Jean-Luc Godard, Les carabiniers (1963)

Jean-Luc Godard, Les carabiniers (1963)

 

  Οι «Καραμπινιέροι» είναι μια σουρεαλιστική ταινία, που παρά το ότι η βαθμολογία της στο IMDb είναι μόλις 6,7, χαμηλή για Godard, εμένα πολύ μου άρεσε για τον σατιρικό της χαρακτήρα.

  Η «φανταστική χώρα» για την οποία λέει το IMDb και η βικιπαίδεια είναι απλά προσχηματική για να κάνει τη σάτιρά του ο Γκοντάρ, με το εφέ της υπερβολής σαν το πιο συνηθισμένο εφέ. Ο τίτλος εξάλλου είναι χαρακτηριστικός: Οι καραμπινιέροι. Το ίδιο και τα ντοκιμαντερίστικα πλάνα που βλέπουμε κάποιες φορές.

  Ας πούμε ότι είναι μια φανταστική Γαλλία, όπου υπάρχει ακόμη βασιλιάς.

  Βλέπουμε δυο άντρες και δυο κοπέλες, σε ένα παλιόσπιτο στην εξοχή. Ο ένας άντρας είναι χαζούλης, οι γυναίκες είναι κοκέτες. Τις βλέπουμε συνεχώς να χτενίζονται.

  Καταφτάνουν οι καραμπινιέροι. Φέρνουν τα χαρτιά της στρατολόγησης. Κάποιες αντιρρήσεις που φέρνουν τους τις διαλύουν γρήγορα. Θα πάνε στον πόλεμο, θα κατακτήσουν χώρες, και θα αρπάζουν από κάθε χώρα ό,τι τους κάνει κέφι. Έχουν την εξουσιοδότηση από το βασιλιά.

  Μετά το εφέ της υπερβολής έχουμε το εφέ της απαρίθμησης. Ο καραμπινιέρος τους αναφέρει ένα σωρό πράγματα που θα μπορούσαν να αρπάξουν. Όμως το μεγαλύτερο εφέ απαρίθμησης, εντελώς σουρεαλιστικό, το βλέπουμε στο τέλος. Οι δυο άντρες γυρνάνε από τον πόλεμο με μια τσάντα γεμάτη καρτ ποστάλ, με γυναίκες (βλέπουμε έναν Μοντιλιάνι δίπλα στην Μπριζίτ Μπαρντό), αυτοκίνητα, αλλά κυρίως με διάφορες αρχαιότητες, όπως οι πυραμίδες, το Ταζ Μαχάλ, κ.λπ. Είναι οι τίτλοι ιδιοκτησίας. -Τον Παρθενώνα δεν τον θέλω, είναι ερείπιο. -Θα βάλουμε έναν αρχιτέκτονα να τον φτιάξει.

  Από τον πόλεμο ο ένας, ο σοβαρός, γυρνάει με ένα μάτι. Ο ένας από τους δυο καραμπινιέρους που τους στρατολόγησαν έχει πέσει στο πεδίο της μάχης.

  -Και τι θα γίνει με τις ιδιοκτησίες μας; ρωτάνε τον άλλο.

  -Μην ανησυχείτε, τους λέει, δεν θα τις χάσετε.

  Καθησυχασμένοι μπαίνουν μέσα. Ο άλλος γυρνάει και τους πυροβολεί.

  Δεν υπάρχει σασπένς στην ταινία, απλά βλέπουμε σατιρικές σκηνές· οι οποίες σκηνές είναι εξαιρετικές στην αυτονομία τους. Ξεχωρίζουμε τη σκηνή της εκτέλεσης των ανταρτών, αλλά κυρίως την εκτέλεση της κοπέλας. Επανειλημμένα διστάζουν να πατήσουν την σκανδάλη. Η κοπέλα τούς βγάζει ένα λογύδριο με τσιτάτα από τον Λένιν πριν τελικά καταφέρουν να την εκτελέσουν.

  Ο Γκοντάρ εδώ εγκαταλείπει το κλασικό voice over, το οποίο αντικαθιστά με μεσότιτλους.

  Να το ξαναπώ, πολύ μου άρεσε αυτή η ταινία.

  Η προηγούμενη ταινία του ήταν «Ο μικρός στρατιώτης».