Jean-Luc Godard, Η κυρία θέλει έρωτα (Une femme est une femme, 1961)

Jean-Luc Godard, Η κυρία θέλει έρωτα (Une femme est une femme, 1961)

 

  Την ταινία αυτή του Γκοντάρ την είδαμε με την ευκαιρία της επανέκδοσης της επόμενης ταινίας του, «Ζούσε τη ζωή της», που θα προβάλλεται από την επόμενη Πέμπτη στους κινηματογράφους. 

  Άσχετος ο ελληνικός τίτλος, η κυρία θέλει να κάνει παιδί, όχι έρωτα.

  Είναι η δεύτερη ταινία του Γκοντάρ, απολαυστική κομεντί, με την Άννα Καρίνα να κερδίζει την αργυρή άρκτο ως καλύτερη ηθοποιός στο φεστιβάλ Βερολίνου.

  Έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Νέου Κύματος χωρίς όμως την κάποια αφηγηματική του ασάφεια, όπως την είδαμε στην «Κινέζα», χαλαρή μεταφορά των «Δαιμονισμένων» του Ντοστογιέφσκι. Περίεργες λήψεις και μοντάζ, αποφυγή του σαμ κόντρα σαμ στους διαλόγους, με το να μας δείχνει η κάμερα τους δυο συνομιλητές είτε να κάθονται πλάι πλάι είτε μόνο τον ένα από αυτούς. Επίσης κάποιες φορές δείχνει τους ήρωες να κοιτάζουν την κάμερα, δηλαδή τον θεατή, με την Άννα Καρίνα στο τελευταίο πλάνο να του κλείνει το μάτι ενώ είναι ξαπλωμένη με τον Ζαν Κλωντ Μπριαλί στο κρεβάτι, σαν να του λέει: Σε βλέπω που με κοιτάς, μας κάνεις μπανιστήρι.

  Η Άννα Καρίνα θέλει να κάνει παιδί, ο Ζαν Κλωντ Μπριαλί δεν θέλει. Αμάν πια, με έσκασες, κάνε παιδί με το φίλο μου (τον Ζαν Πωλ Μπελμοντό). Μου θύμισε το «In love we trust» του Γουάνγκ Σιάο Σουάι.

  Θα το παίξουν ότι κάνουν έρωτα στο λουτρό, όμως τελικά θα κάνουν, όταν η Άννα Καρίνα έχει φτάσει τα όρια της αγανάκτησης εξαιτίας της συμπεριφοράς του Ζαν Κλωντ Μπριαλί.

  Γράφω χαριτωμένη κομεντί, όμως πιο σωστό θα ήταν να γράψω «χαριτωμένη νεανική κομεντί», με τις παλαβομάρες που βλέπουμε να κάνουν και οι δυο τους. Η πιο εντυπωσιακή, ο Ζαν Κλωντ Μπριαλί κάνει ποδήλατο μέσα στο σπίτι.

  Υπάρχει και ένα σουρεαλιστικό χιούμορ.

  Η Άννα Καρίνα τηγανίζει ένα αυγό. Το πετάει ψηλά με το τηγάνι για να γυρίσει ανάποδα. -Τηλέφωνο. -Έρχομαι. Τηλεφωνεί και μετά γυρνάει, απλώνει το τηγάνι και πάνω του πέφτει το αυγό.

  Πάντως εγώ, αν ήμουν γυναίκα και ήμουν στη θέση της, θα του έδινα τα παπούτσια στο χέρι για τον σκληρό τρόπο που της φέρεται, και θα πήγαινα με τον Μπελμοντό που για να της αποδείξει την αγάπη του πηγαίνει και κτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο.

  Βέβαια η συνταγή είναι στάνταρ στις κομεντί, τσακώνεται το ζευγάρι και μετά τα βρίσκουν. Όμως εδώ, εμένα τουλάχιστον, αυτό το happy end δεν με έπεισε.

  Είπα να δω πακέτο τον Γκοντάρ, δηλαδή μισο-πακέτο, μέχρι το «Week end», ταινίες του που είχα δει παλιά και μου άρεσαν. Τελικά δεν μπόρεσα να δω πέρα από την πρώτη του ταινία, το «Με κομμένη την ανάσα». Αλλά τώρα λέω να συνεχίσω.