Kaveh Mazaheri, Botox (2020)

Kaveh Mazaheri, Botox (2020)

 

  Έχω δει κάποιες ταινίες με γυναικεία δίδυμα, αλλά μόνο η «Θέλμα και Λουίζ» μου έρχεται στο μυαλό.

  Η μεγάλη αδελφή είναι ελαφρά καθυστερημένη. Η μικρή, έντεκα χρόνια μικρότερή της, πρέπει να τη διαχειριστεί. Ο αδελφός μαθαίνει γερμανικά. Θέλει να πάει στη Γερμανία.

  Η στέγη στάζει, πρέπει να πισσώσουν τα σημεία απ’ όπου μπαίνει το νερό. Ο αδελφός ανεβαίνει στη στέγη μαζί με την καθυστερημένη αδελφή. Του κουβαλάει το δοχείο με την πίσσα. Πάει να φύγει. -Πού πας; Κάτσε να δεις πώς γίνεται, να μαθαίνεις. Αυτή σταματάει. Μετά από λίγο αυτός γυρνάει και τη βλέπει. -Ακόμα εδώ είσαι; Το πίστεψες που σου είπα να κάτσεις να μάθεις; Εσύ δεν είσαι ικανή για τίποτα.

  Έχοντας δει και το «Fanfair», η αφηγηματική αναμονή είναι δεδομένη: Αγανακτισμένη που την κορόιδεψε τον σπρώχνει με το πόδι της. Πέφτει κάτω και γκρεμοτσακίζεται.

  Δεν πεθαίνει, είναι βαριά πληγωμένος.

  Τον μεταφέρουν μέσα. Όμως τι να τον κάνουν; Σχεδόν είναι ετοιμοθάνατος. Η μικρή αδελφή του σκεπάζει το κεφάλι με μια σακούλα. Σε λίγο θα είναι νεκρός.

  Τον κουβαλάνε σε ένα παγωμένο βάλτο. Εκεί έριχναν τους αντικαθεστωτικούς επί Σάχη.

  Και χωρίς να έχω δει το «Retouch» ήξερα τι θα επακολουθούσε: η σκηνοθεσία.

  Παριστάνουν τις ανήξερες. Μα πού πήγε τέλος πάντων ο αδελφός τους και δεν έδωσε σημεία ζωής; Μάλλον στη Γερμανία. Μάθαινε γερμανικά. Ενδιάμεσος σταθμός η Ελλάδα.

  Το άκουσες; Ένα καράβι με λαθρομετανάστες βούλιαξε ενώ κατευθυνόταν στην Ελλάδα, όλοι πνίγηκαν, το είπαν στις ειδήσεις.

  Στη συνέχεια βλέπω ένα σεναριακό άτοπο.

  Η μεγάλη αδελφή, καθυστερημένη καθώς είναι, νομίζει ότι ο αδελφός τους είναι στη Γερμανία. Ακούγοντάς την η μικρή αδελφή αγανακτεί. Την βγάζει έξω από το σπίτι και κλείνει την πόρτα. Αυτή, αγανακτισμένη, τα κάνει λίμπα στο θερμοκήπιο.

  Μα γιατί τσατίστηκε με την αδελφή της; Θα ’πρεπε να χαίρεται, έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να της ξεφύγει ποτέ ότι τον σκότωσαν.

  Περιμένω μια κορύφωση.

  Μάταια.

  Και η ζωή συνεχίζεται, όπως στον «Θείο Βάνια» και στις «Τρεις αδελφές»  του Τσέχωφ.

  Και εδώ, όπως και στο «Retouch», η ποιητική δικαιοσύνη πάει περίπατο.

  Μεγάλης διάρκειας μεσαία και μακρινά πλάνα, δημιουργούν μια αίσθηση αγωνίας για το τι θα συμβεί, όπως στο τρίλεπτο πλάνο πάνω στην κεραμιδοσκεπή.

  Καλή ταινία, όμως εμένα τα θρίλερ δεν είναι η συμπάθειά μου.