Από σήμερα στους
κινηματογράφους.
Αφού με το
«Ταξίδι» ο Steve Cogan και ο Rob Brydon επισκέφτηκαν τη βόρεια
Αγγλία, και μια και το ταξίδι αυτό είχε μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία, είπαν να
επισκεφτούν και την Ιταλία, μετά την Ισπανία και στη συνέχει την
Ελλάδα.
Είδα μόνο το «Ταξίδι στην
Ισπανία»,
και βλέπω ότι το «Ταξίδι στην Ελλάδα» είναι υφασμένο στον ίδιο αφηγηματικό
ιστό. Οι δυο φίλοι απολαμβάνουν την
ντόπια κουζίνα, επισκέπτονται διάφορα ενδιαφέροντα μέρη, μιμούνται ηθοποιούς,
αναφέρονται σε προσωπικότητες της λογοτεχνίας και της τέχνης, αστειεύονται
αδιάκοπα μεταξύ τους, και πρέπει να αντιμετωπίσουν και κάποια οικογενειακά
προβλήματα.
Εδώ οι δυο
φίλοι θέλουν να επαναλάβουν το ταξίδι του Οδυσσέα από την Τροία στην Ιθάκη. Σχολιάζουν τα
ομηρικά έπη, αλλά και την «Αινειάδα» του Βιργίλιου.
Τα ομηρικά έπη
τα διάβασα στο πρωτότυπο, όνειρο ζωής, πριν τρία χρόνια, και με ενθουσίασαν
τόσο που τα διάβασα και δεύτερη φορά. Διάβασα και την «Αινειάδα», με τη
φιλοδοξία να τη διαβάσω και στα λατινικά (χάρη στα λατινικά πέρασα στο
πανεπιστήμιο, εκείνα τα χρόνια, άγνωστο καθ’ υπαγόρευση και όχι σε φωτοτυπία),
αλλά μπήκαν άλλα πράγματα στη μέση και ανέβαλα το σχέδιο. Δεν θέλω να πω ότι το
ματαίωσα, απλά το ανέβαλα. Μετανιώνω τώρα που δεν έγραψα και γι’ αυτήν.
Φυσικά οι δυο
φίλοι δεν πήραν κανένα ιστιοφόρο, προτίμησαν την δια ξηράς διαδρομή, παίρνοντας
όμως αναγκαστικά τέσσερις φορές το πλοίο (από Τουρκία στη Λέσβο, μετά Θάσο και
Μακεδονία, και βέβαια Ιθάκη) γιατί έπρεπε να δουν τους Δελφούς, την Επίδαυρο,
την Ολυμπία, και δεν θυμάμαι τι άλλο. Συζητούν ακατάπαυστα, μιμούμενοι όπως
είπαμε και σχολιάζοντας προσωπικότητες και ιστορικές φυσιογνωμίες, και κάνοντας
πλάκα μεταξύ τους.
Αντιγράφω μια
ατάκα:
«Ο Μπάιρον
είπε ότι από όλα τα πράγματα που πέτυχε, το ότι διέσχισε τον Ελλήσποντο τον
γέμισε με μεγαλύτερη υπερηφάνεια».
Σιγά τα ωά.
Διαβάζω στη βικιπαίδεια ότι ο Ελλήσποντος έχει «πλάτος μόλις 1,2 έως 6 χλμ. (0,75
έως 4 μίλια)». Υποθέτω ότι θα επέλεξε το πιο στενό σημείο. Εγώ έκανα αλέ ρετούρ
τη διαδρομή Παχιά Άμμος – Κόνιδα (το νησάκι απέναντι), 1,2 μίλια απόσταση επί
δύο, σε δυο ώρες. Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Όχι, δεν
είναι αυτό που με γεμίζει με μεγαλύτερη υπερηφάνεια. Αυτό που με γεμίζει με
μεγαλύτερη υπερηφάνεια είναι ότι κατάφερα να κουτσομάθω λύρα, ένα όνειρο που το
πραγματοποίησα στα τριάντα μου χάρη στο Γιάννη το Σουλαδάκη.
Και μια
ακόμη:
«Οι αρχαίοι
έλληνες αναγνωρίζουν ότι οι άνθρωποι είναι ένας συνδυασμός καλού και κακού».
Αυτό ακριβώς
ήταν το θέμα μιας εισήγησής μου σε ένα συνέδριο στην Πράγα. Είχε τίτλο «Ο κακός
χαρακτήρας ή το κακό στον χαρακτήρα;».
Το σασπένς
θεωρείται, και το θεωρώ κι εγώ, αρετή σε μιαν αφήγηση. Εδώ υπάρχει το σασπένς
με τον πατέρα του Στήβεν που βρίσκεται στο νοσοκομείο, αρκετά σοβαρά. Πώς θα
εξελιχθεί η κατάστασή του;
Μπορεί να
φαίνεται μονότονο το έργο με δυο άτομα, από τα οποία μάλιστα κανένα δεν είναι
γυναίκα (θα δούμε και γυναίκες, αλλά για λίγο), όμως οι πνευματώδεις διάλογοι
και οι περιηγήσεις αποζημιώνουν. Σε μας δεν είναι παράδοση οι κωμικοί διάλογοι,
είναι όμως στο κινέζικο θέατρο, ενώ στο γιαπωνέζικο, ενδιάμεσα σε μια παράσταση
του Νο παιζόταν το Kyogen, κωμικός διάλογος ανάμεσα στον Shite (πρωταγωνιστή) και τον Waki (δευτεραγωνιστή). Ας θυμηθούν οι
παλιοί την επιτυχημένη σειρά «Εκείνος και εκείνος».
Είναι πολύ
καλή ταινία, αλλά εμείς οι έλληνες έχουμε ένα λόγο παραπάνω να τη δούμε.
No comments:
Post a Comment