Jean Lyc Godard, Weekend (1967)

Jean Lyc Godard, Weekend (1967)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  Είχα αποφασίσει να δω μισοπακέτο τον Γκοντάρ, μέχρι το «Weekend», ενώ επόμενες ταινίες του θα έβλεπα μόνο αν ήταν σε επανέκδοση. Τελικά έκανα σωστή επιλογή, καθώς είχα φανταστεί ότι το «Weekend» σηματοδοτεί το τέλος της πρώτης περιόδου του. Αντιγράφω από την βικιπαίδεια.

  Week End's enigmatic and audacious end title sequence, which reads "End of Cinema", appropriately marked an end to the narrative and cinematic period in Godard's filmmaking career.

  Ε, πώς να το κάνουμε, μου αρέσει ο αφηγηματικός κινηματογράφος, όπως και στο ευρύ κοινό άλλωστε.

  Και πάλι θα μιλήσω για την πρόσληψη.

  Υπάρχει μια απόκλιση στην πρόσληψή μας όταν ξαναβλέπουμε ένα έργο, όταν ξαναδιαβάζουμε ένα βιβλίο, μετά από χρόνια, συνήθως μικρή.

  Το 1968, φοιτητής, που πρωτοείδα την ταινία, μου άρεσε πάρα πολύ. Ήμουν βέβαια και εικονολάτρης τότε, ο Γκοντάρ ήταν in, το τρομερό παιδί του γαλλικού κινηματογράφου. Ήταν και η δικτατορία. Είδα την ταινία σαν μια σκληρή σάτιρα της μπουρζουαζίας.

  Τώρα που την ξαναείδα είχα μια διαφορετική πρόσληψη.

  Και πρώτα απ’ όλα έχω γράψει ότι δεν μου αρέσουν έργα που οι ήρωες είναι αρνητικοί. Και το ζευγάρι αυτό πηγαίνουν να στο χωριό να κληρονομήσουν τον πατέρα της που είναι άρρωστος και πρόκειται να πεθάνει. Στην ανάγκη θα τον σκοτώσουν. Ακόμη, έχοντας αυτή τον γκόμενο και αυτός την γκόμενα, έχουν στο νου τους να βγάλουν από τη μέση το σύντροφό τους.

  Από την ταινία θυμόμουνα το μποτιλιάρισμα στους δρόμους και το ψάρι.

  Αιματοβαμμένη ταινία.

  Σκληρή, βίαιη.

  Βλέποντάς τη θυμήθηκα την έννοια του yugen στο γιαπωνέζικο θέατρο Νο, την αίσθηση του κόσμιου, του ωραίου· γιατί ένοιωσα ότι η ταινία προσβάλλει την αίσθησή μου του yugen.

  H πλοκή είναι αυτή η υποτυπώδης, η ταινία είναι σειρά βινιέτες, γεμάτες σκληρότητα οι περισσότερες.

  Βλέπουμε που σφάζουν ένα γουρούνι και ένα πτηνό, κότα μάλλον. Η κάμερα δεν ξεκολλάει από τα ζώα που σφαδάζουν.

  Βιάζουν τη γυναίκα του. Ούτε που δίνει σημασία. Φωνάζει βοήθεια, αυτός κάνει πως δεν ακούει. Τελικά φαίνεται να το απολαμβάνει. Μέσα σε ένα χαντάκι ο βιασμός, δεν τον βλέπουμε.

  Βλέπουμε σκηνές με άγριους τσακωμούς. Πυροβολισμούς, νεκρούς.

  Θα ξεχωρίσω δυο επεισόδια.

  Στο πρώτο, στην αρχή της ταινίας, αυτή μιλάει στον άντρα της για μια παρτούζα, ένα τρίο, δυο γυναίκες και ένας άντρας. Η μια γυναίκα ήταν αυτή. Τα πρόσωπα είναι σκοτεινά, ενώ τον πορνολόγο της γυναίκας συνοδεύει μια μουσική σε μια κάποια ένταση.

  Το δεύτερο είναι το μοναδικό που μου άρεσε στην ταινία. Ένα μουσικό διάλειμμα. Κάποιος παίζει πιάνο. Μότσαρτ. Ο Μότσαρτ είναι εύκολος για τους μαθητές αλλά δύσκολος για τους μεγάλους πιανίστες, σχολιάζει αυτός που παίζει. Ο άντρας χασμουριέται.

  Ο πολιτικός Γκοντάρ βάζει τους ήρωές του να μιλάνε ανερμάτιστα, την κάμερα να εστιάζει εδώ και εκεί. Πολιτικός λόγος, αλλά και σαχλός κάποιες φορές.

  Δεν μου άρεσε καθόλου η ταινία.

   H προηγούμενη ταινία του που είδαμε ήταν το «Anticipation» από το συλλογικό «The oldest profession», και πιο πριν το «Made in USA». Για την προηγούμενη ταινία του, την «Κινέζα» γράψαμε σαν ουρά στους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογιέφσκι από τους οποίους είναι εμπνευσμένη, και για την προ-προηγούμενη «2 ή 3 πράγματα που ξέρω γι’ αυτήν» γράψαμε πριν τέσσερα χρόνια.