατιρικό στοιχείο προβάλλει αρκετά έντονο, «σχολιάζοντας» κοινωνικές καταστάσεις στη σημερινή Σουηδία και στάσεις απέναντι στους μη προνομιούχους, ανάμεσα στους οποίους βέβαια συγκαταλέγονται και οι ζητιάνοι.

  Ο Κριστιάν είναι υπεύθυνος ενός μουσείου και ετοιμάζει μια έκθεση. Γύρω από αυτό το θέμα βλέπουμε κάποια επεισόδια, όμως τα περισσότερα έχουν σχέση με ένα άλλο, της προσωπικής του ζωής. Με ένα έξυπνο τρόπο κάποιοι του έκλεψαν το πορτοφόλι, το κινητό και τα μανικετόκουμπα. Με ένα έξυπνο τρόπο θα τα πάρει επίσης πίσω. Και στην ταινία βλέπουμε να εναλλάσσονται επεισόδια σε σχέση με την έκθεση και σε σχέση με αυτή την κλοπή.

  Δεν ξέρω με ποιες άλλες ταινίες συναγωνίστηκε, αλλά πιστεύω ότι άξιζε τον Χρυσό Φοίνικα.