Ramin Bahrani (1975 - )

Ramin Bahrani (1975 - )

 

  O Ramin Bahrani γεννήθηκε στις ΗΠΑ από ιρανούς μετανάστες αλλά, αποφοιτώντας από ένα αμερικάνικο κολλέγιο πήγε στην Τεχεράνη όπου σπούδασε κινηματογράφο.

  Η μοίρα των φτωχών, κυρίως μεταναστών, τον απασχολεί στις δυο πρώτες ταινίες του, το «Man push cart» (2005) και «Chop shop» (2007). Την φιλοδοξία για κοινωνική ανέλιξη τη βλέπουμε σαν δευτερεύον θέμα στην αμέσως επόμενη ταινία του «Goodbye Solo». Ο Σόλο, σενεγαλέζος μετανάστης, είναι ταξιτζής. Ονειρεύεται να προσληφθεί σε μια αεροπορική εταιρεία και διαβάζει για τις εξετάσεις.

  Η μοίρα των πλούσιων απασχολεί τον Μπαχρανί για μοναδική φορά σ’ αυτή την ταινία: ένας πελάτης του Σόλο θέλει να αυτοκτονήσει. Επιρροή από το «Η γεύση του κερασιού» του Αμπάς Κιαροστάμι;

  Η επόμενη ταινία του «At any price» (2012) αναφέρεται στις κομπίνες των αμερικανών κτηματιών, ενώ η επόμενη, τα «99 σπίτια» (2016), το σενάριο της οποίας συνυπογράφει ο Amir Naderi, στο πρόβλημα των εξώσεων. Βλέπουμε και εδώ τον φιλόδοξο νεαρό που είδαμε και στην τελευταία μέχρι στιγμής ταινία του, «The white tiger».

  Ο φιλόδοξος νεαρός στον «Άσπρο τίγρη» είναι ινδός, και η φιλοδοξία του να ανέβη κοινωνικά θα τον οδηγήσει μέχρι το έγκλημα. Και οι δυο τους αποτελούν την αντίθεση των νεαρών μεταναστών στις δυο πρώτες ταινίες του, που προσπαθούν απλά να επιβιώσουν σε έναν αμείλικτο κόσμο. Ο νεαρός στα «99 σπίτια» αποκαθίσταται στη συνείδησή μας με το να καταγγέλλει στο τέλος την πλαστότητα του εγγράφου με το οποίο έκαναν έξωση σε έναν ιδιοκτήτη, όχι όμως και ο νεαρός στον «Άσπρο τίγρη». Το ότι έγινε ένα καλό αφεντικό δεν είναι αρκετό. Ο Bahrani, απαισιόδοξος, μας λέει ότι δεν υπάρχει συλλογική σωτηρία, μόνο ατομική, με το να γίνει ο φτωχός το ίδιο αδίστακτος με τους πλούσιους για να καταφέρει κι αυτός να γίνει πλούσιος.  

  Να σημειώσουμε τέλος την κινηματογραφική μεταφορά του «Φαρενάιτ 451» (2018) και την μικρού μήκους «ποιητική» ταινία του «Πλαστική σακούλα» (2009)