Δημήτρης Κατής, Broken circle (2022)

Δημήτρης Κατής, Broken circle (2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  «Συνδυάζεται ο λογοτεχνικός θεατρικός λόγος σε συνδυασμό με την «εικαστικής ομορφιάς» κινηματογραφική φωτογραφία και την πλούσια σε μελωδίες μουσική σύνθεση, που δίνει το «παρών» με πρωταγωνιστικό τρόπο».

  Δεν θα μπορούσα να το πω εγώ πιο εύστοχα από εκείνον που έγραψε τον σύνδεσμο στον οποίο παραπέμπω, απ’ όπου και το παραπάνω απόσπασμα.

  Όχι χρυσορυχείο, αδαμαντορυχείο είναι οι αρχαίοι μύθοι. Πριν λίγες μόλις βδομάδες είδαμε την «Αντιγόνη» (2019) της Sophie Deraspe, την «Μήδεια» (1922) του Δημήτρη Αθανίτη και τον «Θίασο» (1975) του Αγγελόπουλου. Ψάχνοντας τώρα ανακάλυψα και την «Αντιγόνη» (1974) του Gerard Freeman, μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού του Ανούιγ. Υπάρχου πάρα πολλές κινηματογραφικές μεταφορές αρχαίων μύθων, κάποιες τις έχω δει, των ομηρικών επών για παράδειγμα, δεν έχει νόημα να τις παραθέσω εδώ, μια και είναι τεράστιος ο κατάλογος.

  Ξεκινάμε με τα «σύνορα της αγάπης». Αυτή, η Ηλέκτρα, βασιλοπούλα. Αυτός, βοσκός στην υπηρεσία του πατέρα της. Τόπος, το καταλάβατε, το Άργος. Αφού είπαμε το Άργος, καταλάβατε και τον χρόνο.

  Βλέπουμε τo φλερτ ανάμεσα στην αλλοπαρμένη Ηλέκτρα, που βρίσκεται σε μια πανθεϊστική σχέση με τη φύση, με τον βοσκό. Από την αθωότητα θα προχωρήσουν στην αγάπη. Θα δούμε και τα υπόλοιπα πρόσωπα του μύθου: Αγαμέμνων, Κλυταιμνήστρα, Οδυσσέας, Αχιλλέας, Μενέλαος. Ο καημένος, είναι ακόμη ερωτευμένος με την Ελένη, μετά το κέρατο που έφαγε.

  Θα ακολουθούσε το μύθο ο Κατής;

  Παρά λίγο να κάνω το σπόιλερ, έσβησα αυτό που είχα γράψει.

  Η «εικαστικής ομορφιάς κινηματογραφική φωτογραφία» έχει να κάνει με πολλά crane shots, που στην πραγματικότητα είναι drone shots. Έχω δει video του Παχύ Άμμου τραβηγμένο από το drone του φίλου μου του Μιχάλη, μάλιστα το έχω αναρτήσει στον τοίχο μου.

  Ο θεατρικός λογοτεχνικός λόγος των προσώπων προφέρεται αργά, και συχνά με παύσεις ανάμεσα στις περιόδους.

  Δεν είναι μόνο ο δικός τους λόγος θεατρικός, είναι και του αφηγητή, που διακρίνεται και από κάποια ποιητικότητα.

  Η «Πλούσια σε μελωδίες μελωδική σύνθεση» έχει να κάνει με το ότι ο σκηνοθέτης είναι μουσικός, και αυτή είναι η πρώτη του σκηνοθετική δουλεία.

  Το τέλος μοιάζει με επιστημονική φαντασία. Οι ψηφιακές δυνατότητες δίνουν τελικά άλλη διάσταση σε μια ταινία.

  Παραλίγο να το ξεχάσω:

  Υπάρχουν οι αγγλικοί υπότιτλοι όμως απουσιάζουν οι ελληνικοί στους μεσότιτλους των κεφαλαίων. Είναι γραμμένοι στα αγγλικά, και δεν ξέρουν όλοι οι έλληνες αγγλικά.