Jean-Luc Godard, Χαίρε Μαρία (Je vous salue, Marie, 1985)

Jean-Luc Godard, Χαίρε Μαρία (Je vous salue, Marie, 1985)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Ας το γράψω άλλη μια φορά.

  Ο μοναδικός σκηνοθέτης που είπα ότι θα δω μισο-πακέτο είναι ο Γκοντάρ, και συγκεκριμένα μέχρι το «Weekend» (1967), ταινία που είχα δει φοιτητής και μου άρεσε πολύ, ήμουνα εικονολάτρης τότε, αλλά τώρα που την ξαναείδα δεν μου άρεσε.

  Νομίζω το έχω γράψει, από τις επόμενες ταινίες του ελάχιστες έχουν περάσει το 7 στο IMDb. Και το «Weekend» 6,9 έχει.  

  Αλλά για κάτσε να το δούμε, από περιέργεια.

  Η πέμπτη του ταινία έχει κάτω από 7, 6,7. Μετά πάμε στη δωδέκατη (τις βλέπω από το βιογραφικό του, στη βικιπαίδεια) που έχει 6,2. Και η επόμενη το ίδιο, 6,5. Και η επόμενη, το ίδιο, 6,9, όπως και το «Weekend». Η ενδέκατη ταινία του, «Αρσενικό-Θηλυκό», έχει 7,4. Από τη δωδέκατη αρχίζει η πτώση. Για να δούμε από τις επόμενες ποια φτάνει ή περνάει το 7. Η 16^η έχει 6, και οι τρεις επόμενες κάτω από 6, ενώ η επόμενη έχει 6,5.

  Καμιά, και έχει γυρίσει ακόμη 27 ταινίες.

  Ο Γκοντάρ μεταφέρει την βιβλική ιστορία της άμωμης γέννησης του Ιησού στη σύγχρονη εποχή. Το ίδιο κάνει και με την «Κινέζα», χαλαρή μεταφορά των «Δαιμονισμένων» του Ντοστογιέφσκι. Και ο Καζαντζάκης με τον «Τελευταίο πειρασμό» και ο Σαραμάγκου με το «Κατά Ιησού ευαγγέλιο» μεταφέρουν τις ιστορίες από την Καινή Διαθήκη στη μεγάλη οθόνη, όμως τις τοποθετούν σε εκείνη την εποχή.

  Σόκαρε το γυμνό στην ταινία, χωρίς λόγο υποστηρίζει η Myriem Roussel που πρωταγωνιστεί, αφού η πλοκή τοποθετείται στη σύγχρονη εποχή και όχι στην εποχή του Ιησού. Πάντως ήταν ανατρεπτικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η ταινία γυρίστηκε το 1985, τότε που το διαδίκτυο ήταν στα σπάργανα και δεν υπήρχε πρόσβαση σε πορνογραφικό υλικό παρά μόνο στον κινηματογράφο με τις πορνοστάρ.

  Βλέπουμε και εδώ τον γνωστό Γκοντάρ, όπως τον ξέρουμε από τις ταινίες του μετά το «Weekend», με πλάνα που έχουν συχνά χαλαρή, ή και καμιά σύνδεση, και τσιτάτα με φιλοσοφικές ή άλλες σκέψεις. Πρέπει να πω ότι η εκδοχή για την δημιουργία του ανθρώπου που άκουσα σ’ αυτήν πλησιάζει αρκετά τη δική μου, όπως την εκθέτω στο μυθιστόρημά μου «Το μυστικό των εξωγήινων».

  Και βέβαια μου άρεσε πολύ η μουσική υπόκρουση της ταινίας, κλασική μουσική, Μπαχ και Ντβόρζακ.