Mohammad Rasoulof, (1972 - )

Mohammad Rasoulof, (1972 - )

 

  Ο Μοχάμαντ Ρασούλοφ γεννήθηκε το 1972. Από εννέα χρονών έπαιζε στο θέατρο, και στη συνέχεια άρχισε να γράφει θεατρικά έργα και να διευθύνει θεατρικές παραστάσεις. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες. Αργότερα ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο. Με τις ταινίες του ασκεί έντονη κριτική στο καθεστώς αλλά και στην κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στο Ιράν.

  Στην πρώτη του ταινία, το «Λυκόφως» (2002) ο ήρωάς του όταν αποφυλακίζεται δεν καταφέρνει να βρει δουλειά για να θρέψει την οικογένειά του και οδηγείται ξανά στην παρανομία.

  Το «Σιδερένιο νησί» (2005) είναι στην πραγματικότητα ένα τάνκερ στο οποίο ζουν φτωχές οικογένειες. Η ανθρωπιά φαίνεται στο πρόσωπο του καπετάνιου που τις φιλοξενεί, αλλά και ενός μικρού παιδιού που λυπάται τα ψαράκια, ελευθερώνει αυτά που έχουν παγιδευτεί για να μην ψοφήσουν και στο τέλος πηγαίνει να καταστρέψει ένα ιχθυοτροφείο για να ελευθερώσει τα ψαράκια.

  Στο «Πιάτο», ντοκιμαντέρ, ο Ρασούλοφ αναφέρεται στη λογοκρισία και στην απαγόρευση της δορυφορικής τηλεόρασης. Παρ’ όλα αυτά πολλοί τοποθετούν παράνομα δορυφορικές κεραίες, με όλα τα ρίσκα που συνεπάγεται αυτό.

  Τα «Άσπρα λιβάδια» (2009) ενόχλησαν το καθεστώς όχι μόνο για το φανταστικό της πλοκής αλλά και γιατί του ασκείται έμμεση κριτική. Τόσο αυτός όσο και ο Τζαφάρ Παναχί που έκανε την επεξεργασία (editing) της ταινίας καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε έξι χρόνια φυλακή. Στην έφεση η ποινή του Ρασούλοφ μειώθηκε σε ένα χρόνο ενώ ο Παναχί απαλλάχθηκε της κατηγορίας.  

  Στο «Αντίο» (2011) ο Ρασούλοφ αναφέρεται στις διώξεις και τις φυλακίσεις των αντικαθεστωτικών και τις δυσκολίες που περνάνε οι δικοί τους. Η διαφυγή στη Δύση είναι μόνιμο όνειρο. Δεν θα τα καταφέρει η κοπέλα.

  «Τα χειρόγραφα δεν καίγονται» (2014) είναι η πιο αντικαθεστωτική ταινία του Ρασούλοφ. Αναφέρεται σε ένα πραγματικό περιστατικό. Προσπάθησαν να δολοφονήσουν αντικαθεστωτικούς συγγραφείς που πήγαιναν με ένα λεωφορείο. Ο οδηγός είχε εντολή να το ρίξει στον γκρεμό.

  Το «Ένας ακέραιος άνθρωπος» (2017) έχει σαν θέμα τη διαφθορά. Απαισιόδοξος ο Ρασούλοφ, δείχνει τον ασυμβίβαστο ήρωά του να αναγκάζεται τελικά να συμβιβασθεί. Η μη ανοχή στις θρησκευτικές μειονότητες είναι ένα άλλο θέμα της ταινίας.

  Στο «Δεν υπάρχει κακό» (2020), που παίζεται από προχθές στους κινηματογράφους, ο Ρασούλοφ έχει σαν θέμα την θανατική ποινή, τις εκτελέσεις των αντικαθεστωτικών αλλά και τα προβλήματα συνείδησης που αντιμετωπίζουν οι εκτελεστές.

  Συνοψίζοντας, ο Ρασούλοφ στις ταινίες του καταφέρεται εναντίον του αυταρχικού καθεστώτος της πατρίδας του. Διώκεται γι’ αυτό, έχει όμως τη συμπαράσταση σκηνοθετών τόσο της πατρίδας του όσο και του εξωτερικού.