Kenji Mizoguchi, 4. 1930 Tojin Okichi (唐人お吉 Tōjin Okichi)

4. 1930 Tojin Okichi (唐人お吉 Tōjin Okichi)

  Ούτε τέσσερα λεπτά δεν σώθηκαν από αυτή την ταινία των 130 λεπτών που βασίζεται σε μυθιστόρημα του Gisaburo Juichiya. Αρχικά είπα να μην τη δω, αλλά μετά άλλαξα γνώμη.

  Και έκανα πολύ καλά. Αυτό που είδα είναι μια σκηνή από θέατρο Καμπούκι, ένα κορίτσι να τραγουδάει.

  Ψάχνοντας για να παραθέσω τον σύνδεσμο στο youtube είδα και τη μετάφραση: «Οκίτσι, η ερρωμένη ενός ξένου». Ψάχνοντας παραπέρα βρήκα και άλλες πληροφορίες σ’ αυτή την ιστοσελίδα. Αντιγράφω: «Η Οκίτσι είχε σταλεί από αξιωματούχους της κυβέρνησης, έτσι λέει η παράδοση χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις, για να μαλακώσει την καρδιά ενός συχνά εξοργισμένου γέρου που, κάτω από την ξένη σημαία που κυμάτιζε πάνω από το μικρό προξενείο του, τους έλεγε κατάμουτρα ότι είναι ψεύτες και επέμενε να πάει ο ίδιος στο Έντο να δώσει κατευθείαν στον σογκούν, στο ανάκτορό του, την επιστολή του προέδρου των ΗΠΑ».

  Ο πρόεδρος ήταν ο Οδυσσέας Γκραντ, και αν δεν με απατά η μνήμη μου ήταν το 1868. Ο Γκραντ έστειλε το στόλο του και περικύκλωσε το λιμάνι απειλώντας με βομβαρδισμό αν η Ιαπωνία δεν άνοιγε τα σύνορά της στους ξένους. Τα είχε κλειστά από τις αρχές του 1600, όταν κατέσφαξαν τους χριστιανούς, κυρίως τους ιεραπόστολους, που ήταν απειλή για τη θρησκεία τους, το βουδισμό. Ο αυτοκράτορας που κατάλαβε ότι δεν μπορούσαν να τα βάλουν με τους αμερικάνους που είχαν εξελιγμένη πολεμική τεχνολογία παραμέρισε τον σογκούν που ουσιαστικά κυβερνούσε για κοντά τρακόσια χρόνια μετά από σύντομο εμφύλιο, ανέλαβε πάλι την ηγεσία του κράτους ενώ μέχρι τότε ήταν διακοσμητικός, και άνοιξε τις πύλες στους ξένους. Έτσι ξεκινάει η περίοδος Μέιτζι, από το όνομα αυτού του αυτοκράτορα που κυβέρνησε μέχρι το 1912.

  Ξέροντας την ιστορία της «Μαντάμ Μπατερφλάι», της όπερας του Πουτσίνι, και από αυτά που διαβάζω στον παραπάνω σύνδεσμο, πιστεύω ότι ήταν μάλλον αρκετά συνηθισμένη ιστορία οι αμερικάνοι να έχουν ερωμένες γιαπωνέζες και να τις παρατούν μετά.

  Ήταν ένα σύντομο μουσικό ιντερμέτζο στην ταινία το παραπάνω απόσπασμα, ή όλη η ταινία ήταν γυρισμένη σαν θέατρο Καμπούκι; Έχω δει κινέζικες ταινίες να είναι γυρισμένες εξ ολοκλήρου σαν όπερα του Πεκίνου. Αν ήξερα γιαπωνέζικα θα μπορούσα να το ψάξω. Κρίνοντας όμως από τα σκηνικά το θεωρώ πολύ πιθανό.

  Η αυτόματη μετάφραση μιας γιαπωνέζικης ιστοσελίδας μου έδωσε βιογραφικές πληροφορίες για την Οκίτσι. Η καημένη, όταν ανάρρωσε ο πρόξενος την έδιωξαν και επέστρεψε στην παλιά της δουλειά, σαν γκέισα. Ο κόσμος όμως την έβλεπε με περιφρόνηση που δόθηκε σε ένα ξένο και αυτό την έκανε να αυτοκτονήσει.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «The morning sun shines».