Κωνσταντίνος Στραγαλινός, The big father (2023)

 

Κωνσταντίνος Στραγαλινός, The big father (2023)

 

Από σήμερα στο Στούντιο

  Η ταινία «The  Big Father» είναι ένα κοινωνικό δράμα το οποίο αφηγείται με μαύρο χιούμορ και άφθονο σασπένς την περιπέτεια ενός οικογενειάρχη, ο οποίος στην προσπάθειά του να σώσει το σπίτι του από τις τράπεζες καταλήγει να μετατρέψει την ζωή του σε reality show.

  Αυτό γίνεται στο τέλος.

  Αρχικά ήταν να γυρίσει μια ταινία (είναι σκηνοθέτης) που θα διαφήμιζε προϊόντα εταιρειών, γιατί μόνο έτσι θα κατάφερνε σιγά σιγά να αποπληρώσει το χρέος του. Όμως μια ταινία έχει έξοδα, τι θα του μείνει αν πληρώσει επαγγελματίες ηθοποιούς;

  Θα χρησιμοποιήσει ερασιτέχνες.

  Και ποιους έχει πιο πρόχειρους;

  Την οικογένειά του.

  Τη γυναίκα του, τις δυο κόρες του και το γιο του.

  Σεναριακά η ταινία εδώ πάσχει. Είναι δυνατόν να προβληθεί σε αίθουσες μια ταινία που αποτελείται από διαφημιστικά σποτ;

  Βάζει το γιο του και γλύφει τα παπούτσια της εταιρείας που φόρεσε η κόρη του.

  Βάζει τις κόρες του να φιλιούνται, το ρουζ που έχει η μια κολλάει στα χείλη της άλλης, δεν είναι αυτό το κατάλληλο ρουζ, κατάλληλο είναι αυτό της εταιρείας.

  Η ταινία μου θύμισε το δεκαοκτάλεπτο «Life» του Jafar Panahi. Μόνο που εδώ τα μέλη της οικογένειάς του δεν υποδύονται ρόλους, παίζουν τον εαυτό τους.

  Η ταινία δεν μου άρεσε, όμως στο τέλος τη βρήκα ενδιαφέρουσα, καθώς γίνεται ένα θρίλερ με το reality show.

  Και βέβαια πρέπει να υπογραμμίσω την εξαιρετική ερμηνεία του Νίκου Παντελίδη.

Konstantin Khabenskiy, Sobibor (Собибор, 2018)

 

Konstantin Khabenskiy, Sobibor (Собибор, 2018)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Δεν αντέχω να βλέπω ταινίες για τον εμφύλιο και για το ολοκαύτωμα γιατί με ψυχοπλακώνουν, και έχω δει εξάλλου τόσες πολλές. Όμως δεν γίνεται να μη δω τέτοιες ταινίες όταν προβάλλονται στους κινηματογράφους.

  Ευτυχώς το «Σόμπιμπορ» (στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Πολωνία) είχε happy end. Όμως πιο πριν θα έπρεπε να δούμε να θανατώνονται στο θάλαμο των αερίων γυναίκες, και κρατούμενους να εκτελούνται, ένας στους δέκα, σε αντίποινα για κάποιους που προσπάθησαν να δραπετεύσουν.

  Μου αρέσουν τα έργα εκδίκησης, και ευτυχώς αυτό ήταν ένα από αυτά. Οι γερμανοί που φέρθηκαν με τόση βαρβαρότητα στους κρατούμενους τιμωρήθηκαν.

  Πώς.

  Έχει οργανωθεί η απόδραση. Η απόδραση όλων των κρατουμένων. Αλλά για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να εξοντώσουν τους ιθύνοντες, καμιά δωδεκαριά άτομα, αυτούς που είδαμε πριν να φέρονται με τη μεγαλύτερη σκληρότητα στους κρατουμένους.

  Τους παρασύρουν, με το δέλεαρ υπέροχων αντικειμένων των γυναικών που είχαν θανατωθεί στο θάλαμο των αερίων, αλλά και άλλων νεκρών. Και θα τους σκοτώσουν.

  Τελικά θα σπάσουν την κεντρική είσοδο και θα φύγουν.

  Όμως, διαβάζουμε στα γράμματα τέλους, δεν κατάφεραν όλοι να επιβιώσουν. Κάποιοι σκοτώθηκαν από τους φρουρούς κατά την απόδραση και κάποιους τους κατέδωσαν οι ίδιοι οι πολωνοί.

  Η ταινία βασίζεται σε πραγματικό γεγονός. Την απόδραση τη διοργάνωσε ο Alexander Pechersky, ανθυπολοχαγός του κόκκινου στρατού, εβραίος την καταγωγή. Όμως από τους 300 που τα κατάφεραν να δραπετεύσουν, διαβάζω στη βικιπαίδεια, μόλις 60 επέζησαν.

  Το 6,4 που έχει η ταινία στο IMDb την αδικεί ολοφάνερα. Υποπτεύομαι ότι θα ψήφισαν νεοναζί και αντισημίτες. Θα βάλω 10 από αντίδραση.

Milos Forman, Man on the moon (1999)

 

Milos Forman, Man on the moon (1999)

 

  Με υποψία την είδα την ταινία, και η υποψία μου επιβεβαιώθηκε.

  Ελάχιστα γέλασα, σε αντίθεση με τις άλλες κωμωδίες του Φόρμαν.

  Από την αρχή δεν μου άρεσε. Πιστεύω ότι όταν σκορπάς γέλιο με τις γκριμάτσες απευθύνεσαι στα πιο χαμηλά γούστα. Ο Μπάστερ Κήτον σκορπούσε άφθονο γέλιο με το αγέλαστο πρόσωπό του.

  Και τον Μίστερ Μπιν, και που τον έβλεπα μου προκαλούσε αηδία.

  Πάντως πρέπει να το αναγνωρίσουμε στον Άντι Κάουφμαν (η ταινία είναι βιογραφία του), κατάφερε και ξεγελούσε τον κόσμο με στημένα επεισόδια τα οποία παρουσίαζε σαν αληθινά.

  Μπορείς να πιστέψεις έναν τέτοιον άνθρωπο;

  Όταν είπε στους συνεργάτες του ότι έχει καρκίνο, αρχικά νόμισαν ότι ήταν ψέματα.

  Τελικά όμως ήταν αλήθεια.

  Μπορεί να έχει 7,4 βαθμολογία η ταινία, όμως εμένα δεν μου άρεσε.

  Την υψηλή αυτή βαθμολογία πιστεύω τον πέτυχε η ταινία για δυο λόγους. Ο πρώτος, ψήφισα αμερικάνοι που ήξεραν τον Άντι Κάουφμαν, ενώ εγώ πρώτη φορά τον άκουγα.

  Και ο δεύτερος;

  Μια ατάκα από την ταινία:

  «Κάνω τον αστείο αλλά το βρίσω τόσο ανιαρό, τόσο αμερικάνικο».

  Ναι, η ταινία ήταν τελικά μια αμερικανιά.

  Να μην το λέω κάθε φορά, κατά το γούστο μου πάντα.