5. Ζήλια

5. Ζήλια

  Παρακολούθησα απόψε στην Εθνική Εταιρεία Λογοτεχνών, που από πέρυσι είμαι μέλος της, την ομιλία του Μιχάλη Μερακλή για τον Αναστάσιο Λεβίδη, ποιητή και φίλο της Νατάσας της Φραντζεσκάκης. Πολλή γερουσία. Άκουσα κάποιον που είπε ότι είναι 85 χρονών. Και ζήλεψα. Όπως ζήλευα και τον πατέρα μου. Γιατί δεν πιστεύω ότι θα φτάσω σ’ αυτή την ηλικία. Φοβάμαι ένα ατύχημα με τη μηχανή, ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, αλλά προπαντός μια επιπλοκή από καμιά αμυγδαλίτιδα, από την τεράστια γλωσσική αμυγδαλή μου. Αλλά και να φτάσω σ’ αυτή την ηλικία, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να τρέχει σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Θα μαι γερο-χούφταλο.

  Χάνω και τη μνήμη μου σιγά σιγά. Πρέπει να σημειώνω. Είχα στο νου μου να γράψω άλλο ένα κειμενάκι σαν κι αυτό, και ξέχασα το θέμα.

  Έκανα αίτηση για δυο θέσεις, μια στην Πάτρα και μια στην Κρήτη, επίκουρος καθηγητής στη νεοελληνική λογοτεχνία. Έτσι, για το σασπένς. Γιατί όσο και να μην υπάρχει ελπίδα, δεν ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται.

10-1-02