Naomi Kawase, True mothers (2020)

Naomi Kawase, True mothers (2020)

 

  Συγκινητική ταινία, με τις δυο μητέρες που νιώθουν άπειρη αγάπη για το γιο τους.

  Έχουν τον ίδιο γιο. Η μια είναι η βιολογική του μητέρα και η άλλη εκείνη που, μαζί με τον άντρα της, τον υιοθέτησαν.

  Στην ταινία παρακολουθούμε δυο ιστορίες. Η πρώτη πηγαίνει με αναδρομές, η δεύτερη σε ευθεία χρονολογική σειρά.

  Οι θετοί γονείς παίρνουν ένα τηλεφώνημα από μια δασκάλα του νηπιαγωγείου. Ο γιος τους, λέει, έσπρωξε ένα άλλο παιδί από μια τσουλήθρα με αποτέλεσμα να στραμπουλήξει το πόδι του. Στη συνέχεια έχουμε την αναδρομή, πώς αποφάσισαν να υιοθετήσουν παιδί. Ο άντρας έχει ασπερμία, αδύνατον να τεκνοποιήσουν.

  Και πηγαίνουμε στη δεύτερη ιστορία, της βιολογικής μητέρας. Δεκατετράχρονη μαθήτρια τα φτιάχνει με ένα συμμαθητή της. Μένει έγκυος. Θέλει να το κρατήσει. Μα είναι δυνατόν ένα παιδί να μεγαλώσει ένα άλλο παιδί; της λέει η μητέρα της. Και ο φίλος της, απελπισμένος από την κατάσταση, της ζητάει συγνώμη. Την αγαπά πραγματικά, δεν είναι από εκείνους τους τύπους που πουλάνε αίσθημα για να επωφεληθούν, πράγμα που συμβαίνει συχνά.

  Εδώ θα μπάσω το ανέκδοτο.

  -Σ’ αγαπώ τόσο πολύ. Είσαι τόσο όμορφη, τόσο γλυκιά, τόσο χαριτωμένη, τόσο… τόσο…

  -Για να σου πω, μήπως μου τα λες όλα αυτά για να με πηδήξεις;

  -Και έξυπνη!

  Αργότερα θα επιχειρήσει να δει το παιδί της. Οι θετοί γονείς δεν είναι σίγουροι ότι πρόκειται για την πραγματική του μητέρα, μόλις μια φορά την είδαν, τότε που πήραν το παιδί. Αυτή φεύγει κλαίγοντας, λέγοντάς τους ότι δεν είναι η πραγματική του μητέρα.

  Αργότερα όμως μαθαίνουν ότι πράγματι είναι η πραγματική του μητέρα. Συγκινημένοι, αποφασίζουν να τη βρουν. Τη βρίσκουν, και παρουσιάζουν στο γιο τους «τη μητέρα από το Ναγκασάκι» (ξέρει ότι είναι υιοθετημένος, και μ’ αυτό το όνομα ξέρει την πραγματική του μητέρα). Αμήχανος την κοιτάζει, ενώ αυτή είναι γεμάτη συγκίνηση.

  Θα περιμέναμε μια σκηνή σφιχταγκαλιάσματος μάνας και γιου, όπως στο «Firelight» (1997) του William Nicholson (απ’ αυτό το σφιχταγκάλιασμα βάλαμε το frame στην ανάρτησή μας), όμως και έτσι μας άρεσε.

  Και σ’ αυτή την ταινία της Kawase υπάρχει το αυτοβιογραφικό στοιχείο. Η μητέρα της χώρισε με τον πατέρα της και η Naomi μεγάλωσε με τη θεία της.

  Αργοί ρυθμοί, μεσαίας διάρκειας πλάνα, συχνά γκρο πλαν, με την κάμερα να παίρνει τα εκφραστικότατα πρόσωπα των δυο μητέρων, αλλά όχι μόνο, καθώς ταλανίζονται από συναισθήματα.  

  Και δάκρυα, πολλά δάκρυα.

  Συγκινητική ταινία, πολύ μου άρεσε.

  Την Naomi Kawase αποφάσισα να τη δω πακέτο, δηλαδή όσες ταινίες της δεν είχα δει, με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας της «Τυφλή αγάπη».  Το ίδιο έκανα και με τον Τζανγκ Γιμόου (η προηγούμενη ανάρτησή μας), την Nadine Labaki, τον Sergei Loznitsa, τον Hirokazu Koreeda, τον Terence Malick, και πρόσφατα με την Kaouther Ben Hania. Θα υπάρχουν κι άλλοι που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.

  Οριστική η απόφαση, το ίδιο θα κάνω και με τον Jean-Luc Godard, του οποίου η ταινία «Ο τρελός πιερό» προβάλλεται από την πρώτη του Ιούλη σε επανέκδοση. Έχω ξεκινήσει να τον βλέπω, αλλά θα τον δω μισο-πακέτο, μέχρι το «Weekend». Μετά, το τρομερό παιδί του γαλλικού Νέου Κύματος άρχισε να έχει μια πτώση.