Jeff Tomsic, Tag (2018)

Jeff Tomsic, Tag (2018)

  Το tag είναι ένα παιχνίδι. Το παίζουν μια παρέα φίλων. Ο καθένας προσπαθεί να αγγίξει τον άλλο και καθένας προσπαθεί να αποφύγει αυτό το άγγιγμα. Κάποιος μένει στο τέλος νικητής, που δεν έχει καταφέρει να τον αγγίξει κανείς.

  Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι αυτό το παιδικό παιχνίδι το παίζουν μεγάλοι· δηλαδή το συνεχίζουν εδώ και χρόνια, κάθε Μάη, από τότε που ήσαν εννιάχρονα παιδιά. Ο τελευταίος που πιάνεται το οργανώνει για την επόμενη χρονιά.

  Στόχος αυτή τη φορά είναι ο Τζέρι, που δεν τον έχουν αγγίξει καμιά φορά μέχρι τώρα, πάντα καταφέρνει και ξεφεύγει. Όμως τώρα θα είναι δύσκολο να ξεφύγει γιατί το Μάη είναι ο γάμος του.

  Τι, θα αναστατώσουν το γάμο του;

  Μα υπάρχει και η πρόβα γάμου, εκεί θα προσπαθήσουν να τον αγγίξουν.

  Θα παρακολουθήσουμε πολλά κωμικά επεισόδια, με μια δημοσιογράφο που τους ακολουθεί, τη γυναίκα του ενός που επίσης τους ακολουθεί επεμβαίνοντας δυναμικά πολλές φορές, ενώ μια πρώην των δύο απ’ αυτούς που θα εμφανιστεί κάποια στιγμή θα τους αναστατώσει.

  Μα καλά, είναι σοβαροί;

  «Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή γερνάμε, γερνάμε επειδή σταματάνε να παίζουμε». Αυτό έχει πει ένας ανθρωπολόγος που δεν συγκράτησα το όνομά του και το ακούμε δυο φορές στην ταινία.

  Όμως θυμάμαι την έννοια της νεοτενίας, για την οποία διάβασα στην «Πίσω όψη του καθρέφτη» του Κόνραντ Λόρεντς, βιβλίο με το οποίο άρχισα τη μεταφραστική συνεργασία μου με τον Θάνο Γραμμένο (εκδόσεις Θυμάρι), που έγινε και ο πρώτος εκδότης μου. Η νεοτενία είναι η διατήρηση της παιδικότητας κατά την ώριμη ηλικία. Ένα παράδειγμα που δίνει το θυμάμαι ακόμη: ένας πανεπιστημιακός, σε μια τελετή όπου φοράνε όλοι την τήβεννό τους, κλωτσάει τον μπροστινό του. Η παιδική σκανδαλιά λοιπόν σε ώριμη ηλικία είναι μια από τις εκφράσεις της νεοτενίας.

  Να μην το ξεχάσω, η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Αυτοί οι φίλοι που τους βλέπουμε στο τέλος σε φωτογραφία εξακολουθούν να παίζουν το παιχνίδι.