Rupert Everett, The happy prince (Ο ευτυχισμένος Όσκαρ, 2018)

Rupert Everett, The happy prince (Ο ευτυχισμένος Όσκαρ, 2018)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Τον Rupert Everett τον θυμάμαι σαν ένα εξαιρετικό Όμπερον στο «Όνειρο θερινής νύχτας». Τώρα τον βλέπω και σαν σκηνοθέτη στον «Ευτυχισμένο Όσκαρ», που αναφέρεται στις τελευταίες μέρες της ζωής του Όσκαρ Ουάιλντ, που τις πέρασε στην εξορία μετά την αποφυλάκισή του.

  Οι βιογραφίες, το έχω ξαναγράψει, είναι αγαπημένο μου είδος. Θυμήθηκα βιογραφικά του Όσκαρ Ουάιλντ ενώ έμαθα και πράγματα που αγνοούσα, όπως ότι η γυναίκα του πέθανε πριν από αυτόν. Το «De profundis» είναι από τα καλύτερα έργα που έχω διαβάσει, μια συγκινητική ερωτική εξομολόγηση, ομοφυλοφιλική έστω. Και το «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» το διάβασα δυο φορές, την πρώτη μαθητής. Θυμάμαι πόσο μου άρεσαν οι αφορισμοί που υπήρχαν σε μια σελίδα πριν το μυθιστόρημα, ιδιαίτερα οι «Όταν οι κριτικοί διαφωνούν ο καλλιτέχνης είναι σίγουρος για τον εαυτό του» και «Η αντιπάθεια του κόσμου για τον ρεαλισμό είναι η λύσσα του Κάλιμπαν που βλέπει το πρόσωπό του στον καθρέφτη». Και τελευταία μα όχι έσχατα, τα θεατρικά του έργα. Το «The importance of being Earnest» που το κάναμε και στο πανεπιστήμιο μου άρεσε ιδιαίτερα. Τα έργα του για παιδιά, ένα από τα οποία δίνει και τον τίτλο στην ταινία, δεν τα έχω υπόψη μου. Στο Κάτω Χωριό που έζησα τα παιδικά μου χρόνια δεν μου ήταν προσβάσιμα.

  Έχουν κάνει πολλά οι εγγλέζοι, ανάμεσα στα οποία και το ότι εξόντωσαν τον Όσκαρ Ουάιλντ και τον Alan Turing, αυτόν που έσπασε τον κώδικα των Γερμανών κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και χάρισε τη νίκη στον «πατέρα της νίκης», τον Ουίνστον Τσώρτσιλ. Δεν ήξερα για τη μεταμέλειά τους, το διάβασα στα γράμματα τέλους: «Μαζί με 75000 άλλους άνδρες που καταδικάστηκαν για ομοφυλοφιλία ο Όσκαρ Ουάιλντ πήρε χάρη τ