Emmanuel Mouret, To χρονικό ενός εφήμερου έρωτα (Chronique d'une liaison passagère, 2022)

Emmanuel Mouret, To χρονικό ενός εφήμερου έρωτα (Chronique d'une liaison passagère, 2022)

 

  Από χθες στους κινηματογράφους.

  Γιατί από χθες και όχι από σήμερα;

  Να μην τα ξαναλέμε, προτεραιότητα έχει το διάβασμα και μετά οι ταινίες.

  Το στόρι: Παντρεμένος με παιδιά αυτός, χωρισμένη με ένα παιδί αυτή, τα φτιάχνουν κάποια στιγμή. Όχι, θα είναι μια φιλική σχέση, χωρίς έρωτα, κάτι σαν friends with benefits, με τη διαφορά ότι τα benefits έρχονται πρώτα και μετά η φιλία.

  Πρόκειται για μια ταινία καταστάσεων, χωρίς σασπένς, με επεισόδια δεικτικά και όχι πυρηνικά, που εικονογραφούν τυπικές καταστάσεις τέτοιων ζευγαριών χωρίς να πυροδοτούν παραπέρα τη δράση.

  Βλέπουμε το ζευγάρι σε ατέλειωτους διαλόγους στα πιο διαφορετικά περιβάλλοντα: σε εσωτερικούς χώρους βέβαια, αλλά και σε αυτοκίνητο, περπατώντας σε ένα άλσος, στην πλαγιά ενός λόφου...

  Δυο πιτσιρικάκια, βλέποντάς τους να φιλιούνται, σκάνε στα γέλια. Τους κάνουν ξουτ και αυτά φεύγουν.

  Το σασπένς κατά τον Syd Field είναι εκ των ων ουκ άνευ σε μια ταινία. Χρειάζεται μεγάλη μαεστρία, και σεναριακή και σκηνοθετική, και βέβαια ερμηνευτική ικανότητα από τη μεριά των ηθοποιών, για να μην πλήξει ο θεατής. Τελικά δεν τα πήγαν άσχημα, αν κρίνω από το 7 που έχει η ταινία στο IMDb. Όμως δεν είδα να υπάρχει αγγλικός σύνδεσμος στη βικιπαίδεια, και το IMDb δυο λόγια γράφει, αντιγραφή από τον γαλλικό σύνδεσμο.

  Πολύ μου άρεσε η ερμηνεία του Vincent Macaigne.

  Όμως δεν είναι όλες οι καταστάσεις τυπικές. Δεν νομίζω ότι πολλά τέτοια ζευγάρια θα έψαχναν στο διαδίκτυο κάποιον/α για να κάνουν τρίο.

  Αυτό, κάπου στη μέση της ταινίας.

  Το τρίτο μέλος ήταν μια γυναίκα.

  Ακόμη λιγότερο τυπικό είναι ότι η γυναίκα θα ελκυόταν από αυτή τη γυναίκα και όχι ο άντρας.

  Έξυπνος τρόπος, αφενός για να τονωθεί το ενδιαφέρον του θεατή που μέχρι τότε είχε ατονήσει, αλλά και για να δώσει μια λύση αποδεκτή από τον μέσο θεατή για το μέλλον αυτής της σχέσης.

  Από αυτό το επεισόδιο αντιγράφω και την ατάκα: Φοβήθηκα ότι δείχνοντας την επιθυμία μου για τη μια θα προσέβαλα την άλλη.

  Έγραψα την ατάκα αμφιταλαντευόμενος για το σχόλιο.

  Πριν χρόνια, στη Φυλής.

  Με δυο κοπέλες, αντί για 20+20 μόνο 30 ευρώ.

  Κι εγώ έχω το ίδιο πρόβλημα που είχε και ο άντρας, και γι’ αυτό ποτέ δεν τσίμπησα, γιατί ήξερα το αποτέλεσμα.

  Αλλά λέω, γιατί να μην το δοκιμάσω μια φορά, να δω πώς γίνεται;

  Νόμιζα (όσο κι αν φαίνεται μ@λ@κ#α αυτό), ότι, διαλέγοντας τη μία για να τελειώσω, θα προσέβαλα την άλλη.

  Δεν κατάφερα να τελειώσω, κάτι για το οποίο ήμουν σχεδόν σίγουρος από πριν.

  Ακόμη:

  Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω άλλη κοπέλα σε σπίτι στο οποίο δουλεύει μια κοπέλα στην οποία είμαι πελάτης, όσο όμορφη και αν είναι. Της το είπα, δεν υπήρχε περίπτωση να την έχω πάρει.

  Άλλο:

  -Μπαίνει σε λειτουργία κάτι σαν κρυστάλλωση, λέει αυτός. -Ναι, όπως στον Σταντάλ, λέει αυτή.

  Αντιγράφω από την κριτική μου για το «Περί έρωτος» του Σταντάλ.

  «Μια λέξη που ο Σταντάλ επαναλαμβάνει συχνά είναι η λέξη «κρυστάλλωση». Την εμπνεύστηκε από την ομορφιά που αποκτούν κάποια κλαδάκια στο βάθος ενός αλατωρυχείου, καθώς κολλάνε πάνω τους κρύσταλλοι αλατιού. Την ορίζει ως το «σύνολο μαγικών ψευδαισθήσεων» σε σχέση με το πρόσωπο της αγαπημένης …».

  Λέει ότι δεν ζηλεύει τη γυναίκα του.

  Περίεργο μου φαίνεται, πιστεύω ότι σε αυτά τα ζευγάρια και οι δυο ζηλεύουν τον/την σύντροφο του άλλου. Τουλάχιστον η … ζηλεύει πολύ.

  Στην ταινία ακούμε Ραβί Σανκάρ. Τον έμαθα από τότε, με τους Beatles. Μου αρέσει πολύ το σιτάρ.

  Και ένα τελευταίο, μια επιβεβαίωση.

  Μια φίλη μου είπε προ ημερών ότι τα γιαούρτια διατηρούνται για πολύ μετά τη λήξη της.

  Το άκουσα και στην ταινία. 

  Γαμώ  το, ξέχασα να το γράψω, και είναι πολύ σημαντικό. Συμπληρώνω τρεις ώρες αργότερα.

  Συζητούν. Αυτός της λέει ότι μίλησε για τη σχέση τους σε ένα φίλο του, και αυτός τον ρώτησε αν είναι ερωτευμένοι.

  Η κάμερα την δείχνει πλάτη, αλλά είναι προφανές ότι σοκαρίστηκε, αφού είχαν συμφωνήσει ότι δεν θα υπήρχε ποτέ έρωτας ανάμεσά τους. Πώς έδειξε ο σκηνοθέτης ότι αναστατώθηκε;

  Με το ζουμάρισμα.

  Το πρόσεξα και αργότερα, σε άλλη σκηνή.

  Η γλώσσα του κινηματογράφου. Εμπειρικά τη μαθαίνεις σιγά σιγά.