4. Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι

4. Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι

  Όταν έγραφα το «Μυστικό των εξωγήινων», η μεταφυσική αντίληψη που εξέθετα εκεί μου φαινόταν σαν μια έξυπνη επινόηση, το πολύ μια πιθανή εκδοχή. Γιατί δεν μπορούσα να απομακρυνθώ από τη θρησκεία μου, μια θρησκεία με παγκόσμια απήχηση και ιστορία, τον αθεϊσμό. Με τα χρόνια κατάλαβα πόσο βολικό είναι να βυθιζόμαστε στις κυρίαρχες αφηγήσεις, μαζί με τους πολλούς, και η ευφάνταστη αυτή επινόησή μου άρχισε σιγά σιγά να φαντάζει μέσα μου σαν κυρίαρχη εκδοχή. Αυτό είναι σήμερα το Πιστεύω μου: Πιστεύω εις ένα ποιμένα, και για τον εαυτό μου πιστεύω ότι είμαι ένας αμνός προορισμένος για τη σφαγή.

  Κάποιος θα μπορούσε να με κατηγορήσει για σατανιστή. Λάθος. Ο σατανάς είναι η αντίθεση του θεού, τον οποίο προϋποθέτει. Και εγώ, ως πρόβατο προορισμένο για τη σφαγή, δεν έχω διάθεση να τον παρακαλέσω, αυτόν που μοιάζει με παντοδύναμο σατανά, πολύ περισσότερο να τον λατρέψω. Μόνο μίσος θα μπορούσα να νιώσω γι’ αυτόν.

  Βαρύ φορτίο, να το ξέρεις. Μακάριοι λοιπόν οι φτωχοί τω πνεύματι. Φτωχός τω πνεύματι, για να μην παρεξηγηθώ, είναι μια δική μου μεταφορά (γι αυτές έγραφα χθες βράδυ), εννοώντας μ’ αυτήν αυτόν που ζει μέσα σε βολικούς και αισιόδοξους μύθους. Ξέρω βέβαια ότι είμαστε προγραμματισμένοι για την «αναγκαιότητα του μύθου». Δεν έχω ξεφύγει από τη φιλοσοφία αυτού του βιβλίου: Δροσερό, νεανικό, γεμάτο «θαυμάζειν», θα το θεωρώ πάντα το καλύτερό μου. Τώρα εγώ πώς ξεπρογραμματίστηκα, μου είναι άγνωστο.

  Πιο πάνω χρησιμοποίησα τη λέξη «ξέρεις». Θυμάμαι εδώ το θεωρητικό μου αποκρυστάλλωμα στο «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα». Για τίποτα δεν μπορούμε να είμαστε εκατό τα εκατό σίγουροι. Επί πλέον, καθώς δεν είμαι θαρραλέος, και καθώς η μεταφυσική μου αυτή αντίληψη δεν είναι θρησκεία, είμαι κάθε στιγμή έτοιμος, σαν τον Γαλιλαίο, να την αποκηρύξω. Στον Τζορντάνο Μπρούνο χαρίζω τη δόξα, μαζί με την πυρά.

4-1-02