Charles Brabant and Marcello Pagliero Η ευσεβής πόρνη (La putain respectueuse, 1952)

 Charles Brabant and Marcello Pagliero Η ευσεβής πόρνη (La putain respectueuse, 1952)

 

  To 1946 έγραψε το ομώνυμο θεατρικό έργο ο Ζαν Πωλ Σαρτρ και έξι χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τους Brabant και Pagliero.

  O τίτλος προϊδεάζει ότι το θέμα του έργου είναι οι πόρνες, όμως δεν είναι, είναι ο ρατσισμός.

  Ο γιος του γερουσιαστή, ένας ανεπρόκοπος, σπρώχνει έναν μαύρο που πήγαινε να υπερασπιστεί την λευκή πόρνη που είχε καθίσει στο βαγόνι για τους μαύρους. Της ζητούσε το λόγο γιατί βρίσκεται εκεί.

  Ο μαύρος κτυπάει στο κεφάλι και σκοτώνεται.

  Την έχει βαμμένη.

  Η μόνη λύση είναι να πειστεί η πόρνη ότι ο μαύρος πήγε να την βιάσει και αυτός έτρεξε να την υπερασπιστεί.

  Δεν έγιναν τα πράγματα έτσι, διαμαρτύρεται η ευσεβής πόρνη.

  Δεν πείθεται με το άγριο, όμως θα πεισθεί με τις μαλαγανιές του γερουσιαστή.

  Το αγριεμένο πλήθος βρίσκει έναν μαύρο και τον λιντσάρει, σαν τον υποτιθέμενο βιαστή. Ο μαύρος τρέχει να βρει καταφύγιο στο σπίτι της, ξέροντας ότι είναι το μόνο μέρος που δεν θα τον αναζητήσουν.

  Πολλές κινηματογραφικές μεταφορές διαφέρουν στο τέλος τους από το λογοτεχνικό έργο. Μάλιστα κάποιες προς το καλύτερο, έχω γράψει, να μην ψάχνω τώρα, ψάχτε εσείς αν έχετε την περιέργεια, στις αναρτήσεις μου ή για το «1984» ή για τον «Θαυμαστό καινούριο κόσμο». Μπορεί και στα δυο.

  Έχω γράψει ότι το σενάριο θεωρείται υποτιμημένο, εδώ να προσθέσω ότι στο σενάριο ξεχωρίζει το στόρι. Εξίσου καλή ήταν η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες στον «Ελαφοκυνηγό» και στην «Πύλη της Δύσης», όμως το δεύτερο πάτωσε εισπρακτικά. Μα να τσακώνονται για μια πόρνη; Πουριτανική Αμερική λέμε.

  Το τέλος της κινηματογραφικής μεταφοράς μου άρεσε περισσότερο.

  Στο θεατρικό έργο τον ανακαλύπτουν στο σπίτι της πόρνης, όμως αυτός το σκάει. Τον πυροβολούν. Πιο ύστερα μαθαίνουμε ότι κατάφερε να ξεφύγει. Όσο για τον ξάδελφο, προσφέρεται να την σπιτώσει. Αυτή δέχεται.

  Στην κινηματογραφική μεταφορά τον συλλαμβάνουν. Η πόρνη τρέχει πίσω του. Τους βλέπουμε και τους δυο στην κλούβα.

  Τη συνέχεια τη μαντεύουμε, θα μαρτυρήσει την αλήθεια, ο γιος του γερουσιαστή θα την έχει άσχημα.

  Ο ξάδελφος θα σχολιάσει: Δεν είναι παρά μια πόρνη.

  Σ’ αυτή την εκδοχή, ακόμη πιο ευσεβής.

  Είπα να ξαναδιαβάσω επί τη ευκαιρία το «Κεκλεισμένων των θυρών» και να δω μια κινηματογραφική μεταφορά του.

  Δεν το έχω ξαναγράψει, ας το γράψω εδώ.

  Τα πανεπιστημιακά μου χρόνια τα ξεχωρίζω ως εξής: Πρώτο έτος, Λεωφόρος Παπάγου 138 Ζωγράφου, μουσική (όπερα, κρατική ορχήστρα κ.ά.). Δεύτερο έτος, Γεωργίου Ζωγράφου 58 Ζωγράφου, Σάρτρ. Συγκάτοικοι και στα δυο χρόνια δυο Γιώργηδες. Τρίτο έτος, 34^ου Συντάγματος 42 Γουδί, Μαρκούζε. Τέταρτο έτος, Λεωφόρος Αλεξάνδρας 120, μαρξιστικά διαβάσματα. Συγκάτοικος με τον ένα μόνο από τους Γιώργηδες τα δυο τελευταία χρόνια, καλή του ώρα στον παράδεισο όπου βρίσκεται τώρα.