Wong Kar-wai, 2046, 2004

Wong Kar-wai, 2046, 2004

 

  Το 2004 που γυρίστηκε η ταινία το Χονγκ Κονγκ ανήκει πια στην Κίνα, και, πιστεύω, αυτός είναι ο λόγος που ακούμε κυρίως μανταρίνικα και όχι καντονέζικα.

  Δεν είχα καμμιά αμφιβολία ότι και αυτό το έργο θα πραγματευόταν τη ματαίωση του έρωτα.

  Ο Τσόου, ο κεντρικός χαρακτήρας, προσπαθεί να συνέλθει από την εγκατάλειψη της αγαπημένης του Σου Λιτζέν ρίχνοντάς το στο γκομενιλίκι. Θα ρίξει την Bai Ling (Ziyi Zhang, «Ο δρόμος στο σπίτι») όπως ο Γιορκ τη Σου Λιτζέν στο «Οι άγριες μέρες μας», για να την εγκαταλείψει στη συνέχεια, όπως και ο Γιορκ. Αυτή θα μπλέξει με γκόμενους, αυτός θα ζηλέψει, όμως αυτόν αγαπάει. Μάταια θα επανέλθει δυο χρόνια αργότερα. Είναι το romance της ιστορίας με το unhappy end, στο οποίο θα δούμε αρκετές ερωτικές σκηνές.

  Και ο έρωτας της μικρής κόρης του ξενοδόχου δεν θα φτουρήσει, αφού κάποια στιγμή γυρνάει πίσω. Ακούμε γι’ αυτόν τον έρωτα, δεν τον βλέπουμε, όπως και τον πρώτο. Κάποια στιγμή βλέπουμε την Σου Λιτζέν, σε flashback.

  Ο έρωτας της μεγάλης κόρης με τον Γιαπωνέζο δίνεται σε πολύ μεγαλύτερη έκταση. Μα να τα φτειάξει με γιαπωνέζο; Ούτε να το ακούσει ο πατέρας της. Φανταστείτε να τα φτιάξει η κόρη σας με τούρκο, πώς θα σας φαινόταν;

  Παρόλα αυτά ο έρωτας αυτός θα έχει αίσιο τέλος. Ο πατέρας υποχωρεί, και όχι μόνο αυτό, θα πάει στην Ιαπωνία να παρευρεθεί στο γάμο της κόρης του.

  Ο Τσόου τα φτιάχνει με μια άλλη Σου Λιτζέν. Αυτή καταλαβαίνει ότι τα έφτιαξε μαζί της γιατί το όνομά της ήταν ίδιο με αυτό της μεγάλης αγαπημένης του. Το unhappy end είναι δεδομένο.

  Ο Τσόου που είναι δημοσιογράφος αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Βλέπουμε δραματοποιημένες κάποιες σκηνές απ’ αυτό, με την Faye Wong (τι υπέροχη που ήταν στο «Chungking express»!) να υποδύεται το ανδρόιντ (και εδώ φαλλοκρατισμός. Το σωστό είναι γυναικόιντ) την οποία ερωτεύονται. Η ίδια υποδύεται και την μεγάλη κόρη του ξενοδόχου.

  Επειδή ξεχνώ, κατέγραψα τα υφολογικά στοιχεία του Γουόνγκ μη μου ξεφύγει τίποτα, ως συνήθως.

  Ο Γουόνγκ διατηρεί αρκετό χρόνο το γκρο πλαν, για να τονίσει τα αισθήματα των ηρώων όπως αποτυπώνονται στο πρόσωπό τους.

  Βλέπουμε και εδώ το ασπρόμαυρο σε κάποιες σκηνές.

  Βλέπουμε και εδώ το παιχνίδι με τα χρώματα.

  Χρησιμοποιεί και εδώ ένα όσο πιο ουδέτερο γίνεται φόντο όταν δείχνει γκρο πλαν ή μεσαία πλάνα, καμιά φορά μάλιστα το απόλυτο λευκό (το frame της ανάρτησης). Γενικά προσπαθεί να εξουδετερώσει χρωματικά όσο γίνεται το φόντο.

  Χρησιμοποιεί σε κάποια πλάνα την αργή κίνηση.

  Βλέπουμε και εδώ παύσεις στο λόγο.

  Σ’ αυτή την ταινία ο Γουόνγκ, σε αρκετά πλάνα, περιορίζει το κάδρο δείχνοντας τα πρόσωπα μέσα από ανοίγματα, παράθυρα, συχνά με τραβηγμένες τις κουρτίνες.

  Η ταινία αυτή μου άρεσε περισσότερο από το «Ευτυχισμένοι μαζί», η προηγούμενη ανάρτησή μου και η προ-προηγούμενη ταινία του. Η προηγούμενη, την οποία είδαμε πριν δυο μήνες, ήταν η «Ερωτική επιθυμία».