Alexander Mackendrick, Σκοτεινοί δολοφόνοι (Sweet smell of success, 1957)

Alexander Mackendrick, Σκοτεινοί δολοφόνοι (Sweet smell of success, 1957)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Σπάνια να σε απογοητεύσει μια επανέκδοση, ενώ αυτό συμβαίνει συχνά με τις καινούριες ταινίες.

  Το λέω αυτό γιατί η ταινία «Σκοτεινοί δολοφόνοι», παρ’ όλα αυτά, μου άρεσε λιγότερο από το 8 που έχει στο IMDb.

  Για ποιο λόγο.

  Το έχω γράψει πολλές φορές, όταν οι κεντρικοί ήρωες είναι αρνητικά πρόσωπα η ταινία δεν μου αρέσει.

  Και τέτοιοι είναι ο Μπαρτ Λάγκαστερ και ο Τόνι Κέρτις.

  Γίγαντες του κινηματογράφου, δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες υποδυόμενοι δυο άθλιους τύπους.

  Και όπου υπάρχουν κακοί, υπάρχουν και θύματα.

  Αυτά είναι το νεαρό ζευγάρι.

  Ο ειρωνικός αμερικάνικος τίτλος «Η γλυκιά γεύση της επιτυχίας» μου αρέσει περισσότερο, αν και ο ελληνικός φαίνεται πιο πιασάρικος.

  Δεν έχω να πω τίποτα άλλο για την ταινία;

  Πως, έχω.

  Τα αιμομικτικά συναισθήματα μπορεί να είναι απωθημένα, μπορεί όμως και όχι. Πέρυσι το καλοκαίρι άκουσα μια τέτοια περίπτωση, πατέρα και κόρης, που με στενοχώρησε απίστευτα.

  Τα απωθημένα αιμομικτικά συναισθήματα του γιου προς τη μητέρα, το γνωστό οιδιπόδειο σύμπλεγμα, και της κόρης προς τον πατέρα, το λιγότερο γνωστό σύμπλεγμα της Ηλέκτρας, για τα οποία μίλησε ο Φρόιντ, ευθύνονται για τις νευρώσεις τις μετέπειτα ζωής μας γιατί εμφανίζονται στην πρώιμη παιδική ηλικία. Όμως τα αιμομικτικά συναισθήματα πατέρα προς κόρη ή μητέρας προς γιο μπορεί να μην προκαλούν νευρώσεις, μια και εμφανίζονται στην ώριμη ηλικία, όμως όταν νικήσουν την απώθηση μπορεί να προκαλέσουν δράματα.

  Υπάρχουν και τα αιμομικτικά συναισθήματα αδελφιών. Έχει συζητηθεί στην περίπτωση της «Αντιγόνης», ότι στην πράξη της να θάψει τον αδελφό της πιθανόν κρυβόταν ένα απωθημένο αιμομικτικό συναίσθημα.

  Εδώ βλέπουμε το αντίθετο, του αδελφού προς αδελφή.

  Ο Μπαρτ Λάγκαστερ θέλει να καταστρέψει  τη σχέση της αδελφής του με έναν νεαρό μουσικό. Το γιατί, αφήνεται μετέωρο. Και εκπλήσσει για τα ποταπά μέσα που χρησιμοποιεί. Εκτελεστικό του όργανο ο Τόνι Κέρτις.

  Συναρπαστική πλοκή, με τη σάτιρα του τύπου και της αστυνομίας (μου φαίνεται ότι περισσότερο κακούς αστυνομικούς βλέπουμε σε ταινίες παρά καλούς).

  Αλλά, επαναλαμβάνω, η ταινία δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, ενώ άρεσε πολύ στο φίλο μου τον Γιάννη. Ο λόγος είπαμε είναι το ότι οι κεντρικοί ήρωες είναι κακοί, αδίστακτοι. Ευτυχώς που λειτουργεί η ποιητική δικαιοσύνη στο τέλος. Ο Μπαρτ Λάγκαστερ θα το πληρώσει ακριβά, ο Τόνι Κέρτις πανάκριβα.   

  Εσάς σίγουρα θα σας αρέσει, ασφαλώς δεν θα έχετε το δικό μου κόλλημα με τους θετικούς ήρωες, που όμως δεν έχει να κάνει με τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό στον οποίο είχα θητεύσει στα νιάτα μου.