Maryam Keshavarz, The Persian version (2023)

 

Maryam Keshavarz, The Persian version (2023)

 

  Την ταινία μου τη σύστησε ο φίλος μου ο Πάτροκλος, και φυσικά την είδα, παρά τη χαμηλή βαθμολογία της στο IMDb, 6,2, απλά και μόνο γιατί η σκηνοθέτιδα είναι ιρανή, έστω της διασποράς. Έχω δει πακέτο ιρανό της διασποράς, τον Ramin Bahrani.

  Της Maryam Keshavarz έχω δει μια ακόμη ταινία, την «Circumstance» (2011), η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας της.

  Κοινό στοιχείο με την «Περσική εκδοχή» είναι ότι και στις δυο βλέπουμε μια λεσβιακή σχέση. Η διαφορά είναι ότι στην «Περσική εκδοχή» η πλοκή, το μεγαλύτερο μέρος της τουλάχιστον, διαδραματίζεται στην Αμερική.

  Η Λεϊλά είναι λεσβία. Από μιας βραδιάς σχέση με έναν gay έμεινε έγκυος. Είναι αποφασισμένη να κρατήσει το παιδί.

  Είναι το απολωλός πρόβατο της οικογένειας, ακριβώς για το λόγο ότι είναι λεσβία. Όμως ο πατέρας της που θα κάνει μια μεταμόσχευση καρδιάς, επικίνδυνη εγχείρηση, θέλει όλα του τα παιδιά του γύρω του, να τα δει για τελευταία φορά, μήπως δεν τα ξαναδεί.

  Οκτώ αγόρια και η Λεϊλά.

  Μάνα με τους οκτώ σου γιους και με τη μια σου κόρη.

  Η γιαγιά της θα της πει την συνταρακτική ιστορία της μητέρας της.

  Παντρεύτηκε έναν γιατρό ο οποίος ζούσε σε ένα ορεινό χωριό, στο Ιράν. Όλοι οι χωριανοί τον σέβονταν.

  Είναι έγκυος όταν ανακαλύπτει ότι ο άντρας της έχει και μια δεύτερη γυναίκα.

  Θα το σκάσει από το σπίτι.

  Στο δρόμο θα της σπάσουν τα νερά, είναι ώρα να γεννήσει.

  Θα τη μεταφέρουν στο νοσοκομείο.

  Όμως το παιδί θα γεννηθεί νεκρό.

  Λίγο αργότερα θα έλθει να τη βρει ο άντρας της.

  Κουβαλάει ένα μωρό μαζί του.

  Είναι το παιδί της άλλης.

  Που εδώ τα πράγματα πήγαν αντίστροφα: το μωρό σώθηκε, αυτή πέθανε.

  Την παρακαλεί να το θηλάσει, και να πάνε στην Αμερική.

  Έτσι και έγινε.

  Η Λεϊλά σκοπεύει να δώσει το όνομα Αρέζου στην κόρη της, το όνομα που σκόπευε να δώσει η μητέρα της στο μωρό που γέννησε νεκρό.

  Η ταινία έχει happy end.

  O μπαμπάς θα σταθεί δίπλα της, πατέρας του παιδιού τους.

  Η οικογένεια επί τέλους θα την αποδεχθεί.

  Μου θύμισε την ταινία της Estibaliz Urresola Solaguren, «20.000 είδη μελισσών» (2023).

  Και σ’ αυτήν μόλις στο τέλος η μητέρα της αποδέχεται την ιδιαιτερότητα του δεκάχρονου γιου της, που νιώθει πιο πολύ κορίτσι παρά αγόρι.

  Και μια ατάκα από την ταινία:

  «Σύμφωνα με το νόμο ο πατέρας ανέλαβα την κηδεμονία», του παιδιού μιας θείας της όταν χώρισε.

  Δεν ήθελε να πάθει τα ίδια.

 Στο ισλάμ, σε περίπτωση διαζυγίου, το παιδί σχεδόν πάντα το παίρνει ο άντρας.

  Διάβασα ότι οι μουσουλμάνες στην Ξάνθη και την Κομοτηνή παθαίνουν κατάθλιψη βλέποντας τι γίνεται με τα παιδιά στις διπλανές τους ελληνίδες όταν χωρίζουν και τι γίνεται σ’ αυτές.

  Στις 90% των περιπτώσεων το παιδί το κρατάει η γυναίκα.

  Σ’ αυτές το ποσοστό είναι ακριβώς το αντίστροφο.  

  Αλλά ούτε και ήθελε να καταλήξουν οι δικοί της στη φυλακή, που είχαν έλθει να τον σκοτώσουν γιατί τους ξεγέλασε, γιατί δεν τους είπε ότι είχε και άλλη σύζυγο.

  Είναι ενδιαφέρουσα η flash back αφήγηση της Λεϊλά, με τους γύρω ακίνητους, σαν να μαρμάρωσαν, ή σαν να έπεσε «φωτιστικό» όπως λέγαμε στη Σχολή Αξιωματικών, και την ίδια να περιφέρεται ανάμεσά τους, σκηνή την οποία αφηγείται.