Kinuyo Tanaka, The moon has risen (Tsuki wa noborinu (月は上りぬ 1955)

Kinuyo Tanaka, The moon has risen (Tsuki wa noborinu (月は上りぬ 1955)

  Καθώς η Κινούγιο Τανάκα ήταν πρωταγωνίστρια του Όζου και του Μιτζογκούτσι σε πάρα πολλά έργα, αποφάσισα να δω και μια σκηνοθετική της δουλειά, και μάλιστα καθώς το σενάριο είναι του Όζου, τον οποίο παρουσιάζω σιγά σιγά πακέτο.

  Η ταινία θα μπορούσε να λέγεται «Οι τρεις αδελφές». Η μεγάλη είναι χήρα. Στο τέλος του έργου ο πατέρας της την ενθαρρύνει να ξαναπαντρευτεί. Όμως το κύριο μέρος της πλοκής έχει να κάνει με τις προσπάθειες της μικρής αδελφής με ένα φίλο της, τον Shoji, να παντρέψει τη μεσαία. Απολαυστικά τα επεισόδια, όπως εκείνο που βάζουν την υπηρέτρια να πάρει τηλέφωνο τον νεαρό, δήθεν ότι είναι η αδελφή της, και να του κλείνει ραντεβού. Το ίδιο κάνουν και με την αδελφή της. Όταν οι δυο νέοι βρίσκονται τελικά, -Μα εσύ δεν με πήρες τηλέφωνο; -Εγώ; Όχι, εσύ με πήρες. Κατάλαβαν τι σκάρωσαν πίσω από την πλάτη τους αλλά δεν ενοχλήθηκαν. Ατένισαν μαζί το φεγγάρι.

  Το επεισόδιο με τα τηλέφωνα μου θύμισε μια φάρσα που κάναμε πριν δεκαετίες. Στο σπίτι του φίλου μου του Μιχάλη στην Παχιά Άμμο υπήρχαν δυο τηλέφωνα, δίπλα δίπλα. Πήραμε ταυτόχρονα δυο φίλες και μετά ενώσαμε τα ακουστικά. -Μα εσύ με πήρες. -Πώς σε πήρα εγώ; Αφού εσύ με πήρες. Εμείς ακούγαμε και προσπαθούσαμε να πνίξουμε τα γέλια μας. Στο τέλος βέβαια δεν κρατηθήκαμε, πήραμε τα ακουστικά και τους είπαμε για τη φάρσα που τους σκαρώσαμε.

  Αφού κλείστηκε το ειδύλλιο με τη μεσαία αδελφή έρχεται η σειρά της μικρής (εξαιρετική στο ρόλο της τσαχπίνας κοπελιάς η Mie Kitahara που κυριολεκτικά κλέβει την παράσταση), που τώρα συνειδητοποιεί τα αισθήματα που τρέφει για τον Shoji με τη βοήθεια του οποίου σκάρωσε το προξενιό για την αδελφή της.

  Ο Όζου δείχνει πάντα τους ήρωές του με μεγάλη καλοσύνη και ανθρωπιά. Αναρωτιέμαι αν είδα έναν «κακό» στις ταινίες του, που τις είδα όλες. Ο Shoji βοηθάει όπως μπορεί ένα φίλο του που έχει οικονομικές δυσχέρειες και πρέπει να φροντίζει και τη μισότυφλη μητέρα του. Του δίνει να κάνει μεταφράσεις, και στο τέλος κάνει την πιο γενναιόδωρη κίνηση που θα μπορούσε να γίνει, να του προσφέρει τη δουλειά που βρήκε στο Τόκιο. Όμως γρήγορα θα βρει κι αυτός δουλειά στο Τόκιο σαν καθηγητής αγγλικών.

  Οι δυο νέοι θα αναγνωρίσουν τα αισθήματά τους και θα πάνε μαζί στο Τόκιο, ενώ ο πατέρας αναρωτιέται τι βρίσκουν οι νέοι στη βρώμικη πρωτεύουσα. Περίπου ό,τι βρίσκουμε κι εμείς στην Αθήνα, θα έλεγα.

  Η ταινία ανοίγει και κλείνει με τραγούδια Νο, στα οποία κάνουν προπόνηση στο ναό κοντά στον οποίο μένουν. Δεν προσφέρουν στην πλοκή, και υποθέτω ότι αυτό έχει να κάνει με την αγάπη της Τανάκα για το Νο. Να ευχαριστήσω και από εδώ τον γιαπωνέζο pen friend μου Οτάνι Τοσινόρι, ελληνομαθή, που οι κασέτες με έργα Νο και Καμπούκι που μου έστειλε με βοήθησαν πολύ στη συγγραφή του βιβλίου μου «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας» (ΑΛΔΕ 2010). Τις μετέγραψα σε dvd και στη συνέχεια τις ριπάρισα σε mpeg 4 και τις ανέβασα στο κανάλι μου στο youtube.  

  Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο θα μου άρεσε αυτή η ταινία.