Sally Potter, Οι ζωές που δεν έζησα (The roads not taken, 2020)

Sally Potter, Οι ζωές που δεν έζησα (The roads not taken, 2020)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Μου έχει συμβεί να ξεχάσω να αναρτήσω μια κριτική που έχω γράψει, αλλά πρώτη φορά μου συνέβη να δω την ταινία, να ξεχάσω να γράψω και να νομίζω ότι έχω γράψει. Τώρα που αναζήτησα την κριτική για τις «Ζωές που δεν έζησα» είδα ότι δεν είχα γράψει. Θυμάμαι όμως την ταινία, αν και θα ήταν καλύτερα να έγραφα τότε που την είδα.

  Η άνοια τελικά, όπως ο κορονοϊός, δεν κάνει διακρίσεις, πλήττει φτωχούς και πλούσιους, μορφωμένους και αμόρφωτους, άσπρους και μαύρους, συγγραφείς και αναγνώστες. Ξέρω ότι ο Μάρκες είχε προσβληθεί από αυτή την καταραμένη αρρώστια, όπως και η Iris Murdoch, μυθιστοριογράφο, που φοιτητής είχα διαβάσει το βιβλίο της για τον Σαρτρ.

  Ούτε ο Χαβιέρ Μπαρδέμ, που είναι συγγραφέας, τη γλίτωσε.

  Στο «Κι εσύ ποια είσαι;» βλέπουμε τις φροντίδες με τις οποίες περιβάλλει η εγγονή τον παππού της, εδώ βλέπουμε τις φροντίδες με τις οποίες περιβάλλει η κόρη (Elle Fanning) τον πατέρα της.

  Υπάρχει και μια αντιστροφή: η τελευταία ατάκα της ταινίας του Αντόνιο Μερσέρο είναι «Κι εσύ ποια είσαι;», έχοντας πάψει ο παππούς να αναγνωρίζει την εγγονή του, ενώ στο τέλος της ταινίας ο Μπαρδέμ θυμάται το όνομα της κόρης του: Μόλλυ.

  Η ταινία κινείται σε δυο χρονικά επίπεδα. Στο πρώτο τον βλέπουμε με μια παλιά του αγάπη, την Σάλμα Χάγιεκ (την πρωτοθυμάμαι, νεαρότατη, σε ένα μεξικάνικο σήριαλ, την «Τερέζα», δεν είχα συγκρατήσει το όνομά της, αργότερα έμαθα ότι ήταν αυτή που πρωταγωνίστησε στη Φρίντα Κάλο), καθώς και στο ταξίδι του στην Ελλάδα, σε κάποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί. Έχει αναπτύξει φιλική σχέση με μια κοπέλα, όμως το ταξίδι αυτό κόντεψε να το πληρώσει με τη ζωή του.

  Στο παρόν, βλέπουμε τις προσπάθειες που κάνει η κόρη του για να τον περιποιηθεί, να τον πάει στον οδοντίατρο όπου θα κατουρηθεί και πρέπει να τον αλλάξει, σε ένα σουπερμάρκετ όπου θα πάρει κάτι από ένα ράφι ξεχνώντας να πληρώσει και η αστυνομία θα τον αντιμετωπίσει με τον γνωστό τρόπο που βλέπουμε στις ταινίες, θα περιπλανηθεί και θα χαθεί, κάτι που συμβαίνει συχνά με αυτούς που πάσχουν από άνοια.

  Συγκινητική η απέραντη αγάπη που τρέφει η κόρη για τον πατέρα της. Εξαιρετική η ερμηνεία του Μπαρδέμ, αλλά μου άρεσε περισσότερο η ερμηνεία της Fanning.

  Παρεμπιπτόντως, στον «Πατέρα» που παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους, βλέπουμε την αγάπη του γιου προς τον πατέρα, ο οποίος δεν πάσχει από άνοια αλλά που μια παραξενιά του (να μιλήσει μέσω μέντιουμ με τη νεκρή γυναίκα του) θα κάνει το γιο του να τον συνοδεύσει για να προλάβει τα χειρότερα, δημιουργώντας του ένα σωρό προβλήματα.

  Δεν πιστεύω το ότι ξέχασα να γράψω την κριτική και το ότι νόμιζα ότι την είχα γράψει να αποτελεί σύμπτωμα. Θε μου, κάνε να μη βάλω το γιο μου σε τέτοιους μπελάδες.