Jean-Luc Godard, Μια ξεχωριστή συμμορία (Bande à part, 1964)

Jean-Luc Godard, Μια ξεχωριστή συμμορία (Bande à part,1964)

 

Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Και μετά το «δυο γυναίκες, ένας άντρας» που είδαμε στις «Γυναίκες του λιμανιού» ξαναγυρνάμε στο κλασικό «Μια γυναίκα, δύο άντρες». Μόνο που ο έρωτας παίζει ελάχιστα εδώ.

  Το τρίο αυτό πηγαίνει σε φροντιστήριο αγγλικών.

  Πάλι βλέπουμε αυτόνομες σκηνές, που κρατάνε σε μάκρος. Η σκηνή που η καθηγήτρια τους βάζει να μεταφράσουν από τα γαλλικά, υπαγορεύοντας, ένα απόσπασμα από το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» είναι χαρακτηριστική. Ο Άρθουρ φλερτάρει συνεχώς την Άννα Καρίνα, που ανταποκρίνεται υπομειδιώντας.

  Η ταινία δεν μου άρεσε για δυο λόγους.

  Ο πρώτος έχει να κάνει με την πρόσληψη.

  Το πρώτο μισό της ταινίας φαίνεται να είναι νεανική κωμωδία. Τους βλέπουμε να κάνουν παλαβομάρες. Εγώ δεν είμαι πια νέος για να τα βρίσκω αυτά διασκεδαστικά. Όμως η σκηνή που χορεύουν, που διεκδικεί την αυτονομία της τραβώντας σε μάκρος, has been referenced several times in popular culture, διαβάζω στη βικιπαίδεια.

  Το δεύτερο μισό μου φαίνεται σαν διαφορετική ταινία. Οι χαζοχαρούμενοι νεαροί μετατρέπονται σε αδίστακτους ληστές, και παρόλα αυτά ερασιτέχνες. Κανείς δεν θα ρίσκαρε να διαπράξει κλοπή με τέτοιο τρόπο. Αυτό όμως που με ξενέρωσε ιδιαίτερα είναι ο τρόπος που φέρονται στην Καρίνα, η οποία νοιώθει απελπισμένη από την ιστορία στην οποία έμπλεξε.

  Ο Άρθουρ αλληλοπυροβολείται με το θείο του που πήγε να βουτήξει τα λεφτά (είπαμε, ο Γκοντάρ κάνει τόσο όμορφες σκηνές, που μπορεί να τις εκτιμήσει κανείς στην αυτονομία τους ανεξάρτητα από το δέσιμό τους με την πλοκή). Σκοτώνονται. Ο ιδιοκτήτης βρίσκει τα χρήματα (τα είχε κρύψει για να μην φορολογηθούν), και η γυναίκα του σπιτιού, ενώ την είδαμε για τελευταία φορά σε ένα ντουλάπι να είναι νεκρή γιατί καθώς φαίνεται δεν άντεξε που τη φίμωσαν, εμφανίζεται υγιέστατη.

  Για το ό,τι δεν μου άρεσε η ταινία, πόσο μπορεί να ενοχοποιηθεί ο Γκοντάρ και πόσο ο συγγραφέας του μυθιστορήματος του οποίου η ταινία αποτελεί μεταφορά; Το λέω αυτό γιατί το στόρι το θεωρώ πολύ σημαντικό, όπως βέβαια και το σενάριο, το πρώτο βήμα σε μια κινηματογραφική μεταφορά. Σίγουρα μπορεί να ενοχοποιηθεί που διάλεξε ένα τέτοιο μυθιστόρημα για να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη.

  Να σημειώσουμε την προσήμανση που λειτουργεί ως προσήμανση αναδρομικά. Ακούμε το σχόλιο: Η αστυνομία δεν βρήκε το γράμμα που έψαχνε γιατί δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν αφημένο πάνω στο τραπέζι.

  Θα φαντάζονταν ποτέ οι κλέφτες ότι τα χρήματα ήσαν στο σκυλόσπιτο; (εκεί τα είχαν κρύψει οι ιδιοκτήτες όταν κατάλαβαν πως κάτι δεν πάει καλά, άλλαξαν μάλιστα και τις κλειδαριές).

  Το φαντάστηκε ο Άρθουρ, τα πήρε, όμως κατέφθασε ο θείος του και αλληλοσκοτώθηκαν.

  Το τέλος είναι μακάβρια happy. O Franz, ερωτευμένος, σχεδιάζει να φύγει με την Άννα Καρίνα για τη Νότια Αμερική. Μαζί τους έχουν και το μικροποσό που οι ιδιοκτήτες είχαν αφήσει για τους ληστές, για να τους ρίξουν στάχτη στα μάτια ώστε να μην ψάξουν για μεγάλο ποσό.

  Θα δούμε πάλι τον Γκοντάρ να κάνει αναφορές σε πρόσωπα της κουλτούρας, ελάχιστες φορές όμως.

  Επίσης επιστρέφει στο voice over.

  Τελικά δεν μου άρεσε τίποτα στην ταινία;

  Πώς, μου άρεσε η όμορφη Άννα Καρίνα. Που για όσους δεν το ξέρουν υπήρξε σύζυγος του Γκοντάρ.

  Πω πω, το είχα ξεχάσει αυτό, το είδα τώρα ξαναδιαβάζοντας τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας.

  Το τρίο διασχίζει τρέχοντας το Λούβρο σε 9.43΄΄ λεπτά, σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ, 9.45΄΄, ακούμε σε voice over.

  Είναι μια από τις παλαβομάρες που λέγαμε.

  Και θυμήθηκα ένα από τα έξυπνα του συγχωρεμένου του Φρέντυ Γερμανού, δεν θυμάμαι από ποιο βιβλίο του. Απόσπασμα υποτίθεται από γράμμα.

  «Διασχίσαμε το Λούβρο σε 30 (ενδεικτικό το 30) λεπτά. Αν είχαμε ποδήλατο θα το είχαμε διασχίσει σε πέντε λεπτά»

  Η προηγούμενη ταινία του ήταν «Η περιφρόνηση» την οποία είδαμε πριν τρία χρόνια, ενώ την προηγούμενή της, τους «Καραμπινιέρους» τους είδαμε προχθές.