Fatih Akin, Το χρυσάφι του Ρήνου (Das Rheingold, 2022)

 

Fatih Akin, Το χρυσάφι του Ρήνου (Das Rheingold, 2022)

 

  Βρισκόμαστε στο 1979. Ο πατέρας του Τζιβάρ (αγέννητος ακόμη), κούρδος, διευθύνει μια ορχήστρα. Ίσως είναι κομμάτι από τον «Χρυσό του Ρήνου», η πρώτη όπερα της τετραλογίας του «Δακτυλιδιού των Νιμπελούγκεν» του Βάγκνερ. Την είδα σε βίντεο πριν δέκα τόσα χρόνια, πού να θυμάμαι.

  Ξαφνικά μπουκάρουν οι ισλαμιστές επαναστάτες. Σκοτώνουν αδίστακτα. Η μουσική δεν έχει σχέση με το ισλάμ.

  Να γράψω εδώ το ανέκδοτο.

  Ο μουσουλμάνος επιβάτης λέει στον ταξιτζή να κλείσει τη μουσική, γιατί την εποχή του Μωάμεθ η μουσική ήταν απαγορευμένη. Ο ταξιτζής σταματάει το ταξί και του λέει να κατέβει και να περιμένει μέχρι να περάσει μια καμήλα να τον πάρει.

  Αυτό που ακούω στην ταινία είναι ότι δεν ήταν τόσο η μουσική, ήθελαν να εξοντώσουν τους Κούρδους.

  Ο πατέρας του με τη μητέρα του καταφέρνουν να φτάσουν στα κούρδικα εδάφη και να ενωθούν με τους αντάρτες. Τους ανακαλύπτουν οι ιρανοί φρουροί της επανάστασης, τους βομβαρδίζουν αλύπητα. Η μητέρα του τον γεννάει σε μια σπηλιά.

  Η συνέχεια;

  Καταφέρουν να ξεφύγουν στην Ευρώπη. Στη Γερμανία, ο πατέρας του βρίσκει δουλειά σαν συνθέτης και αρχιμουσικός. Θέλει να σπουδάσει και ο γιος του μουσική, αλλά μαζί του τσακώνεται, γι’ αυτό η μητέρα του αποφασίζει να του βρουν δασκάλα. Μα πώς θα τα καταφέρνουν να την πληρώνουν;

  Θα τα καταφέρνουν.

  Και μετά και μετά;

  Ζούνε επί τέλους μια άνετη ζωή. Ο γιος καταφέρνει και γίνεται ένας διακεκριμένος ράπερ.

  Δεν έκανα σπόιλερ, αυτό που έγραψα παραπάνω είναι ψέμα.

  Ο πατέρας του τους παράτησε, αυτόν, τη μητέρα του και τη μικρή του αδελφή χωρίς να τους αφήσει δεκάρα.

  Ο ίδιος έμπλεξε με κακές παρέες, ασχολήθηκε με το μποξ και έγινε τόσο ικανός ώστε του έδωσαν την επωνυμία χατάρ, που στα κούρδικα θα πει επικίνδυνος. Άρχισε να διακινεί ναρκωτικά, μπλέχτηκε και σε μια ληστεία χρυσού (η δισημία του τίτλου) και κατέληξε στη φυλακή, νομίζω για οκτώ χρόνια.

  Εκεί αποφάσισε να ασχοληθεί με τη μουσική, να ηχογραφεί μουσική ράπερ.

  Αυτό το τελευταίο είναι πραγματικό.

  Ο Ακίν δεν μπορούσε παρά να ακολουθήσει το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τζιβάρ, στο οποίο δεν εξιδανικεύονται οι μετανάστες.

  Δεν μου αρέσουν οι αστυνομικές ταινίες, όμως οι σκηνές ήταν εντυπωσιακές. Αλλά δεν θα της έβαζα κι εγώ πάνω από 6,8, τη βαθμολογία που έχει στο IMDb. Δεν μου αρέσουν οι αρνητικοί ήρωες, και στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ο Τζιβάρ ήταν ένας αρνητικός ήρωας, πριν τον δούμε σαν καλό οικογενειάρχη στο τελευταίο μέρος της ταινίας. 

Μου το είπε ο φίλος μου ο Σταύρος, και το έψαξα στο διαδίκτυο. Μια προγιαγιά του από την πλευρά της μητέρας του ήταν τουρκοκρητικιά από την Ιεράπετρα. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ