Wong Kar-wai, Οι άγριες μέρες μας (Days of being wild, 1990)

Wong Kar-wai, Οι άγριες μέρες μας (Days of being wild, 1990)

 

  Έχοντας γράψει για άλλες τρεις ταινίες του Γουόνγκ Καργουάι (έχω δει παλιά και άλλες αλλά δεν έχω γράψει γι’ αυτές και δεν θυμάμαι) αρχίζω να αποκρυσταλλώνω τη θεματική του: απελπισμένοι έρωτες. Θα δούμε αν θα επιβεβαιωθώ και με τις άλλες ταινίες του που θα δω. Σ’ αυτή την ταινία είναι το κυρίαρχο θέμα.

  Ο Δον Ζουάν δεν είναι μια συμπαθής προσωπικότητα, ίσως από ζήλεια που δεν είμαστε σαν αυτόν, ίσως από πουριτανισμό (δεν είναι η περίπτωσή μου), πάντως παρουσιάζεται σαν αρνητικός ήρωας. Στο μυαλό μου έχω βέβαια τον «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ.

  Το ίδιο και ο Δον Ζουάν της ιστορίας μας, ο Γιορκ. Αφού καταφέρνει την Λι Τζεν με ένα έξυπνο φλερτ, αυτή αναγκάζεται να τον εγκαταλείψει. Δεν έχει πού να μείνει μετά το γάμο της αδελφής της, του ζητάει να μείνει κοντά του, αρνείται. Κάνει την τελευταία απελπισμένη ερώτηση: θέλει να την παντρευτεί;

  Την ίδια μοίρα θα έχει και η Μιμή, την οποία όμως θα σπιτώσει για κάποιο διάστημα.

  Έχω δηλώσει ότι δεν μου αρέσουν οι ταινίες που ο ήρωας είναι αρνητικός. Εδώ γίνεται ανεκτός για δυο λόγους. Ο πρώτος, play boy καθώς είναι, ξέρει ότι όποια γυναίκα μείνει κοντά του θα δυστυχήσει. Ο δεύτερος, ότι κουβαλάει το ψυχολογικό τραύμα ότι είναι υιοθετημένος. Δεν έπρεπε να του το πει η γυναίκα που τον ανέθρεψε και που ήξερε σαν μητέρα του, μια πόρνη.

  Της ζητάει επανειλημμένα να του πει ποια είναι η μητέρα του, αρνείται. Θα του πει όμως στο τέλος, όταν είναι πια αποφασισμένο να φύγει για την Αμερική με έναν άντρα, που μπορεί να είναι βέβαια πολύ μεγαλύτερός της, όμως την αγαπά και τη νοιάζεται. Θα του αφήσει το σπίτι.

  Ζει στης Φιλιππίνες, είναι πολύ πλούσια. Πηγαίνει να τη βρει. Αρνείται να τον δεχτεί. Φεύγει. Ξέρει ότι τον παρακολουθεί πίσω από τις κουρτίνες. Αρνείται να γυρίσει πίσω. Αφού αυτή δεν θέλησε να την δει, δεν θέλει ούτε αυτός να τον δει.

  Και οι απελπισμένοι έρωτες;

  Ο απελπισμένος έρωτας της Λι Τζεν είναι εις διπλούν. Μάταια τηλεφωνεί την συγκεκριμένη ώρα σε ένα θάλαμο καθώς, όπως της είπε ο αστυνομικός που προσπάθησε να την παρηγορήσει όταν την είδε σε άθλια κατάσταση στο δρόμο μετά τη χωρισμό της, αυτή την ώρα κάνει περιπολία σ’ αυτή την περιοχή. Μετά τη θάνατο της μητέρας του παραιτήθηκε από το σώμα και έγινε ναύτης.

  Η απιθανότητα: θα συναντήσει τον Γιορκ στις Φιλιππίνες, περιμένοντας να ξεφορτώσει το πλοίο του.

  Ο δεύτερος απελπισμένος έρωτας έχει να κάνει με τον Ζεμπ, φίλο του Γιορκ αλλά και της Μιμής, που είναι ερωτευμένος μαζί της.

  Ο Γιορκ, φεύγοντας για τις Φιλιππίνες, δωρίζει το αμάξι του στον Ζεμπ. Αυτός το πουλάει και δίνει τα λεφτά στη Μιμή, που θέλει να πάει στις Φιλιππίνες να τον συναντήσει. Παρά την εκ νέου απόρριψή της αρνείται τον Ζεμπ.

  Και ο Γιορκ;

  Στο τέλος της ταινίας τον βλέπουμε να μετράει τα λεφτά και να χτενίζεται μπροστά στον καθρέφτη, σκηνή που είδαμε και άλλες φορές.

  Αδιόρθωτος δον Ζουάν.

  Βλέπουμε σκηνές βίας, λιγότερες βέβαια από αυτές που είδαμε στο «Καθώς κυλούν τα δάκρυά μας», και υστερίες. Τόσο αυτός όσο και η Μιμή κάποια στιγμή τα κάνουν όλα λίμπα μέσα στο δωμάτιο.

  Νομίζω ότι μάθαμε πια την ποιητική του. Αργοί ρυθμοί που επιταχύνονται στις σκηνές βίας, συχνά υπέρ-γκρο πλαν, αρκετές παύσεις στο λόγο των ηρώων.

  Μα τι εξαιρετική ηθοποιός αυτή η Maggi Cheung (Μιμή), την οποία είδαμε και στο «Καθώς κυλούν τα δάκρυά μας», η προηγούμενη ταινία του Γουόνγκ Καργουάι.

  Περιμένω να δω και το «2046» (δηλαδή να ξαναδώ, γιατί είμαι σίγουρος ότι το έχω ήδη δει), που μαζί με την «Ερωτική επιθυμία» αποτελούν μια informal trilogy.