Jean-Lyc Godard, Made in U.S.A. (1966)

Jean-Lyc Godard, Made in U.S.A. (1966)

 

  Με αφορμή το «Weekend» που προβάλλεται από την Πέμπτη που μας πέρασε.

  Θα ξεκινήσω ανορθόδοξα: η ταινία δεν μου άρεσε. Και, όπως φαίνεται, δεν άρεσε και σε πολλούς άλλους, αφού η βαθμολογία της στο IMDb είναι μόλις 6,2.

  Γιατί δεν μου άρεσε.

  Γι’ αυτό που θεωρεί ως αρετή ο Α.Ο.Scott: liberating indifference to conventions of narrative coherence. Αυτή η «απελευθερωτική αδιαφορία στις συμβάσεις της αφηγηματικής συνοχής» στην πραγματικότητα σημαίνει ότι δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την πλοκή μέσα από την ομιχλώδη αφήγηση. Δεν το συνηθίζω, διάβασα την πλοκή στη βικιπαίδεια για να συνδέσω κάποια πράγματα. Κατά τη γνώμη μου πιο εύστοχη ήταν η κριτική των New York Times η οποία έγραψε, often bewildering potpourri of film narration, imagery and message. Ένα ανακάτωμα που σε αφήνει αμήχανο.

  Στην αρχή βλέπουμε τον γνωστό μας Γκοντάρ, βάζοντας μια παρέα να συζητάει πάνω στη γλώσσα και στις λέξεις, λέγοντας όμως καθαρές ανοησίες.

  Να σημειώσουμε δυο, πρωτοτυπίες θα το έλεγα, στην ταινία.

  Δίνει σε κάποια πρόσωπα πραγματικά ονόματα. Με την Doris Mizoguchi σίγουρα αποτίει φόρο τιμής στον μεγάλο γιαπωνέζο σκηνοθέτη, όχι όμως και στον Ρόμπερτ Μακναμάρα και στον Ρίτσαρντ Νίξον.

  Ακόμη, το όνομα του δολοφονηθέντος φίλου της Άννας Καρίνα, η οποία ήλθε να διερευνήσει το θάνατό του (υποπτεύεται ότι τον σκότωσε η αστυνομία, ως αριστερό) δεν ακούγεται ολόκληρο. Ακούγεται το όνομα, Richard, αλλά στο επίθετο ακούμε μόνο το πρώτο γράμμα, P, γιατί το υπόλοιπο σκεπάζεται από θόρυβο ή κάποιο ήχο. Στη βικιπαίδεια διαβάζω ότι ήταν Politzer.

  Αυτό γίνεται πολλές φορές.

  Είχε κάποιο νόημα αυτό ή έγινε απλά για την πρωτοτυπία;

  Απλά θέτω το ερώτημα, όχι ότι θα στύψω το μυαλό μου για να κάνω μια ευλογοφανή υπόθεση. Προτιμώ να μείνω στην πρωτοτυπία.

  Παραθέτω το τέλος της περίληψης της πλοκής που δίνει η βικιπαίδεια:

  Standing at a tollbooth on a highway, Paula sees her friend Philippe Labro drive by, and she gets into his car. He says he does not think there will be a fascist uprising, but she replies that there will be, and she hopes she will have the energy to fight back. Philippe says the political left and right are the same, and new terms should be invented, and Paula asks how the issue should be discussed.

  Ποιος είναι ο port-parole του Γκοντάρ, η Άννα Καρίνα που λέει ότι ελπίζει να έχει τη δύναμη να πολεμήσει μια φασιστική εξέγερση ή ο Φιλίπ, που λέει ότι η αριστερά και η δεξιά είναι το ίδιο; (μου θύμισε τον αριστεροχουντισμό του Καραμανλή, που τον έμπασε και ο Σαββόπουλος σε ένα τραγούδι του. Τότε ήταν αριστερός, τώρα δεξιός. Μα αφού είναι τα ίδια;).

  Καλά, δεν μου άρεσε τίποτα στην ταινία;

  Μα και βέβαια.

  Και πρώτα απ’ όλα το όμορφο πρόσωπο της Άννας Καρίνα, που η κάμερα δεν κουραζόταν να το παίρνει σε γκρο πλαν. Και βέβαια η Μαριάν Φέηθφουλ που τραγουδάει την επιτυχία της As tears go by, ένα τραγούδι που μου άρεσε και το είχα ξεχάσει, έπρεπε να ακούσω μέσα σε στίχο τον τίτλο για να θυμηθώ ποιο ήταν.

  (Την Άννα Καρίνα την ξέρετε, σε frame βάζω άλλη πρόσωπο, που μου θυμίζει ένα αγαπημένο μου)