Mohammad Rasoulof, Manuscripts don’t burn

Mohammad Rasoulof, Manuscripts don’t burn (2013)

  Σίγουρα δεν καίγονται τα χειρόγραφα, όμως όταν εκδοθούν σε βιβλία καίνε, και επειδή καίνε, συχνά καίγονται. Είμαι πεπεισμένος, η μόνη λύση είναι το ηλεκτρονικό βιβλίο. Αν είχε αυτή την αντίληψη και ο γέρος συγγραφέας μπορεί να την είχε γλιτώσει. Όμως αρνιόταν να αναρτήσει το βιβλίο του στο διαδίκτυο, ήθελε να χαϊδέψει το hard copy. Το αποτέλεσμα είναι ότι έμαθε για το χειρόγραφο η μυστική αστυνομία και προσπάθησε με κάθε τρόπο να το πάρει από τα χέρια του. Τελικά θα το καταφέρει, καθώς και τα δυο αντίγραφα που είχαν δυο φίλοι του. Με το τέλος της επιχείρησης θα βρουν το θάνατο όλοι τους.

Μα σε τι αναφερόταν αυτό το χειρόγραφο;

Αναφερόταν σε ένα συμβάν που είχε συμβεί πριν χρόνια. 31 αντιφρονούντες συγγραφείς πήγαιναν σε κάτι σαν φεστιβάλ ή συνέδριο, δεν θυμάμαι. Ο οδηγός του λεωφορείου τους, πράκτορας της ασφάλειας, είχε εντολή να το ρίξει στον γκρεμό.

Δεν τα κατάφερε. Την πρώτη φορά οι επιβάτες νόμισαν ότι επρόκειτο για ατύχημα. Τη δεύτερη φορά όμως δεν είχαν καμιά αμφιβολία.

Υπάρχει όμως και κάτι ανατριχιαστικό σ’ αυτή την υπόθεση. Στην αρχή της ταινίας μας δηλώνεται ότι στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Το πιστεύω. Το ότι ο πράκτορας της μυστικής αστυνομίας ήταν συγκάτοικος στο ίδιο κελί με το συγγραφέα και μεταστράφηκε, ρίχνει κάποια σκιά στην Αντίσταση. Κάθε αντιστασιακός είναι δυνάμει προδότης. Δεν νομίζω να ήθελε να περάσει ένα τέτοιο μήνυμα ο Ρασούλοφ.

Η ταινία βλέπεται σαν θρίλερ. Συναρπαστική, με άφθονα σασπένς. Ένας Γαβράς ο Ρασούλοφ, που όμως δεν μιλάει για τα αυταρχικά καθεστώτα σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη μας αλλά για την πατρίδα του.

Να το ξαναγράψω, παραφράζοντας τον Bradley που παραφράζει τον Λάιμπνιτζ: η δημοκρατία είναι το καλύτερο των δυνατών καθεστώτων, και κάθε τι σ’ αυτήν είναι αναγκαίο κακό (στη θέση του «κόσμου» βάζω τη «δημοκρατία»). Μιλάμε βέβαια για δημοκρατία χωρίς επιθετικό προσδιορισμό, ισλαμική, σοσιαλιστική ή ό,τι άλλο. 

Για τον Ρασούλοφ έχουμε ξαναγράψει, εδώ.