Alfred Hitchkock, Vertigo (1958)

Alfred Hitchkock, Vertigo (1958)

 

  Αποφάσισα να ξαναδώ το «Vertigo» όταν διάβασα ότι η ταινία του Christian Petzold «Toter Man» (Νεκρός άνθρωπος), είναι remake της ταινίας του Χίτσκοκ.

  Mystery, romance, thriller, χαρακτηρίζει την ταινία το IMDb. Εγώ θα άλλαζα τη σειρά, θα έβαζα πρώτο το romance· και όχι γιατί μου αρέσουν τα romance, πράγμα που έχω δηλώσει επανειλημμένα, αλλά γιατί το romance πραγματικά κυριαρχεί στην ταινία.

  Ο Τζέημς Στιούαρτ προσλαμβάνεται από τον παλιό του φίλο να παρακολουθεί τη γυναίκα του η οποία έχει μια περίεργη συμπεριφορά. Έχει μήπως καταληφθεί από το πνεύμα μιας νεκρής προγόνου της;

  Όμως όλα αυτά ήταν παγίδα. Αλλά η Κιμ Νόβακ έπεσε σε άλλη παγίδα, τον ερωτεύθηκε, όπως βέβαια και αυτός. Ανέβηκε στο καμπαναριό τάχα για να αυτοκτονήσει, όμως ο Τζέημς Στιούαρτ δεν την ακολούθησε, είχε υψοφοβία.

  Όμως δεν αυτοκτόνησε αυτή, αλλά ο φίλος του, που ήταν στην κορυφή του καμπαναριού, «αυτοκτόνησε» τη γυναίκα του. Μάρτυρας ο Τζέημς Στιούαρτ.

  Μα πόσο μοιάζει στην άμοιρη γυναίκα που είχε ερωτευθεί! Την παίρνει από πίσω.

  Ήταν η ίδια, αλλά δεν το ξέρει. Αυτή, ερωτευμένη καθώς είναι, δεν αντέχει να απομακρυνθεί, παρόλο που ξέρει ότι μια σχέση μαζί του είναι επικίνδυνη.

  Η σχέση τους θα προχωρήσει. Όμως ένα μενταγιόν που φοράει και υποτίθεται ότι ήταν της νεκρής θα την προδώσει.

  Βρίσκονται στην κορφή του καμπαναριού. Ο Τζέημς Στιούαρτ της λέγει για αυτό το λάθος της, αυτή ομολογεί ότι ήταν το δόλωμα για να φανεί σαν αυτοκτονία η δολοφονία της γυναίκας του φίλου του, που τον προσέλαβε να την παρακολουθεί ακριβώς γιατί ήξερε ότι πάσχει από υψοφοβία. Όταν εμφανίζεται ο ιερέας λέγοντας ότι έχει ακούσει όλη τη συζήτηση, αυτή πέφτει στο κενό. Δεν έχει χάσει μόνο τον έρωτά της, την περιμένει και η φυλακή. Η αυτοκτονία είναι μια απόδραση, όπως εκείνη στο «Μίλα της» του Αλμοδόβαρ.

  Μου άρεσε το romance που βέβαια σε ταινία του Χίτσκοκ δεν μπορούσε να έχει χάπι εντ. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ταινία του Χίτσκοκ με romance που να έχει χάπι εντ. Τα θρίλερ δεν είναι στις προτιμήσεις μου, και έτσι δεν τον βλέπω. Ξαναείδα όμως το «Ψυχώ» μόνο και μόνο γιατί ήθελα να το συγκρίνω με το ομώνυμο remake (1998) του Gus van Sant τον οποίο έβλεπα πακέτο. Άλλες τρεις ταινίες τις είδα γιατί προβλήθηκαν σε επανέκδοση. Αυτές είναι οι «Ξένος ανταποκριτής» (1940), «Η κυρία εξαφανίζεται» (1938) και «Το κυνήγι του κλέφτη» (1955).

  Τελικά έκανα λάθος. Τόσο ο «Ξένος ανταποκριτής» όσο και «Το κυνήγι του κλέφτη» είναι romance με happy end.

  Όπως και να έχει τον Χίτσκοκ θα τον βλέπω μόνο με την ευκαιρία των επανεκδόσεών του, ή αν συντρέξει κάποιος ειδικός λόγος όπως σ’ αυτή την περίπτωση.