Maite Alberti, Μυστικός πράκτορας (El agente topo, 2020)

Maite Alberti, Μυστικός πράκτορας (El agente topo, 2020)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ (η βαθμολογία του στο IMDb είναι 7,5) για τη ζωή σε ένα γηροκομείο, στη Χιλή.

  Γιατί δεν είναι όλα τα γηροκομεία τα ίδια.

  Θυμάμαι, φοιτητής, που ήμουνα στην απογραφή του 1971 και απέγραψα τους τρόφιμους ενός γηροκομείου, που με έπιασε η καρδιά μου. Φτάνει να σας πω αυτό μόνο, είδα κουκέτες πάνω και κάτω.

  Ναι, δεν είναι όλα τα γηροκομεία τα ίδια. Και βέβαια το να είσαι σε σουηδικό νοσοκομείο στην αρχή της πανδημίας ισοδυναμούσε με καταδίκη σε θάνατο.

  Ντοκιμαντέρ μεν, αλλά υποθέτω στημένο σε πολύ μεγάλο βαθμό.

  Ένα γραφείο ντετέκτιβ προσλαμβάνει έναν ογδοντάρη (περίεργο που ο υποψήφιος πρέπει να είναι πάνω από ογδόντα χρονών!) για μια αποστολή: να νοσηλευθεί σε ένα γηροκομείο για ένα τρίμηνο. Ο εργοδότης είναι μια γυναίκα, η οποία θέλει να διαπιστώσει τις συνθήκες στις οποίες ζει η μητέρα της. Θα αναφέρει κάθε μέρα στο γραφείο, στέλνοντας και φωτογραφικό υλικό. Θα παίρνει επίσης οδηγίες. Προς θεού, να μην υποπτευθούν τίποτα οι τρόφιμοι και οι νοσηλευτές.

  Και θα παρακολουθήσουμε συγκινητικές ιστορίες.

  Μια γυναίκα είναι κλεπτομανής.

  Μια άλλη είναι με άνοια.

  Μια τρίτη θέλει να τον παντρευτεί.

  Και μια ακόμη, που πεθαίνει κατά τη διάρκεια του γυρίσματος του ντοκιμαντέρ, είναι ταλαντούχα στιχουργός. Στη μνήμη της αφιερώνεται η ταινία.

  Μπορεί να διαφέρουν οι συνθήκες διαβίωσης από γηροκομείο σε γηροκομείο, όμως όλα τα γηροκομεία έχουν κάτι κοινό: τον εγκλεισμό. Επίσης τις επισκέψεις, που μπορεί να είναι συχνές, αραιές, ή να μην υπάρχουν καθόλου. Η μοναξιά για την οποία άκουσα είναι μερική. Δεν μπορείς να νιώθεις μεγάλη μοναξιά μέσα σε τόσο κόσμο, παρά μόνο με την έννοια ότι σου λείπουν οι δικοί σου άνθρωποι.

  Εμείς εδώ έχουμε τη μαργαρίτα με το «Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά» στην ψηφιακή λογική του δυαδικού συστήματος, +-, ναι-όχι. Οι χιλιανοί το έχουν αναλογικό: μ’ αγαπά, πολύ, λίγο, καθόλου.

  Πολύ καλό ντοκιμαντέρ, αξίζει να το δείτε.

  Για να πάρετε μια ιδέα.

  Πού ξέρετε, ίσως κάποιοι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ίσως κι εγώ που τις γράφω, να περάσουμε τις τελευταίες μέρες της ζωής μας σε ένα γηροκομείο.