Jean-Luc Godard, Μια παντρεμένη γυναίκα (Une femme mariée, 1964)

Jean-Luc Godard, Μια παντρεμένη γυναίκα (Une femme mariée, 1964)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Στο «Μια γυναίκα παντρεμένη» ξαναγυρνάμε στο μοτίβο του «Band á parte», «Μια γυναίκα, δύο άντρες», μόνο που εδώ το μοτίβο είναι εντελώς ερωτικό.

  Ο άντρας της έχει ένα αγοράκι από τον προηγούμενο γάμο του. Ο φίλος της είναι ελεύθερος.

  Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί για τον Γκοντάρ, αλλά μου φαίνεται ότι και στην περίπτωση αυτής της ταινίας το στόρι είναι περίπου προσχηματικό. Υποχωρεί αρκετά μπροστά στο ύφος, και βέβαια μέσα από το στόρι ο Γκοντάρ θα εκθέσει, οιονεί δοκιμιακά, με εκτεταμένους μονόλογους, τις αντιλήψεις του για διάφορα θέματα. Μάλιστα τους τιτλοφορεί: Το παρελθόν, Το παρόν, Η υπερηφάνεια, Η παιδική ηλικία, Ο Μολιέρος και το θέατρο, Τι είναι ηθοποιός, δεν ξέρω αν ξέχασα κάτι.

  Επίσης θα δούμε αναφορές σε πρόσωπα του κόσμου της τέχνης και του πνεύματος. Θα ακούσουμε απαγγελία ενός ποιήματος του Απολινέρ και αποσπάσματα από την «Βερενίκη» του Ρασίν.

  Το εφέ της απαρίθμησης που είδαμε στους «Καραμπινιέρους» θα το δούμε και εδώ: απαριθμούνε τα ελαττώματά τους.

  Επίσης θα δούμε το εφέ της επανάληψης: Είμαι ευτυχισμένη, θα πει συνεχόμενα η γυναίκα.

  Είπαμε, εκτός του ότι προσπαθεί να είναι αντισυμβατικός στα πλάνα του, προσπαθεί να είναι και πρωτότυπος. Ξέχασα να το γράψω στην ανάρτησή μου για την ταινία «Band á parte». Στο «ενός λεπτού σιγή» δεν σταματούν μόνο οι τρεις τους να μιλούν, σταματάει και κάθε ήχος στο πλάνο. Εδώ δείχνει κάποια πλάνα στην πισίνα στο αρνητικό τους.

  Τα αντισυμβατικά πλάνα είναι κανόνας για τον Γκοντάρ. Δυο μπράτσα, ένα ανδρικό και ένα γυναικείο, που οι παλάμες τους αγκαλιάζονται, θα τα δούμε κάμποσες φορές στην ταινία, και μάλιστα στην αρχή και στο τέλος, που κατά κάποιο τρόπο την πλαισιώνουν.

  Βλέπουμε ακόμη πλάνα με γράμματα από αφίσες, περιοδικά, κ.ά., που τα είδαμε κατά κόρον στις «Ιστορίες του σινεμά». Χαρακτηριστικό είναι το πλάνο με μια διαφημιστική αφίσα της France Dimanche με τον τίτλο ενός άρθρου: «Μέχρι πού μπορεί να φτάσει μια γυναίκα στον έρωτα».

  Ξέρουμε, μας το είπε ο Ευριπίδης.

  Και πώς τελειώνει η ταινία;

  Α, όλα κι όλα, εγώ σαν τον Ποκοπίκο κρατάω μυστικά, δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι να διαβάσετε την ανάρτησή μου για την ταινία «Ένα όμορφο πρωινό», που επίσης παίζεται από αυτή την Πέμπτη. 

 Η προηγούμενη ανάρτησή μας για ταινία του ήταν για τη «Band á part»