Cornel Wilde, Beach red (1967)

Cornel Wilde, Beach red (1967)

  Τα πολεμικά είναι αγαπημένο μου είδος, όμως δεν έχω την πολυτέλεια να τα βλέπω συχνά, παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως π.χ. όταν είναι ενός σκηνοθέτη που παρακολουθώ και όταν είναι στις δημοσιογραφικές προβολές.

  Χθες κατά τις μία το μεσημέρι νύσταζα, και ήξερα ότι ο μόνος τρόπος για να μείνω ξύπνιος και να μην κάνω τη σιέστα μου πριν τις τρεις ήταν να δω μια πολεμική ταινία. Και είδα το «Beach red».

  Αναφέρεται στην απόβαση των Αμερικανών σε ένα νησί το οποίο κατέχουν οι Ιάπωνες. Βλέπουμε σκηνές μάχης κατά την απόβαση, για να περάσουμε μετά σε ένα θρίλερ αγωνίας, πού κρύβονται οι γιαπωνέζοι, τι ετοιμάζουν. Μετά από μικροσυγκρούσεις και μικροεπεισόδια θα το ανακαλύψουν: μεταμφιεσμένοι σε Αμερικάνους θα κατέβουν στην ακτή, και από εκεί θα πλευροκοπήσουν τους Αμερικάνους που έχουν εισχωρήσει στη ζούγκλα. Η αεροπορία, ειδοποιημένη, θα τους πετσοκόψει. Ο γιαπωνέζος επικεφαλής αξιωματικός, μπροστά σ’ αυτή την αποτυχία, θα κάνει χαρακίρι.

  Δεν ήμουν σίγουρος αν είχα ξαναδεί την ταινία, όμως τελικά πείστηκα όταν είδα το χαρακίρι, μια σκηνή που τη θυμόμουνα.

  Η ταινία δείχνει τη φρίκη του πολέμου και για τους δυο εμπόλεμους. Έχουμε αρκετά flash back των κεντρικών ηρώων, Αμερικανών και Γιαπωνέζων, που θυμούνται ευτυχισμένες στιγμές με τις οικογένειές τους. Εξαιρετική είναι επίσης η σκηνή που ο πληγωμένος Αμερικανός πετάει το παγούρι με τον νερό στον πληγωμένο Γιαπωνέζο που βρίσκεται εκεί πλάι του, και αυτός με τη σειρά του του πετάει ένα πακέτο τσιγάρα. Ο τραυματισμός τους τους ενώνει.

  Πρέπει να βλέπω πιο συχνά πολεμικές ταινίες.