Jean-Luc Godard, Όλα πάνε καλά (Tout vas bien, 1972)

Jean-Luc Godard, Όλα πάνε καλά (Tout vas bien, 1972)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  Έχω πει ότι τον Γκοντάρ θα τον δω μισοπακέτο, μέχρι το «Weekend», όπου οι ταινίες του έχουν μια καθαρή αφήγηση «πράξης σπουδαίας και τελείας» όπως θα έλεγε Αριστοτέλης, ενώ οι μεταγενέστερες είναι κάτι σαν πειραματικές, ποιητικές, «μοντερνιστικές», που όχι μόνο σε μένα δεν αρέσουν αλλά ούτε και στο ευρύ κοινό, αν κρίνω από τη βαθμολογία τους στο IMDb.

  Στις ταινίες είμαι «από τη μεριά του κοινού».

  Όχι πάντα.

  Για παράδειγμα, ενώ το «ευρύ κοινό» δίνει 6.5 βαθμολογία σ’ αυτή την ταινία του Γκοντάρ, εμένα περιέργως μου άρεσε.

  Είχε αρκετές κωμικές σκηνές, κάτι που ο Γκοντάρ δεν το συνηθίζει.

  Ήταν πολιτική, και εμένα μου αρέσει ο πολιτικός κινηματογράφος.

  Είχε και τρεις πολύ ωραίες παρωδίες.

  Αρχικά παρωδεί τις ταινίες που λένε μια ιστορία, παρωδώντας έτσι κατά κάποιο τρόπο και τον παλιό του εαυτό.

  Μετά, παρωδεί το star cinema. Αν θέλεις να είναι πιασάρικη η ταινία σου πρέπει να βάλεις σ’ αυτήν κινηματογραφικούς σταρ. Έτσι βάζει στην ταινία του τον Υβ Μοντάν και την Τζέην Φόντα. Οι παλιοί θα θυμάστε πώς ο Υβ Μοντάν ήταν αριστερός. Να θυμίσουμε τις ταινίες του «Κατάσταση πολιορκίας» και «Ζ»), H Τζέην Φόντα πάλι πρωτοστατούσε στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, που το 1972 που γυρίστηκε η ταινία δεν είχε τελειώσει ακόμη. Δεν εμφανίζονται τόσο συχνά στην ταινία, αν και πρωταγωνιστές. Ουσιαστικά πρωταγωνιστεί το πλήθος των απεργών.

  Τέλος παρωδεί τις ερωτικές ταινίες.

  Χαρακτηριστική είναι μια σκηνή στην αρχή όπου παρωδεί και τον εαυτό του, και συγκεκριμένα την ταινία του «Η περιφρόνηση» (1963).

  «-Μ’ αγαπάς; -Ναι. Αγαπώ τα μάτια σου, αγαπώ το στόμα σου, αγαπώ τα γόνατά σου, αγαπώ τον πισινό σου, αγαπώ τα μαλλιά σου, αγαπώ τα χέρια σου».

  Τα λέει ο Υβ Μοντάν, κινηματογραφιστής που τώρα κάνει διαφημίσεις για τον επιούσιο, στην γυναίκα του την Τζέην Φόντα που είναι δημοσιογράφος. Τα λέει ενώ περπατούν. Στην «Περιφρόνηση» δεν περπατούν, είναι ξαπλωμένοι, με την Μπριζίτ Μπαρντό σχεδόν γυμνή. Της λέει τα ίδια λόγια ο Μισέλ Πικολί χαϊδεύοντάς την.

  Η Τζέην Φόντα πηγαίνει να καλύψει την κατάληψη ενός εργοστασίου επεξεργασίας κρέατος (είδαμε πλάνα που φτιάχνουν λουκάνικα). Παγιδεύονται για δυο μέρες μέσα στα γραφεία από τους καταληψίες. Θα δούμε διάφορα επεισόδια, κάποια εντελώς χιουμοριστικά. Ο καημένος ο διευθυντής κατουριέται, αλλά δεν τον αφήνουν να πάει στην τουαλέτα του, να πάει σ’ αυτές που χρησιμοποιούν οι εργάτες. Κατειλημμένες. Δεν θα μπορούσε να συμμεριστεί κανείς θεατής την αγωνία του περισσότερο από μένα, που έχω περάσει ανάλογες στιγμές. Προστάτης και διουρητικό είναι εκρηκτικός συνδυασμός.

  Ο Γκοντάρ, βάζοντας τα πρόσωπα να μιλάνε κοιτώντας την κάμερα, δηλαδή τον θεατή, σχολιάζει ένα σωρό ζητήματα, τις εργασιακές συνθήκες, τα απεργιακά, τα συνδικαλιστικά, τα πολιτικά, την κατάσταση στη Γαλλία, την αριστερά, τους ερυθροφρουρούς…

  Μου άρεσε πολύ η σκηνή που κάποιοι αριστεριστές μπαίνουν στο σουπερμάρκετ, γεμίζουν τα καροτσάκια τους και δεν έχουν βέβαια καμιά διάθεση να πληρώσουν.  

  Μην ανησυχείτε, δεν αποκλείεται να υπάρξει και σε μας ανάλογο επεισόδιο, καθώς οι τιμές στα σουπερμάρκετ ανεβαίνουν συνεχώς, όπως οι θερμοκρασίες το καλοκαίρι. Ο καφές που παίρνω, τα μασουράκια νες καφέ, από 1.15 που ήταν πριν ένα εξάμηνο περίπου στον Σκλαβενίτη έχουν φτάσει το 1.85. Στον Χαλκιαδάκη εδώ στην Ιεράπετρα τα πήρα 1.98.  

  Ναι, μου άρεσε πολύ η ταινία. Αναρωτιέμαι αν θα μου αρέσει και άλλη ταινία του Γκοντάρ μετά το «Weekend».