Wong Kar-wai, Chungking express 1994

Wong Kar-wai, Chungking express 1994

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Η ταινία αποτελείται από δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος βλέπουμε την απελπισμένο έρωτα ενός αστυνομικού, το He, που τον εγκατέλειψε η Μέι, το κορίτσι του. Αντιδρώντας στην εγκατάλειψη αγοράζει όσες κονσέρβες βρίσκει στην αγορά που λήγουν την πρώτη του Μάη, ημέρα των γενεθλίων του. Τι θα τις κάνει;

  Θα τις φάει μονοκοπανιάς.

  Και βέβαια θα τον πιάσει το στομάχι του.

  Μαζί με τον έρωτα του Χε παρακολουθούμε μια παράλληλη ιστορία. Μια γυναίκα με μια ξανθιά περούκα, ανακατωμένη με εμπόριο ναρκωτικών, ξεγελιέται από κάποιους ινδούς. Τους βρίσκει, σκοτώνει τρεις τέσσερις, δεν θυμάμαι ακριβώς, και οι υπόλοιποι την αρχίζουν στο κυνήγι. Θα συναντηθεί με τον Χε που θα την φιλοξενήσει στο σπίτι του. Εντελώς εξαντλημένη θα πέσει αμέσως για ύπνο.

  Είπαμε, η ερωτική απογοήτευση (frustration) είναι το μόνιμο θέμα (θα το επιβεβαιώσω και με τις υπόλοιπες ταινίες που δεν είδα) του Γουόνγκ Καργουάι. Είναι όμως δυνατόν ένα τέτοιο θέμα να το πραγματεύεσαι κωμικά, χωρίς το happy end της κωμωδίας;

  Το κατάλαβε ο Wong Kar-wai, γι’ αυτό η δεύτερη ιστορία, που κι αυτή πραγματεύεται την ερωτική απογοήτευση, έχει happy end.

  Η δεύτερη αυτή ιστορία είναι σπαρταριστή από κάθε άποψη. Αυτό οφείλεται στην Φέι, μια γκαρσόνα του Chungking express (φαστφουντάδικο και delivery στο Chungking), σε ένα ξεκαρδιστικό ρόλο τον οποίο υποδύεται άψογα η Φέι Γουόνγκ.

  Κι εδώ βλέπουμε τον απελπισμένο έρωτα ενός αστυνομικού για μια αεροσυνοδό που τον εγκατέλειψε, όμως εδώ έχουμε happy end. Όταν βρίσκει την Φέι μέσα στο διαμέρισμά του (μεγάλη ιστορία για το πώς βρέθηκε εκεί, μάλιστα πήγαινε πολλές μέρες έχοντας τα κλειδιά του) θα καταλάβει ότι τον αγαπάει. Και θα την αγαπήσει και αυτός.

  Έχω γράψει για τη χρυσή δεκαετία των sixties, που τραγούδια της ακούω αρκετά συχνά σε ταινίες. Σ’ αυτήν εδώ ακούμε ένα από τα πιο αγαπημένα μου, το «California dreaming» των Mamas and the papas, αρκετές φορές καθώς είναι δεμένο με την πλοκή. Η Φέι ονειρεύεται να πάει στην Καλιφόρνια. Στο μεταξύ ακούει το τραγούδι, το οποίο έχει στη διαπασών στο φαστουντάδικο του ξαδέλφου της όπου δουλεύει.

  Ένα υφολογικό χαρακτηριστικό του Γουόνγκ για το οποίο δεν έγραψα στις προηγούμενες αναρτήσεις μου είναι το θόλωμα της εικόνας στα γρήγορα πλάνα δράσης (το κυνηγητό της γυναίκας με την ξανθιά περούκα), αλλά και σε άλλα πλάνα.

  Μου αρέσουν οι κωμωδίες και γι’ αυτό το «Chungking express» μου άρεσε περισσότερο από τις ταινίες του Γουόνγκ Καργουάι που έχω δει μέχρι τώρα. Να δούμε πώς θα μου φανούνε οι «Έκπτωτοι άγγελοι» και το «Ευτυχισμένοι μαζί» (κάτι μου λέει ότι θα ακούσω σ’ αυτήν το «Happy together» των Turtles, από τα αγαπημένα μου τραγούδια των sixties), που παίζονται επίσης αυτή τη βδομάδα.

  Να μην το ξεχάσω: στο φαστφουντάδικο είδα το δικό μας ντόνερ που έχουν τα σουβλατζίδικα. Διάχυση ή παράλληλη εξέλιξη, όπως λέμε στην κοινωνική ανθρωπολογία;

  Τρέχα γύρευε.

  Θυμήθηκα που είχα δει ένα τέτοιο ντόνερ σε ένα μαγαζί στην Πράγα, όπου είχα πάει για ένα συνέδριο. -Γεια σου πατριώτη, λέω πρόσχαρος στον άντρα που ήταν πίσω από τον πάγκο.

  Με κοιτάζει κουνώντας το κεφάλι του, δεν κατάλαβε τι του είπα. Του μίλησα μετά αγγλικά.  Ήταν εβραίος και είχε μείνει κάμποσο καιρό στην Ελλάδα.

  Εδώ ασφαλώς είχαμε διάχυση.

  Τελικά δεν αποκλείεται και στην Κίνα. Όμως ποιος πήρε από ποιον; That’s the question. 

  Όλο και κάτι ξεχνάω από αυτά που έχω στο νου μου να γράψω.

  Οι ήρωες μονολογούν τις σκέψεις τους. Μέχρι τώρα στα καντονέζικα (Χονγκ Κονγκ). Εδώ για πρώτη φορά ακούμε μανταρίνικα (αυτά που ξέρουμε ως κινέζικα), στον μονόλογο του Χε.