Jean Epstein, Οι τρεις όψεις του καθρέπτη (La glace á trois faces, 1927)

Jean Epstein, Οι τρεις όψεις του καθρέπτη (La glace á trois faces, 1927)

 

  Θα προβληθεί συνοδεία ζωντανής μουσικής απόψε Τρίτη, 13 Ιουνίου (Δεν πιστεύω να είστε προληπτικοί) στο Στούντιο, στις 8 η ώρα.

  Μια γυναίκα, δύο άντρες, κομπολόι δίχως χάντρες (ξέρω και στη ζωή, αλλά έχω δει και στον κινηματογράφο, πρόσφατα το «Μια γυναίκα παντρεμένη», «Ένα όμορφο πρωινό», «Band a part»). Ένας άντρας, δυο γυναίκες, είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση (συνήθως η γυναίκα και η γκόμενα), έχω δει επίσης πρόσφατα δυο ταινίες, τις «Γυναίκες του λιμανιού» και το «Κεκλεισμένων των θυρών».

  Στις «Τρεις όψεις του καθρέφτη» δεν έχουμε ένα ιψενικό τρίγωνο, έχουμε ένα επσταϊνικό τετράγωνο: τρεις γυναίκες τα είχαν με τον ίδιο άντρα. Κάποια στιγμή προσπάθησε να τις ξεφορτωθεί, και τις ξεφορτώθηκε.

  Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.

  Μεγάλη μπούρδα.

  Κάθε λέξη έχει το σθένος της σε μια ιστορία, και οι χίλιες λέξεις με τις οποίες μπορείς να περιγράψεις μια εικόνα έχουν ελάχιστο σθένος. Απεναντίας, ο κινηματογράφος με τα αφηγηματικά του κενά δημιουργεί πολλές φορές ασάφειες, που σίγουρα δεν υπάρχουν σε λογοτεχνικά κείμενα.

  Την τρελή κούρσα στο τέλος δεν την κατάλαβα, ποιο το νόημά της; Είμαι σίγουρος ότι δεν θα αναρωτιόμουνα αν διάβαζα το διήγημα του Πωλ Μοράν του οποίου αποτελεί μεταφορά.

  Ωραία σκηνοθεσία και ωραία εικόνα πάντως, όμως η ταινία δεν μου άρεσε, και δεν νομίζω ότι οφείλεται στη μικρή της διάρκεια, μόλις 39 λεπτά. Βέβαια αξίζει να τη δείτε αν δεν έχετε δει ανάλογες προβολές που κάνει το Στούντιο τις Τρίτες, για να δείτε πώς έβλεπαν βουβό κινηματογράφο οι προπαππούδες μας.