Αγγελική Αντωνίου, Πράσινη θάλασσα (2021)

Αγγελική Αντωνίου, Πράσινη θάλασσα (2021)

 

Από σήμερα στους κινηματογράφους

  H «Πράσινη θάλασσα» είναι εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου «Για να δει τη θάλασσα», διαβάζω σε ενημερωτικό δελτίο. Όμως διαβάζοντας το μυθιστόρημα βλέπω ότι είναι μεταφορά, αν και με πολλές προσθήκες και παραλείψεις. Εμπνευσμένη είναι για παράδειγμα «Η κινέζα» του Γκοντάρ από τους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογιέφσκι.  Το «πράσινη» μου θύμισε ένα άλλο βιβλίο της Φακίνου, την «Μεγάλη πράσινη».

  Στις αναρτήσεις μου τώρα τελευταία γράφω συχνά για τρίγωνα. Όμως το τρίγωνο εδώ δεν είναι ερωτικό. Αυτός, αποτυχημένος μουσικός, κατάντησε ταβερνιάρης. Τον έχουν για περίεργο. Διώχνει ένα γυφτάκι που παίζει σε ένα όργανο που δεν ξέρω πώς το λένε το «Für Elise» του Μπετόβεν γιατί λέει το σκοτώνει. Ο γέρος, αποτυχημένος αγιογράφος, ήλθε να παρακαλέσει για ένα πιάτο φαγητό και μια στέγη, με αντάλλαγμα να ζωγραφίσει ένα πίνακα.

  Αυτή;

  Δεν ξέρουμε ακόμη, παρά μόνο το όνομά της, Άννα, και ότι έχει πάθει αμνησία. Την βλέπουμε να περιφέρεται σαν κατατονική. Κάποιος της λέει πού να βρει δουλειά. Πηγαίνει. Είναι η ταβέρνα.

  Θα μαγέψει τους πελάτες και τον ταβερνιάρη με τα πεντανόστιμα φαγητά της. Με δική της επιμονή θα δεχθεί ο ταβερνιάρης τον ξεπεσμένο αγιογράφο. Κάποιες εντάσεις στις σχέσεις τους θα είναι παροδικές.

  Ο ξεπεσμένος μουσικός είναι βιβλιόφιλος. Ανάμεσα στα βιβλία που αγοράζει είναι και το βιβλίο της Άννας Ασπιώτη, «Η πράσινη θάλασσα», στην τεσσαρακοστή τετάρτη χιλιάδα.

  Μαθαίνουμε επί τέλους ποια είναι η Άννα. Θα το θυμηθεί και η ίδια αργότερα, όταν φέρνει στο μυαλό της…

  Μπορεί να είναι το κεντρικό πρόσωπο, όμως εμένα με συγκίνησε περισσότερο η μοίρα των ταλαιπωρημένων της ζωής, του πρώην μουσικού και του πρώην αγιογράφου. Η Άννα επιστρέφει στην παλιά της ζωή, αν και θυμάται με νοσταλγία τη ζωή της στην ταβέρνα, όμως αυτοί…

  Πολύ καλή ταινία, εξαιρετική η ερμηνεία της Αγγελικής Παπούλια, αλλά και του Γιάννη Τσορτέκη και του Τάσου Παλαντζίδη.  

  Διαβάσαμε και μια συνέντευξή της στο «Αθηνόραμα», πολύ ενδιαφέρουσα. Αντιγράφω μια φράση: «Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσους έχουν αρχίσει και μιλάνε για όσα συμβαίνουν».

  Γιατί;

  Για το «όλους όσους έχουν…». Κι εγώ επιμένω στην έλξη του αναφορικού, όπως έκαναν οι πρόγονοί μας και όπως συνηθίζουμε στην καθημερινή ομιλία.