Ricky D'Ambrose, O Καθεδρικός (The cathedral, 2021)

 

Ricky D'Ambrose, O Καθεδρικός (The cathedral, 2021)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Ημιαυτοβιογραφική, διαβάζω στη βικιπαίδεια, είναι η ταινία. Αναρωτιέμαι μήπως είναι απόλυτα αυτοβιογραφική, και το «ημιαυτοβιογραφική» μπαίνει για να θολώσει τα νερά, για να μην ξέρεις ποιο είναι το αυτοβιογραφικό στοιχείο και ποιο το επινοημένο. Αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι γίνεται πάντα με τις ημιαυτοβιογραφικές ταινίες.

  Γιατί το λέω αυτό.

  Γιατί η ταινία δεν μου άρεσε, όπως δεν άρεσε και στους περισσότερους που την είδαν, κρίνοντας από το 6,2 που έχει στο IMDb. Και δεν μου άρεσε γιατί τα επεισόδια ήταν δεικτικά, όχι πυρηνικά, δηλαδή δεν πυροδοτούσαν το ένα το άλλο δημιουργώντας το απαραίτητο σασπένς.

  Η ταινία εστιάζει στον μικρό Jesse, παρακολουθώντας τον καθώς μεγαλώνει, μέχρι τα 18 του χρόνια. Όμως δεν είναι η δική του οπτική γωνία στην ταινία, όπως π.χ. στην «Αστραδενή» και στον «Λούσια» (αναφέρομαι σε μυθιστορηματικά πρόσωπα, δεν μου έρχονται στο νου κινηματογραφικά). Η οπτική γωνία είναι η οπτική γωνία ενός οιονεί μυθιστορηματικού τριτοπρόσωπου, παντογνώστη αφηγητή, που τον ακούμε να αφηγείται σε voice over.

  Ένας θείος νεκρός από έιτζ, ενδοοικογενειακές εντάσεις, αγεφύρωτες διαφορές, αποτελούν το στόρι της ταινίας. Οι χωρισμένοι γονείς θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια να μην πληγώνεται ο μικρός από αυτή την κατάσταση.

  Να σημειώσουμε τέλος ότι βλέπουμε αρκετό ντοκιμαντερίστικο υλικό, με τον Κλίντον, τον Μπους, κ.ά. που τοποθετούν χρονολογικά τα επεισόδια της ταινίας.

  Είπα, δεν μου άρεσε, αλλά δεν μετάνιωσα που την είδα. Εσάς όμως μπορεί να σας αρέσει.