Togo Mizrahi, Η προσφυγοπούλα (1938)

Togo Mizrahi, Η προσφυγοπούλα (1938)

 

  Είπα να δω τις πιο παλιές σωζόμενες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως έκανα και με του ιρανικού. Ίσως να είναι η  έβδομη σωζόμενη ταινία του πρώιμου ελληνικού κινηματογράφου, μετά τις «Περιπέτειες του Βιλλάρ» (1924) του Ζόζεφ Χεπ, την «Αστέρω» (1929) του Δημήτρη Γαζιάδη, «Το λαγιαρνί» (1930) του Ιωάννη Λούμου, το «Δάφνις και Χλόη» (1931) του Ορέστη Λάσκου, το «Μάγο της Αθήνας» (1931) του Αχιλλέα Μαδρά, τον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» (1932) του Ηλία Παρασκευά και την «Κοινωνική σαπίλα» (1932) του Στέλιου Τατασόπουλου.

  Στα γράμματα της αρχής διαβάζουμε:  «.…και τη Σοφία Βέμπο εις την υπέροχην φωνοταινίαν…».

  Φωνοταινία. Δεν είχε μάλλον ακόμη καθιερωθεί ο όρος «ομιλούσα ταινία».

  Το μοτίβο της ταινίας είναι η αντροχωρίστρα, η γυναίκα που χωρίζει το ζευγάρι παίρνοντας τον άντρα, που όμως αυτός αργότερα θα επιστρέψει.

  Το ζευγάρι είναι η «προσφυγοπούλα» Σοφία Βέμπο και ο μεγαλοκτηματίας Μάνος Φιλιππίδης που την παντρεύτηκε. Έχουν μια κορούλα. Η αντροχωρίστρα είναι η Τούλα Άνζη που καταφτάνει με τον ξάδελφό του από την Αθήνα, ο οποίος τον αρμέγει κανονικά, ζητώντας του κάθε τρεις και μια χρήματα. Ο ξάδελφος την σπρώχνει να τον ξελογιάσει για να του αποσπάσει ακόμη κάποια χρήματα που του είχε αρνηθεί, και το καταφέρνει βέβαια, όμως αυτή έχει πιο υψηλούς στόχους.

  Ο Μάνος χωρίζει τη Σοφία και σπιτώνει την Τούλα, η οποία είναι πολυέξοδη. Η Σοφία βρίσκει καταφύγιο στον μουσικοδιδάσκαλο. Περνάνε φοβερές οικονομικές δυσκολίες, δεν έχουν λεφτά ούτε για φάρμακα για το άρρωστο κοριτσάκι της.

  Όμως η τύχη τούς χαμογελάει. Καθώς η Σοφία τραγουδάει πάρα πολύ ωραία, βρίσκει δουλειά σε ένα κέντρο. Καταχειροκροτείται.

  Και ο άνδρας της;

  Κάποια στιγμή την τσακώνει να φιλιέται με τον τάχα αδελφό της (είχαν κατέβει τότε και οι τρεις τους από την Αθήνα). Καταλαβαίνει το λάθος του και πηγαίνει να βρει τη γυναίκα του. Πρώτη τον βλέπει η κόρη του και τρέχει και τον αγκαλιάζει. Μετά αγκαλιάζεται με τη γυναίκα του.

  Θα ξεχωρίσω τον μουσικοδιδάσκαλο, που σκορπάει άφθονο γέλιο σε όλη την ταινία.

  Θα ακούσουμε κάπου επτά οκτώ τραγούδια της Βέμπο, όμως απέχουμε πολύ από τα 24 και 36 λαϊκά τραγούδα των ταινιών του Ξανθόπουλου της δεκαετίας του ’60.

Ένα κάποιο θεατρικό στυλιζάρισμα, κατάλοιπο των βουβών ταινιών, υπάρχει ακόμη. Άρεσε πάρα πολύ η ταινία το σενάριο της οποίας υπογράφει ο Δημήτρης Μπόγρης, πράγμα που τον οδήγησε στη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας «Το τραγούδι του χωρισμού» (1939) του Φιλοποίμενος Φίνου πάνω στο ίδιο μοτίβο, με μια ελαφρά παραλλαγή (θα αναρτήσουμε αμέσως μετά).

  Την ταινία μπορείτε να τη δείτε στο youtube.