Jake Kasdan, Jumanji: welcome to the jungle (2017)

Jake Kasdan, Jumanji: welcome to the jungle (2017)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Θα το ξαναγράψω άλλη μια φορά, δεν είμαι λάτρης της επιστημονικής φαντασίας, αλλά μπορώ να δω ένα τέτοιο έργο αν συντρέχουν δυο λόγοι: πρώτον, πρόκειται να προβληθεί στην Ελλάδα και δεύτερον, βλέπω πακέτο ένα σκηνοθέτη, δηλαδή πάρα πολλά έργα του, ανάμεσα στα οποία υπάρχουν και έργα επιστημονικής φαντασίας.

  Για το Jumanji ισχύει ο πρώτος λόγος· είπαμε, από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Έκανα κάποιες σκέψεις βλέποντας την ταινία.

  Κάθε ταινία, αλλά και κάθε αφηγηματικό είδος πιστεύω, διακρίνεται για δύο πράγματα. Το ένα είναι το θέμα. Το δεύτερο είναι τα μοτίβα.

  Όσον αφορά το θέμα, στο drama, δηλαδή στα κοινωνικά έργα, είναι κυρίαρχο, σε αντίθεση με τα μοτίβα. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει στα άλλα είδη, χωρίς να αποκλείω βέβαια και τις εξαιρέσεις. Μια τέτοια εξαίρεση είναι και το βιβλίο μου «Το μυστικό των εξωγήινων».

  Να δώσω δυο παραδείγματα από ένα σκηνοθέτη που έχω δει πακέτο, τον νοτιοαφρικάνο Darrell Roodt, και που τώρα βλέπω κάποιες ακόμη ταινίες του για να συμπληρώσω. Ανάμεσα σ’ αυτές είναι και η «Cry, my beloved country» και η «Sumuru». Το θέμα της ταινίας του «Cry, my beloved country» είναι κυρίαρχο: το apartheid. Στη «Sumuru» αντίθετα, το θέμα είναι προσχηματικό για την περιπέτεια: η διάσωση του ανθρώπινου γένους. Η πιο διαδεδομένη σκέψη που κάνουμε είναι η μετανάστευση, όταν πια η γη δεν θα μπορεί να μας ανεχτεί. Στη «Sumuru» αντίθετα, μια στειρότητα των γυναικών της γης λόγω κάποιου ιού οδηγεί τους δυο ήρωες να βρουν γυναίκες σε κάποιον πλανήτη-αποικία.    

  Αν υπάρχει κάποιο θέμα στο Jumanji είναι εντελώς προσχηματικό, το πόσο επικίνδυνα μπορεί να είναι τα διάφορα τηλεπαιχνίδια, αυτά που παίζονται σε οθόνες υπολογιστή, με ή χωρίς σύνδεση στο διαδίκτυο.

  Τέσσερις νεαροί μαθητές, δυο αγόρια και δυο κορίτσια, παίζουν ένα video-game, το Jumanji, επιλέγοντας καθένας τους ένα χαρακτήρα. Όμως «απορροφούνται» από το παιχνίδι, και μεταφέρονται στο δάσος όπου διαδραματίζεται. Τι γίνεται τώρα, πώς θα επιστρέψουν στον πραγματικό κόσμο; Μόνο ένας τρόπος υπάρχει, να κερδίσουν το παιχνίδι. Έχουν τρεις ζωές στη διάθεσή τους. Πρέπει πριν θυσιάσουν και την τελευταία ζωή να κερδίσουν, αλλιώς είναι καταδικασμένοι να μείνουν στη ζούγκλα. Ένα πέμπτο αγόρι που συναντούν και που απορροφήθηκε από το ίδιο παιχνίδι, έχοντας χάσει ήδη τις δυο ζωές του, εδώ και είκοσι χρόνια δεν ρίσκαρε την τρίτη. Προτίμησε τη σίγουρη ζωή μέσα στο παιχνίδι από το να πεθάνει.

  Και τώρα τα μοτίβα, τα στερεότυπα, η «συνταγή», όπως σε ένα γλυκό ή ένα φαγητό.

  Βλέπουμε πολύ ξύλο να πέφτει στο έργο, αρκετές φορές.

  Υπάρχει μόνο μια κοπέλα, πολύ όμορφη και ντυμένη όχι τολμηρά αλλά αρκετά αποκαλυπτικά, σαν να πηγαίνει σε πλαζ. Κανείς δεν θα αναρωτηθεί πώς γίνεται και κυκλοφορεί έτσι στη ζούγκλα, δεν την τρυπάνε θάμνοι και κλαδιά;

  Υπάρχει το ειδύλλιο, ανάμεσα στην κοπέλα και τον ένα νεαρό. Η κοπέλα είναι άσος στο καράτε, ο νεαρός στο γρονθοκόπημα.

  Στην «πραγματική» τους ζωή είναι δυο ντροπαλοί ασχημούληδες. Όταν επιστρέψουν πάλι στην πραγματική ζωή (δεν κάνω σπόιλερ, η αφηγηματική αναμονή σε τέτοια έργα είναι δεδομένη και ποτέ δεν διαψεύδεται) θα γίνουν ζευγάρι.

  Ξέχασα το βασικό, το μανιχαϊσμό ανάμεσα στους καλούς και στους κακούς.

  Ένα συνηθισμένο μοτίβο σε έργα περιπέτειας και δράσης είναι το κυνηγητό με αυτοκίνητα. Στη ζούγκλα είναι δύσκολο με αυτοκίνητα, όμως όχι με μηχανές. Οι κακοί, που είναι μπόλικοι, είναι μηχανόβιοι και τους καταδιώκουν άγρια με τις μηχανές τους.

  Η κοπέλα, που εδώ είναι πολύ όμορφη αλλά στην πραγματική ζωή είναι ασχημούλα, θα πάρει μαθήματα από τον βιολόγο που ήταν η όμορφη μαθήτρια, πώς να φλερτάρει. Πρέπει να αποσπάσει την προσοχή από δυο κακούς για να μπορέσουν να κλέψουν οι υπόλοιποι το ελικόπτερο. Εδώ υπάρχουν κάποια κωμικά στοιχεία, όπως και σε άλλα σημεία του έργου.

  Στην αρχή θα συγκρουστούν οι τέσσερίς τους, όμως γρήγορα παίρνουν ένα μάθημα ζωής, που απευθύνεται και στους θεατές: η ισχύς εν τη ενώσει. Αν θέλουν να κερδίσουν το παιχνίδι και να επιστρέψουν στην πραγματική ζωή πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους και όχι να τσακώνονται. Βέβαια ο σκοπός του έργου δεν είναι ο διδακτισμός, όμως προκύπτει από την πλοκή. 

  Οι κοπέλες που θα το δουν θα πάρουν κάποια μαθήματα φλερτ και όλοι θα απολαύσουν την περιπέτεια. Έχει υψηλό IMDb, 7,3, αρέσει η ταινία.