Alfonso Cuarón, Y tu mama Tambien (Θέλω και τη μαμά σου, 2001)

Alfonso Cuarón, Y tu mama Tambien (Θέλω και τη μαμά σου, 2001)

  Adventure, comedy, drama χαρακτηρίζει την ταινία το IMDb, ενώ η βικιπαίδεια μόνο δράμα. Μαζεύω ό,τι κωμωδία βρω, είναι το αγαπημένο μου είδος, δηλαδή μάζευα γιατί τώρα πια συνειδητοποίησα ότι δεν έχει νόημα, θέλω τρεις ζωές για να δω τις ταινίες που έχω μαζέψει. Ανάμεσα σ’ αυτές ήταν και η «Y tu mama Tambien». Βέβαια πότε να τη δω όταν υπάρχουν άλλες προτεραιότητες, αλλά μου δημιουργήθηκε ένα κίνητρο να τη δω τώρα με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας του Κουαρόν «Roma». Και δεν είναι καθόλου κωμωδία, ούτε περιπέτεια, απλώς road movie, και οπωσδήποτε δράμα.

  Αν και νέος ο Κουαρόν τότε, έβλεπε με αρκετή απαισιοδοξία τις ανθρώπινες σχέσεις, σε αντίθεση με τον κοντά εξηντάρη Κουαρόν του «Ρόμα». Το «Ρόμα» ξεχειλίζει από αισιοδοξία, ένας ύμνος στην ανθρώπινη καλοσύνη και ανθρωπιά, ενώ το «Θέλω και τη μαμά σου» είναι γεμάτο απαισιοδοξία.

  Οι δυο νεαροί είναι λίγο πολύ τυπικοί εκπρόσωποι της ηλικίας τους, και δεν νομίζω μόνο της γενιάς τους. Ναρκωτικά και σεξ είναι αυτά που τους απασχολούν, και κάπου στο βάθος σκέφτονται και τις σπουδές τους. Οι φιλενάδες τους φεύγουν μετά από θερμούς αποχαιρετισμούς για ταξίδι στην Ιταλία. Όμως η γνωριμία τους με μια τριαντάρα Ισπανίδα θα δώσει ένα νέο περιεχόμενο στη ζωή τους. Της προτείνουν να έλθει μαζί τους σε μια ανύπαρκτη παραλία. Αυτή βέβαια δεν το έχει καθόλου σκοπό, όταν όμως ο βλάκας ο φίλος της, τύφλα στο μεθύσι, της λέγει στο τηλέφωνο ότι πήγε με άλλη κοπέλα, κάτι που κάνει κατά καιρούς, η Ισπανίδα ξεσπάει στο κλάμα, έχοντας ήδη πάρει τη μεγάλη απόφαση να τον παρατήσει. Παίρνει τηλέφωνο τον ένα νεαρό και τον ρωτάει αν ισχύει ακόμη η πρόσκληση. Άκου λέει!!! Την παίρνουν και πάνε σε μια άγνωστη παραλία ακολουθώντας τις ασαφείς οδηγίες ενός φίλου. Το ότι θα την πηδήξουν το περιμένουμε όλοι, η κοπέλα, αυτοί και εμείς οι θεατές. Όμως τη μ@λ@κ#α που έκαναν και οι δυο τους, να πουν ότι πήδηξαν ο ένας την κοπέλα του άλλου, ε, όχι, ήταν πολύ χοντρό, εγώ τουλάχιστον δεν το περίμενα. Όχι το ότι την πήδηξαν, αλλά το ότι ήταν τόσο αφελείς ώστε να το ομολογήσουν, πρώτα ο ένας και μετά από μια δυο μέρες και ο άλλος. Τσακώνονται άγρια. Η Ισπανίδα τους εγκαταλείπει, είδαν κι έπαθαν να τη μεταπείσουν.

  Συνεχίζουν τις διακοπές τους σε μια παραλία στην οποία ξεπέφτουν τυχαία. Έχοντας ξεπεράσει τα ταμπού θα ομολογήσουν ότι δεν πήγαν μόνο μια φορά με την κοπέλα του φίλου τους αλλά πολλές. Γελάνε και οι δυο με τις εκατέρωθεν εξομολογήσεις, ενώ για τη μια φορά κόντεψαν να σκοτωθούν.

  Η απαισιοδοξία του Κουαρόν φαίνεται κυρίως στο κλείσιμο της ταινίας όπου μας λέγει τι έγιναν οι ήρωές του. Και αυτά που τους συνέβησαν ίσως ήταν κατά το εικός, όχι όμως και κατά το αναγκαίο.  Δεν βλέπω άλλο λόγο να το κάνει αυτό παρά μόνο για να εκφράσει την απαισιοδοξία του. Με τις κοπέλες τους χώρισαν αμέσως μόλις αυτές επέστρεψαν από την Ιταλία, βρήκαν όμως άλλες μετά από λίγο. Και οι σχέσεις τους αραίωσαν. Μια τελευταία συνάντηση με το γνωστό αποχαιρετιστήριο «τα λέμε» και ο Κουαρόν μας λέει ότι δεν θα τα ξαναπούν, ότι δεν θα ξανασυναντηθούν.

  Όμως αυτό που δεν ήταν καθόλου αναγκαίο ήταν να πεθάνει την κοπέλα από καρκίνο, μέσα σ’ ένα μήνα μετά απ’ αυτή την περιπέτεια.

  Μας λέει για παράδειγμα ο Κορνάρος τι έγινε αφού παντρεύτηκαν ο Ερωτόκριτος με την Αρετούσα; Τόλμησα να κάνω την υπόθεση σε μια βιβλιοκριτική για το βιβλίο κάποιου συμπατριώτη μου: μετά από κάμποσο καιρό ο Ερωτόκριτος άρχισε να ξενοπηδάει, αρχίζοντας με τις κυρίες της αυλής, και η Αρετούσα η καημένη δεν άντεξε κι αυτή, βρήκε τον εραστή της. Κάτι ανάλογο έγινε και σε μια βασιλική οικογένεια, φαντάζομαι ξέρετε ποια εννοώ.

  Αυτό έγινε πριν δεκαετίες. Ο συγγραφέας έγραψε μια οργισμένη επιστολή στο Γιώργο τον Βαρβέρη, τον εκδότη των Κρητικών Επικαίρων, εξαπολύοντας μύδρους για τον «λίβελό» μου. Νόμιζε ότι αναφερόμουν στο βιβλίο του. Μέχρι εκεί πήγαινε το μυαλό του.

  Σε αντιδιαστολή θα αναφέρω τρεις άλλες ταινίες. Στο «Lommbock» (2017), sequel του «Lammbock» (2001), παρά το ότι οι δυο φίλοι είχαν χρόνια να βρεθούν, ο ένας στη Γερμανία και ο άλλος σε κάποια αραβική χώρα, η αγάπη τους δεν έπαψε να υπάρχει, και τους βλέπουμε πάλι μαζί σε κωμικές περιπέτειες. Στο «Tag», ταινία βασισμένη σε πραγματικό γεγονός, οι φίλοι, ώριμοι άνδρες πια, μαζεύονται κάθε χρόνο και παίζουν το παιχνίδι που έπαιζαν από έφηβοι.

  Είναι που είναι σκ@τ@ η ζωή, ας την ομορφύνουμε στις μυθοπλασίες, να πάρουμε λίγο κουράγιο, όπως με το «Roma», που μες στη δυστυχία αποπνέει τον αέρα της αισιοδοξίας.